Nowości

"Kwadrans szczerości", który trwa... przeszło dwie i pół godziny! Dwugodzinny kwadrans byłby cudem, gdyby to nie była "droga nowej ewangelizacji", która zamiast "tak tak, nie nie" uprawia nowomowę ekumeniczną. Zmodernizowany, "psychologizujący", ignacjański rachunek sumienia - wszak to jezuici XX wieku ("pojednanie z własnym życiem" zamiast walki o zbawienie duszy). Jeśli ktoś poszukuje autentycznej, katolickiej nauki św. Ignacego Loyoli, to winien skorzystać z wiernych tradycji rekolekcji ignacjańskich.

Najsłynniejszy polski podręcznik do samodzielnej lub prowadzonej przez nauczyciela nauki języka hiszpańskiego. Naukę wspomagają nagrania na płycie. Tradycyjna metoda, ale efekt gwarantowany: nie można nie nauczyć się dobrze języka. Wystarczy jedynie systematyczna praca. Tylko tyle. Wszystko według dawnych, sprawdzonych metod: czytanka, słownictwo, zagadnienia gramatyczne, ćwiczenia. I tak przez 60 lekcji. Na końcu książki klucz do tekstów i ćwiczeń oraz słownik. Stara szkoła. Rysunki są miłym urozmaiceniem nauki. 

Zaskakujące granie, bo zaskakujący wykonawcy. Trzech japońskich muzyków (obdarzonych rockowym talentem i inwencją) i wiele instrumentów (oprócz standardowych w rocku gitar, perkusji, organów, itp., nawet m.in. dziecinne cymbałki), a w efekcie heavy-progressive rock w najlepszym wydaniu. W zasadzie obowiązkowa pozycja w kolekcji miłośników złotej ery rocka.

"Jules Verne. Journey to the Centre of the Earth. Complete and unabridged". Tak napisano na książce, ale nie ujawniono, kto był autorem kompletnego przekładu kompletnego oryginału. Na osłodę wydawnictwo podało autora okładki. Zawsze to coś, ale jednak niedosyt pozostaje...

Dawno, dawno temu, kiedy nie było jeszcze na świecie smartfonów, ludzie wykorzystywali ręce do różnych ciekawych i pięknych prac i zatrudnień, a nie tylko do trzymania kubka z kawą, do miziania telefonów i do przyklejania "tipsów". Książka jest poradnikiem z epoki zajęć pożytecznych, tzn. takich (tu wyjaśnienie dla socjologów), do których na nic się nie zda sztuczna inteligencja, a które są miłym oku owocem wiedzy, umiejętności i cierpliwości. W książce nauka szydełkowania i robienia na drutach oraz siedemdziesiąt dokładnych "przepisów", prowadzących krok po krok (w zasadzie oczko po oczku) do różnych dzianinowych cudeniek, a także porady jak czyścić, konserwować, przechowywać serwetki i koronki. I jeszcze jedno wyjaśnienie: zamieszczone w książce zdjęcia nie są zdjęciami wzorów tatuaży (socjologom trzeba wszystko wyjaśniać dokładnie).

W rozbiorach Rzeczpospolitej zagrabiono ziemię, po rozbiorach zaczęto grabić jej historię, zakłamywać jej przeszłość, mordować jej kulturę. Piękny album przeżarty złodziejskim duchem - jak zagrabić i przywłaszczyć sobie kulturę Kresów. Najpierw Sowiecka Republika Białoruska (czy jak tam ją nazwali sowieccy okupanci), potem Republika Białoruska, w sumie niewielka różnica. Propagandowa, nacjonalistyczna fałszywka w treści, natomiast w ilustracjach piękny, choć smutny, obraz minionej bezpowrotnie potęgi Rzeczpospolitej. Na złodzieju czapka gore: teksty w książce są w pięciu językach (w tzw. białoruskim, oczywiście w rosyjskim oraz w angielskim, francuskim i niemieckim), ale rzecz jasna nie w polskim. Twórcy piękna pokazywanego w albumie zostali pominięci całkowicie, nawet w języku opisu.

Na płycie dwa odcinki serii: "Sprawa włoskiego arystokraty" i "Bombonierka".

RC Przegląd Modelarski, nr 5/2011 (66). Spis treści na zdjęciu.

Seria nagrań J. E. Gardinera reklamowana jest jako "muzyczna pielgrzymka". Ale, żeby nie urazić postępowego gustu współczesnego konsumenta produkcji fonograficznej, zadbano o to, by okładki doskonale kamuflowały historyczne, religijne tło całości. Zdjęcia zdobiące płyty mogłyby równie dobrze ozdobić jakiś album "z pięknymi fotografiami ze świata", czy folder biura podróży. Nic, co mogłoby naruszyć dyrektywę o laicyzacji kultury. Wydawnictwo "neutralne światopoglądowo", mistrzowskie w formie i heretyckie w treści (jakże często boski artyzm służy szatańskim ideologiom). Niezły bałagan - typowy produkt dla "elitarnych odbiorców kultury wyższej" na początku XXI wieku. Pieczętowanie tego duchowo-kulturowego Frankensteina literami SDG brzmi jak szyderstwo.

Otto Betz (niemiecki profesor od pedagogiki) spreparował cytaty z Hildegardy z Bingen zgodnie z ideologicznym nakazem posoborowego (II watykański, a były jakieś inne?) modernizowania "spraw wiary" i ogólnego "dostosowywania produktu do oczekiwań klienta". Nowoczesny "uczestnik życia religijnego" nie mówi o zbawieniu duszy, a już tym bardziej o jej potępieniu, bo jego wrażliwość mogłaby zostać nadszarpnięta i straumatyzowana. Zadaniem nowoczesnej wiary ma być "budzenie nadziei", całkiem przyrodzonej. W życiu ma być przyjemnie, a z zabiegów religijnych ma tchnąć optymizmem, bo "Bóg chce, żeby człowiek czuł się dobrze". Czas tworzenia kompilacji nie był jeszcze czasem dewastacji "dżenderowej", ale z drugiej strony chyba nie da się tak spreparować pism Hildegardy, by znaleźć jakiekolwiek uzasadnienie o "nauce o pciach siedemdziesięciu" (czy ilu tam się doliczą przodujący eksperci z nauk ogólnych). Choć kto wie? Może kolejne wydanie książki dostosuje nawet cytaty z pism Hildegardy do wymagań postępowej cenzury i przymusu ideologicznego?

Na stronicach parzystych tekst oryginalny, na nieparzystych jego spolszczenie. The Wall: jeszcze jedna próba pokonania acedii, tak samo nieskuteczna, jak wszystkie inne, które podejmują "kroczący w ciemności" (J8,12). Kiedy Pink Floyd wydał płytę (1979 rok) Europa pogrążała się w strachu przed wojną, strachu wywołanym przez sowiecką propagandę, w zawiązku z instalowaniem amerykańskich pocisków Pershing II. Propagandowo preparowane lęki współgrały z nastrojem płyty i wpłynęły znacząco na wzmocnienie depresyjnego charakteru albumu. Wojny światowej nie było, natomiast płyta była ostatnim aktem rzeczywistej i bezwzględnej wojny, jaką toczyli członkowi grupy sami ze sobą: Pink Floyd po wydaniu The Wall ostatecznie się rozpadł. Jakże to żenująco prozaiczne: przejęcie się wielkimi problemami świata, takimi jak wojna, albo wycinka lasów amazońskich, itd. z jednoczesną nieumiejętnością normalnego, zwykłego życia: życia w zgodzie z najbliższymi, zbudowania karmnika dla ptaków na zimę, itd. Jakie to pospolite: postępowi, oświeceni nauczyciele i reformatorzy ludzkości oraz świata, pełni nauk dla "dobra ludzkości",  wokół siebie, we własnym życiu zawsze tworzą pustkę zła, bólu i cierpienia. Panie Rousseau, co słychać u pańskich dzieci? Dobrze im w przytułku?

8 situaciones comunicativas entre adolescentes. Contiene las transcripciones. System PAL. Kaseta do nauki języka hiszpańskiego.

Grafomania, ale grafomania wyjątkowa, bo warta miliony. Bywa, że nieznajomość języków jest zaletą, a nie wadą. Można bowiem czerpać przyjemność ze słuchania muzyki bez zwracania uwagi na to, co jest na muzycznym podkładzie wygłaszane.

Wojna w Afryce 1940-1943... "życie jest to opowieść idioty, pełna wrzasku i wściekłości, nic nie znacząca." (Makbet)

Publikacja zgodna z wymogami poprawności politycznej, więc nie jest zaskoczeniem, że napisana jest też w duchu sowieckiej propagandy wojennej. Związek Sowiecki: agresywne państwo totalne, wojenna maszyna nastawiona na eksterminację podbitych narodów, najlepszy sojusznik Hitlera, dzielący z Niemcami Europę do 1941 roku (wszak wspólnie rozpoczęli II wojnę światową w Europie i sojusz utrzymali do 22 czerwca 1941 roku - w tym dniu zaczęła się II wojna dla historyków sowieckich i rosyjskich!). Po ataku Niemiec na Związek Sowiecki staje się "aliantem", ale i wtedy, po zmianie sojuszników z Niemiec na Anglię i USA, nie zmienia celów swojej agresywnej i ludobójczej polityki, czyli podbicia części Europy. Wejście do Europy Związku Sowieckiego nie było dla zagarniętych przez sowietów państw żadnym "wyzwoleniem", a jedynie zamianą okupanta. Mordercy i agresorzy nazwali się "wyzwolicielami". Czyste szataństwo. Autorka powtarza apologię "bohaterskiej armii radzieckiej" nie dostrzegając, że nazywanie ich "wyzwolicielami" było niczym innym, jak powielaniem sowieckiej propagandy (pisanie o "wyzwoleniu" w kontekście walk niemiecko-sowieckich jest po prostu powielaniem sowieckich kłamstw) oraz nie dostrzegając ciągłości polityki "Związku Radzieckiego", której istotą było realizowanie imperialnych celów mocarstwa, zaś sojusze były jedynie narzędziem realizacji tej polityki. Rozrost imperium był niezmiennym, strategicznym celem; drogą prowadzącą do celu były taktycznie zmieniające się sojusze. Raz z Niemcami, raz z USA, co za różnica, byle przesunąć granice. Atak Niemiec na Związek Sowiecki nie był tym samym, co atak na Polskę: atak we wrześniu 1939 roku był kontynuacją dokonanych wcześniej "przesunięć granic" III Rzeszy. Atak na Związek Sowiecki w 1941 roku był natomiast uderzeniem wyprzedzającym: był zwarciem między dwoma dyktatorami, z których każdy śnił o podbiciu Europy. Nie była to wojna obronna, ale pierwszy etap wojny zaborczej, do której zmierzali obaj dyktatorzy z piekła rodem. Hitler zaczął pierwszy i tym samym umożliwił sowietom przybranie roli "wyzwolicieli". Ale wilk, który wdziewa owczą skórę, nie przestaje być wilkiem. Głupotą jest dać się nabrać na takie przebranie.

Książkę poleca "Fakt", więc przedstawia ona (w zasadzie obrazkami - zdjęć jest w książce więcej niż tekstu) poprawną politycznie, zgodną z niemiecką polityką historyczną, wizję historii. Dla jednych to zaleta, dla innych wada. Jedni utrzymują, że nauka o historii jest nauką ścisłą, bo przedstawia tylko fakty. Inni patrzą na historyka jak na twórcę, jak na interpretatora, którego obowiązkiem jest nadanie porządku i sensu chaotycznemu zbiorowi historycznych danych. Tak to już jest z popularyzowaniem historii: trudno uniknąć pokusy, by nie tylko referować, ale również - by tak rzec - wpływać na bieg wydarzeń.

Gra z 1999 roku (epoka Windows 98). Gra wydana na polski rynek.

Gra z 1998 roku (epoka Windows 98). Gra wydana na polski rynek.

Gra z 1998 roku (epoka Windows 98). Gra wydana na polski rynek.

LEGO Szachy. Gra z 1998 roku (epoka Windows 98). Gra wydana na polski rynek.