Tadeusz Nalepa 60 urodziny. Breakout i przyjaciele. Koncert. Video. Płyta DVD

Azyl P.: "Twoje życie" i "Chyba umieram" - pierwsza płyta, singiel z 1983 roku. Oba utwory autorstwa śp. Andrzeja Siewierskiego.

Blues rock i hard rock z 1975 roku. Kwintesencja rocka z lat 70-tych na doskonale brzmiącej winylowej płycie.

Legendarna płyta z 1970 roku. Let's Work Together, ale nie tylko.

Najstarszy i najdłużej grający zespół rockowy na świecie i jego 6 płyta - oryginalne, holenderskie, pierwsze tłoczenie z 1970 roku.

Hard Meat, płyta winylowa z 1969 roku: rarytas muzyczny (wspaniałe, progresywne - głównie gitarowe - granie ze złotej ery rocka) i rarytas kolekcjonerski (płyta demo - promocyjna). Dowód na smutne spostrzeżenie, że czasami dobre rzeczy nie stają się popularne (a jakże często popularne stają się knoty). A jeszcze smutniejsze, że dwaj bracia, którzy współtworzyli ten wyjątkowy, trzyosobowy zespół już nie żyją...

Płyta z 2002 roku: gitara, bas i perkusja w nowoczesnych wariacjach na temat Jimi'ego Hendrix'a i Stevie Ray Vaughan'a.

Jeff Beck (gitara, śpiew), Tim Bogert (bas, śpiew) i Carmine Appice (perkusja i, oczywiście, śpiew) nagrali w 1973 roku jedyną płytę, która stała się legendą. Utwór szczególnie interesujący: Beck'a wersja przeboju Stevie'go Wonder'a "Superstition".

"Music written by James Marshall Hendrix". Oprócz Jarosława (na płycie napisane "Jarek", ale nie byliśmy znajomymi, więc gdybyśmy my napisali "Jarka" zabrzmiałoby zdecydowanie lekceważąco i fałszywie-koleżeńsko) Śmietany, Wojciecha (to samo: na płycie "Wojtek") Karolaka, Pawła (a tu zaskoczenie, zamieszanie i brak konsekwencji: dlaczego na płycie nie napisano "Pawełek"?) Mąciwody i Krzysztofa (znowu: dlaczego nie "Krzyś"?) Dziedzica grają też goście specjalni: Maciej (i znowu: dlaczego nie "Maciek"?) Sikała i Nigel Kennedy, angielski polski punk skrzypek klasyczny. Bałagan z tymi imionami - znak powszechnej ucieczki od odpowiedzialności i dojrzałości? Dorośli, którzy przedstawiają się jak dzieci...

John Lee Hooker, chill out, czili blues w wersji pop, wspomagany celebrytami show biznesu: jest i Carlos Santana i van Morrison. Przebój na otwarcie.

Niebiesko Czarni, "Niedziela będzie dla nas", czyli zbiór 24 przebojów z lat 1964-1974 wydanych w serii "Złota kolekcja".

Rory Gallagher, Deuce. Druga płyta gitarzysty, nagrana w 1971 roku. Pierwsze niemieckie tłoczenie z roku nagrania płyty. 

Klasyka klasyki. W Antykwariacie też książka, której zespół zawdzięczał nazwę.

Heavy-rock w mistrzowskim, gitarowym wykonaniu. Płyta wydana na winylu w 1971 roku została w 2001 roku włączona do kolekcji nagrań "100 Collection of the world best Rock Rarites" z numerem "005". Wyjątkowa muzyka i wyjątkowy wydawca CD, bowiem w 2001 roku wersję CD wyprodukowało wydawnictwo z Korei Południowej Won-Sin Music Company. Kwintesencja grania ze złotych lat rocka. Muzycy znani z późniejszej współpracy z Alex'em Harvey'em.

Płyta nagrana w 1970 roku, CD z 1994 roku. Hard rock w pełnym rozkwicie.

Traffic, czyli Winwood, Mason, Wood i Capaldi w klasycznym, winylowym wydaniu z 1968 roku.

Thin Lizzy, słynne nagrania koncertowe 1976 - 1977 ("Live and Dangerous" pierwotnie wydane w 1978 roku na dwóch płytach winylowych) na pierwszym, amerykańskim wydaniu CD z 1989 roku. Dwie płyty winylowe na jednym CD.

Są kawały z brodą, a tu jest rock z brodą (nawet z dwoma).

Robben Ford, amerykański wirtuoz gitary. Blues, momentami skojarzony z jazzem, w mistrzowskim wykonaniu. 

Pierwsza płyta Republiki z ich największym przebojem ze stanu wojennego, wydana w 1983 roku. Jak się wówczas mówiło jeden z wentyli, którymi spuszczano napięcie - w tym wypadku wentyl młodzieżowy. Muzyka była połączona z polityką czy ktoś chciał czy nie chciał, bo w tamtym czasie wszystko było odczytywane w kontekście politycznym i we wszystkim dopatrywano się aluzji politycznych. Jeszcze jeden element ze sprytnej układanki i manipulacji, do której świadomie i nieświadomie przyczyniały się rozgłośnie radiowe i "polski rock".

Płyta bywa uznawana w Internecie za wydanie nieoficjalne - jakoby przegrane z narań VHS. Obraz rzeczywiście nie jest obrazem z płyty Blu-ray, ale dźwiękowi nie można nic zarzucić (oczywiście trzeba pamiętać, że są to nagrania koncertowe). Koncertowe szaleństwo blues-rockowe. Muzyka przeplatana jest wywiadami z muzykami (wywiady między utworami, nie ma żadnych wyciszeń czy nakładania rozmów na muzykę, czy mówienia, albo grania, w tle). Wypowiedziom towarzyszą napisy w... no właśnie, co to za język? Japoński, chiński, koreański? Napisy oczywiście tylko w czasie wypowiedzi muzyków, muzycy mówią po angielsku:) Sprawa jest zagadkowa, bo koncert na pewno (sądząc po publiczności) nie odbywał się w Azji. Gary Moore w doskonałej formie (koncert z końca lat 80-tych XX wieku? Same zagadki, bo wydawca nie zamieścił żadnych informacji). Popisowa wirtuozeria. 

Steve Harley - legenda brytyjskiego rocka z lat siedemdziesiątych. Muzyka równie "zakręcona" jak teksty. Wszystko razem trochę na granicy jeśli nie szaleństwa, to przynajmniej solidnego znerwicowania. 

Cztery pełne programy "The Ed Sullivan Show" (luty 1964 i wrzesień 1965), których główną atrakcją był występ "na żywo" The Beatles. Programy nagrano na DVD w całości, łącznie z... reklamami! Do wydania dołączono bilet - kopię biletu do studia telewizyjnego CBS z 9 lutego 1964 roku.

Film Jeff'a Stein'a, w którym kapłani kultu "mojej generacji" udzielają wywiadów, wygłupiają się, grają, śpiewają (wiele nagrań na żywo, z programów telewizyjnych, z koncertów - w tym oczywiście z Woodstock) no i obowiązkowo niszczą sprzęt. Wielki muzyk dawnymi czasy kończył swe dzieła dopiskiem SDG (co oznacza Soli Deo Gloria, a nie - broń Boże - szaleństwo Sustainable Development Goals), gwiazda rocka kończy swoje produkcje agresją i zniszczeniem. Wielki muzyk umarł w biedzie, gwiazdy rocka są milionerami (całkiem "zgodnie" z głoszonym, demonstrowanym i wyśpiewywanym nonkonformizmem). Kabotynizm i hipokryzja za ciężkie miliony. A ich otumanionym wielbicielom wydaje się jeszcze dodatkowo, że tracąc pieniądze na słuchanie i oglądanie rockmenów, buntują się przeciw systemowi...

Perfect, czyli Doskonały. Tak nazwano zespól rockowy. Zgodnie z duchem czasów: skoro naczelna gazeta sowieckiej propagandy nazywała się "Prawda", to dlaczego PRL-owska kapela miała sobie oszczędzać? Jeden z głównych "wentyli" - jak wówczas określano wszystkie działania, które w stanie wojennym miały upuścić z młodzieży nadmiar napięcia hormonalno-ideologicznego i skierować jej energię na podskakiwanie i pokrzykiwanie na koncertach. A młodzież? Cóż, zawsze da się nabić w butelkę, wystarczy jej tylko trochę pofolgować, a już myśli, że przewodzi awangardzie bojowników o wolność. A więc podskakiwały biedne dzieci PRL-u w rytm "Chcemy być sobą" i krzyczały, przekrzykując refren, że "chcemy bić zomo". Poskakali, pokrzyczeli, popili, popalili trochę "zioła", ale żadnego ZOMO rzecz jasna nie pobili. A za kilka lat, kiedy PRL przekształcił się w "III Rzeczpospolitą", ci sami, którzy w stanie wojennym czuwali nad młodzieżą, nad "wentylami" i nad ZOMO, przestali się nazywać "towarzyszami" i już jako "autorytety moralne" dobrali sobie najbardziej cynicznych z byłych "młodych gniewnych" i teraz wspólnie, w "wolnej Polsce", dalej montują nowe "wentyle" i dalej doją dzieci, które - jak ich rodzice - dalej dają się otumanić rytmem, krzykiem i oczadzone dymami ze sceny myślą, że to wszystko naprawdę, i że to jest "wolność". Stan idealny i wymarzony przez mistrzów kukiełek: kiedy marionetki wierzą w to, że są wolne i same pilnują, żeby żaden ze sznurków nie wypadł z rąk władców lalek.

Pierwszą płytę długogrającą (Czerwone Gitary "To właśnie my" - 1966 rok) zespół nagrał w dwa dni. Sprzedano 166 tysięcy "longplayów". Drugą płytę nagrano w cztery dni (1967) i sprzedano jej 272 tysiące. Trzecią nagrano znowu w dwa dni (1968) i sprzedano 281 tysięcy... . Dwa lata: nagrane trzy płyty długogrające, około miliona sprzedanych - doliczywszy "single" i pocztówki dźwiękowe, dziesiątki przebojów znanych wszystkim. Wszystkim! Rekord wszechczasów. Ich muzyką gardzili krytycy, miłośnicy "sztuki wyższej", ale cały kraj śpiewał piosenki Czerwonych Gitar, a jak nie śpiewał, to wiedział, czyja jest ta piosenka, którą ktoś inny śpiewa, czy nuci. Wszystkie zabawy taneczne, wszystkie audycje muzyczne, "zawsze i wszędzie" było słychać przeboje Czerwonych Gitar. Przez kilka lat Czerwone Gitary panowały w muzyce rozrywkowej, w "muzyce lekkiej, łatwej i przyjemnej" niepodzielnie. Współcześni artyści, którzy miesiącami męczą się w studiach nagraniowych nad kilkoma "utworami" całkiem podobnymi do innych "produkcji", mogą tylko marzyć o chociażby skromnej części popularności, jaką się cieszyły Czerwone Gitary. Ich wpływ na życie codzienne oraz na potoczne obyczaje i upodobania był przez PRL-owskie "elity" przemilczany lub ignorowany (piosenki Czerwonych Gitar śpiewano nawet w czasie... sierpniowych pielgrzymek!) - inteligenckim obowiązkiem było szydzenie z Czerwonych Gitar, a "specjaliści od nawozów i od świata", tj. "nauki społeczne" nawet nie dostrzegały tego zjawiska (co zresztą nie dziwi, bo socjologowie "z przyrodzenia" uważają, że rzeczywistością nie jest to, co ich otacza, tylko to, co sami wymyślą). Czerwone Gitary - fenomen społeczny niepowtarzalny.

Tytuł mówi wszystko - bluesowy hard core. Dla bardziej dociekliwych zamieszczono na okładce krótkie wyjaśnienie zasad, jakimi się kierowano przy wyborze muzyków i nagrań. Polska kopia amerykańskiego wydawnictwa. Pozycja obowiązkowa w płytotece nie tylko miłośników bluesa, ale również rocka - wszak są to korzenie muzyki młodzieżowej XX wieku. W USA wydano również książkę, która była niejako komentarzem do nagrań zamieszczonych na płycie (okładka taka, jak okładka płyty).

Płyta z 1970 roku - czwarty longplay zespołu. Zadowoliła krytyków, rozczarowała miłośników. Odszedł Krzysztof Klenczon, do zespołu dołączył multiinstrumentalista Dominik Kuta (który na czas współpracy z Czerwonymi Gitarami przybrał pseudonim Dominik Konrad). Płyta zamyka pięć lat szalonego powodzenia i popularności zespołu, Czerwone Gitary najlepsze mają już za sobą...

Doskonałej jakości muzycznej kolekcja 27 teledysków. Same przeboje "Piano Man'a", który czasem gra też na gitarze, a bywa, że i tańczy. Wśród nagrań kilka koncertowych. Prawie dwie godziny wyjątkowej, bo przebojowej i melodyjnej, muzyki rockowej.

Eric Clapton, Ginger Baker i Jack Bruce sfilmowani i nagrani w czasie koncertów: w Londynie w 1967 i 1968 roku (Sunshine Of Your Love, White Room, Crossroads, I'm So Glad, Spoonful), w czasie występu telewizyjnego w 1968 roku (Sunshine of Your Love) oraz w czasie występu The Hall Of Fame, L.A., 1993 (Born Under A Bad Sign, Crossroads, Sunshine Of Your Love). Z legendarnej trójki został już tylko Eric Clapton...

Koncert z 1978 raz na akustycznie, raz na rockowo. Oprócz muzyków udział biorą zakapturzeni, zamaskowani inspicjenci i różni dziwni goście. Kanadyjski amerykański hipis w swoim klasycznym występie.

Queen, The DVD Collection. Greatest Video Hits 1 & 2 (4 x DVD). Completely restored and remixed in 5.1 surround sound 4 DVD set, czyli, po polsku:

kilkadziesiąt teledysków, nagrania koncertowe, filmy dokumentalne, albumy ze zdjęciami, wywiady... Chyba wszystko, co warto mieć i wiedzieć o Queen.

"Slade in Flame" - film z 1974 roku (10 przebojów - z chyba najsłynniejszym "Far Far Away", wszystkie na dołączonej do płyty DVD płycie CD ze ścieżką dźwiękową), który okazał się wielkim zaskoczeniem. Co sprawiło, że stał się niespodzianką? Najlepiej przekonać się samemu, zatem zapraszamy na seans...