Eric Clapton, płyta winylowa

Pierwszy w historii charytatywny koncert rockowy, w którym wzięli udział "celbryci" rocka. Rzecz zorganizował George Harrison. 1 sierpnia 1971 roku, w nowojorskiej Medison Square Garden, wystąpili obok niego: Ringo Starr, Bob Dylan, Eric Clapton, Billy Preston, Leon Russell i zespół Badfinger. Koncert otworzyli muzycy grający klasyczną muzykę indyjską Ravi Shankar i Ali Akbar Khan. Był to koncert, który okazał siłę takich przedsięwzięć: jak powiedział Shankar "w ciągu jednego dnia cały świat usłyszał o Bangladesh". Płyty są zapisem występów na żywo, do płyt dołączony album z dziesiątkami zdjęć, całość w solidnym pudełku.

Traffic, czyli Winwood, Mason, Wood i Capaldi w klasycznym, winylowym wydaniu z 1968 roku.

Willie Dixon - bez niego nie byłoby muzyki rockowej. I tyle.

Rewelacyjna płyta z 1968 roku, nagrodzona jako Album of the Year - nagroda Grammy w 1969 roku. Rock, blues, jazz i muzyka klasyczna (Eric Satie) zmieszane razem dały zaskakująco dobry efekt. No i rewelacyjni muzycy. Druga płyta zespołu, która okazała się jego najlepszym osiągnięciem. 

Legendarna płyta z 1970 roku. Let's Work Together, ale nie tylko.

Egzemplarz kolekcjonerski: pierwsze angielskie tłoczenie (1971), stan bardzo dobry (EX/M-), insert.

Alvin Lee i Ten Years Later - bo najpierw, czyli wcześniej, było After:) Płyta "Ride On" złożona z dwóch części: pierwsza nagrana na scenie i zarejestrowana bez żadnych poprawek i dogrywek studyjnych oraz część druga, stworzona w studio.

Oryginalne nagranie z 1985 roku, będące 5 płytą w dorobku George'a Thorogooda i zespołu Destroyers.  

Grand Funk, Live Album - amerykański rock na winylach. Kwintesencja rocka zza Wielkiej Wody. Nagrania bez studyjnych ulepszeń, obie płyty powinny być słuchane - zdaniem wydawcy - bez przerw, żeby przeżyć prawdziwą atmosferę koncertu i doświadczyć odpowiednich emocji i wzruszeń. Temu zajęciu trzeba poświęcić jedną godzinę i dwadzieścia minut. 

Dwie braterskie gitary w solidnym amerykańskim (dokładnie: teksańskim) "łojeniu". W opisie płyty podziękowanie braci: "Thanks Mama V. for letting us play." Rzeczywiście, musiał być świętą kobietą, że pozwalała im na takie "granie/zabawę". Szaleństwo gitar elektrycznych. Muzyka drogi (jak "filmy drogi"): jest wędrówką i jest doskonałym tłem podróży. Mamusia bierze udział w kończącym płytę bluesie? 

Pierwsza (1978 rok) solowa płyta gitarzysty Pink Floyd. Złota płyta w USA.

Płyta z 1973 roku, na której - jakby powiedział Jan Skrzetuski - "wielkie jest stylów pomieszanie": jazz, funk, soul, rock, rhythm & blues... 

Zespół, który zaczynał od bluesa i blues-rock'a wydał w 1979 roku płytę przyjętą z zachwytem przez miłośników nowego, popowego, brzmienia zespołu. Ze względu na tytuł płyta powinna być obowiązkową pozycją w płytotece każdego czytelnika gazety utrzymywanej i fianansowanej przez znanego, międzynarodowego spekulanta giełdowego.

Dwie płyty CD z przebojami Bryan'a Adams'a, które - jak informuje wydawca na okładce - zostały "wykonane specjalnie dla Republiki Czeskiej, Węgier, Polski i Słowacji". Ciekawe, co miał wydawca na myśli, bo wszystkie piosenki są po angielsku, a żadna nie jest śpiewna ani po czesku, ani po węgiersku, ani po polsku, ani po słowacku:) W ogóle utwory nie różną się niczym od wykonań dla reszty świata. Dołączona książeczka też ma wszystko co potrzeba, łącznie z dokładnymi informacjami o nagranych utworach (autorzy, muzycy, itd.). Z niej można się dowiedzieć, że współautorem wszystkich przebojów był Adams. Klasyka miękkiego, albo popowego rocka.

JJ Cale i Eric Clapton w łagodnym, gitarowym graniu do podróży (jak jest "muzyka do windy" tak jest i "muzyka do samochodu":)

Hard Meat, płyta winylowa z 1969 roku: rarytas muzyczny (wspaniałe, progresywne - głównie gitarowe - granie ze złotej ery rocka) i rarytas kolekcjonerski (płyta demo - promocyjna). Dowód na smutne spostrzeżenie, że czasami dobre rzeczy nie stają się popularne (a jakże często popularne stają się knoty). A jeszcze smutniejsze, że dwaj bracia, którzy współtworzyli ten wyjątkowy, trzyosobowy zespół już nie żyją...

Robben Ford, amerykański wirtuoz gitary. Blues, momentami skojarzony z jazzem, w mistrzowskim wykonaniu. 

Rocznicowe (trzydziesta rocznica - 2000 rok), specjalne wydanie albumu, którym George Harrison rozpoczął własne życie muzyczne po opuszczeniu The Beatles w 1970 roku (cztery karły z okładki to aluzja do The Beatles). Eksplozja tłumionego talentu zaowocowała najlepszą (jak uważa wielu krytyków) i najlepiej sprzedającą się płytą (tu już świadczą suche liczby) byłego Beatlesa. Ani Lennon, ani McCartney nie osiągnęli takiego sukcesu komercyjnego jak ich przyjaciel, którego utwory systematycznie starali się pomijać na płytach, kiedy byli jeszcze "słynną czwórką z Liverpoolu". Specjalne rocznicowe wydanie ze specjalnymi okładkami i specjalnymi dodatkami - między innymi "My Sweet Lord" zaśpiewane i nagrane przez Harrisona w 2000 roku, na kilka miesięcy przed śmiercią. 

Płyta bywa uznawana w Internecie za wydanie nieoficjalne - jakoby przegrane z narań VHS. Obraz rzeczywiście nie jest obrazem z płyty Blu-ray, ale dźwiękowi nie można nic zarzucić (oczywiście trzeba pamiętać, że są to nagrania koncertowe). Koncertowe szaleństwo blues-rockowe. Muzyka przeplatana jest wywiadami z muzykami (wywiady między utworami, nie ma żadnych wyciszeń czy nakładania rozmów na muzykę, czy mówienia, albo grania, w tle). Wypowiedziom towarzyszą napisy w... no właśnie, co to za język? Japoński, chiński, koreański? Napisy oczywiście tylko w czasie wypowiedzi muzyków, muzycy mówią po angielsku:) Sprawa jest zagadkowa, bo koncert na pewno (sądząc po publiczności) nie odbywał się w Azji. Gary Moore w doskonałej formie (koncert z końca lat 80-tych XX wieku? Same zagadki, bo wydawca nie zamieścił żadnych informacji). Popisowa wirtuozeria. 

Dwie płyty winylowe z kilkunastoma utworami ze złotego - pierwszego - okresu UFO. Prawie połowa nagrań pochodzi z legendarnego albumu "Flying" ("Prince Kajuku/The Coming Of Prince Kajuku" nagrano na koncercie). Zespół tworzył historię 'hard rocka' i powoli sam przechodzi do historii. Bowiem, choć nazwa przetrwała i zespół celebrował w 2018 roku 50-cio lecie istnienia, to z muzyków grających na początku działalności zespołu pozostało - wśród żywych - już tylko dwóch. "Do końca na posterunku" - zupełnie wbrew obawom Ian'a Anderson'a, który w wieku 29 lat przeżywał rozterki związane upływem czasu i zmieniającą się modą śpiewając z Jethro Tull: "too old to rock'n'roll, too young to die!"...

Steve Morse, przedostatni (jak dotychczas) gitarzysta wiecznego (chyba) zespołu Deep Purple i jego solowa, autorska i czysto instrumentalna płyta. Gitarowe arabeski.

Płyta nagrana wspólnie z Collinem Thurstonem, Philem Collinsem, Ericiem Claptonem i Georgem Harrisonem.

Doskonałej jakości muzycznej kolekcja 27 teledysków. Same przeboje "Piano Man'a", który czasem gra też na gitarze, a bywa, że i tańczy. Wśród nagrań kilka koncertowych. Prawie dwie godziny wyjątkowej, bo przebojowej i melodyjnej, muzyki rockowej.