Stray Dog, płyta CD

Alvin Lee i Ten Years Later - bo najpierw, czyli wcześniej, było After:) Płyta "Ride On" złożona z dwóch części: pierwsza nagrana na scenie i zarejestrowana bez żadnych poprawek i dogrywek studyjnych oraz część druga, stworzona w studio.

Black Sabbath i jego siódma płyta studyjna: Technical Ecstasy. To już inna muzyka niż na pierwszych płytach zespołu, więc wielu "fanów" kręciło na nią nosem, ale po latach została jednak "złotą płytą". Są klawisze, chórki, bardziej miękkie granie, ale jest i "Dirty Women". Rok 1976, koniec lat siedemdziesiątych, czas krytyczny dla gigantów klasycznego rocka.

Blues rock i hard rock z 1975 roku. Kwintesencja rocka z lat 70-tych na doskonale brzmiącej winylowej płycie.

Eric Clapton, Jack Bruce i Ginger Baker grają na żywo, opowiadają, a na dodatek można zobaczyć, posłuchać i porównać jak 'Sunshine Of Your Love' gra Jimi Hendrix.

Jeden z najsłynniejszych koncertów rockowych. W 1969 roku połączenie zespołu, grającego ostrego rocka, z orkiestrą symfoniczną było szokującym eksperymentem. Pełny tytuł płyty: "Deep Purple in Live Concert at the Royal Albert Hall 'Concerto for Group and Orchestra' Composed by Jon Lord, The Royal Philharmonic Orchestra Conducted by Malcolm Arnold" też robi wrażenie - chyba najdłuższy tytuł w historii muzyki rockowej.

Egzemplarz kolekcjonerski: pierwsze angielskie tłoczenie (1971), stan bardzo dobry (EX/M-), insert.

Płyta bywa uznawana w Internecie za wydanie nieoficjalne - jakoby przegrane z narań VHS. Obraz rzeczywiście nie jest obrazem z płyty Blu-ray, ale dźwiękowi nie można nic zarzucić (oczywiście trzeba pamiętać, że są to nagrania koncertowe). Koncertowe szaleństwo blues-rockowe. Muzyka przeplatana jest wywiadami z muzykami (wywiady między utworami, nie ma żadnych wyciszeń czy nakładania rozmów na muzykę, czy mówienia, albo grania, w tle). Wypowiedziom towarzyszą napisy w... no właśnie, co to za język? Japoński, chiński, koreański? Napisy oczywiście tylko w czasie wypowiedzi muzyków, muzycy mówią po angielsku:) Sprawa jest zagadkowa, bo koncert na pewno (sądząc po publiczności) nie odbywał się w Azji. Gary Moore w doskonałej formie (koncert z końca lat 80-tych XX wieku? Same zagadki, bo wydawca nie zamieścił żadnych informacji). Popisowa wirtuozeria. 

Płyta z 2002 roku: gitara, bas i perkusja w nowoczesnych wariacjach na temat Jimi'ego Hendrix'a i Stevie Ray Vaughan'a.

Najstarszy i najdłużej grający zespół rockowy na świecie i jego 6 płyta - oryginalne, holenderskie, pierwsze tłoczenie z 1970 roku.

Hard Meat, płyta winylowa z 1969 roku: rarytas muzyczny (wspaniałe, progresywne - głównie gitarowe - granie ze złotej ery rocka) i rarytas kolekcjonerski (płyta demo - promocyjna). Dowód na smutne spostrzeżenie, że czasami dobre rzeczy nie stają się popularne (a jakże często popularne stają się knoty). A jeszcze smutniejsze, że dwaj bracia, którzy współtworzyli ten wyjątkowy, trzyosobowy zespół już nie żyją...

Jeff Beck (gitara, śpiew), Tim Bogert (bas, śpiew) i Carmine Appice (perkusja i, oczywiście, śpiew) nagrali w 1973 roku jedyną płytę, która stała się legendą. Utwór szczególnie interesujący: Beck'a wersja przeboju Stevie'go Wonder'a "Superstition".

Klasyka rocka z lat 70-tych (1972 Red Bus Records). Trzecia, czyli ostatnia, płyta legendarnego izraelskiego zespołu, nagrywającego od 1968 roku w Anglii. Każdą nagrywali pod inną nazwą: pierwszą nagrali jako "Churchills", drugą jako "Jericho Jones". 

Jedyny album legendarnego duńskiego zespołu - nagrany w 1971 roku. Czysta gitarowa moc klasycznego rocka (heavy-progressive).

Solidny, niemiecki rock z 1972 roku. Legendarna płyta, której legenda rośnie z czasem, choć w roku wydania płyta była prawie nie zauważona. Dwie gitary, perkusja, ostry śpiew. Kwintesencja rocka z lat siedemdziesiątych (ubiegłego wieku dla jasności).

Trzecia płyta studyjna z oryginalną okładką z 1975 roku. Potem okładkę ocenzurowano - zasłonięto wdzięki modelki.

Slade Alive Vol Two, płyta nagrana w 1976 i w 1977 roku, w czasie koncertów w USA, wydana w 1978 roku. I choć zespól był stworzony do występów na żywo, choć grał ostrego rocka, choć płyta była zrealizowana i nagrana bardzo dobrze, to przepadła, bo zaczęła się era punk. Ale punk ma już 40 lat, punkowcom urosły brzuszki i można już bez wstydu słuchać solidnie granego, klasycznego rocka. 

Grudzień 1981 roku. W PRL-u "ślepy generał" wprowadzał "stan wojenny". Pośród wielu środków, mających obronić socjalizm, wymyślił również zakaz koncertów. A w Newcastle, w City Hall, Slade szalał na scenie, nagrywając swoją trzecią płytę na żywo. Podobno najlepszą.

Grecki zespół nagrał w 1972 roku dwie płyty, a w 1973 jeszcze jedną - w ten sposób powstały trzy klasyczne płyty klasycznej europejskiej muzyki rockowej - w tym wypadku greckiej. Bardzo ciekawe połączenie: blues, hard rock, rock progresywny, a wszystko z lekko zaznaczoną grecką stylistyką.   

Druga płyta nagrana w 1972 roku przez grecki zespół rockowy - w kilka miesięcy po "Socrates drank the conium". Płytę otwiera słynna, 13-to minutowa, wersja "Satisfaction" Stonsów (tytuł na płycie - "Wild Satisfaction" - całkowicie usprawiedliwiony).

Heavy-rock w mistrzowskim, gitarowym wykonaniu. Płyta wydana na winylu w 1971 roku została w 2001 roku włączona do kolekcji nagrań "100 Collection of the world best Rock Rarites" z numerem "005". Wyjątkowa muzyka i wyjątkowy wydawca CD, bowiem w 2001 roku wersję CD wyprodukowało wydawnictwo z Korei Południowej Won-Sin Music Company. Kwintesencja grania ze złotych lat rocka. Muzycy znani z późniejszej współpracy z Alex'em Harvey'em.

Rock z 1972 roku, czyli ostre gitary i blues w roli głównej.

Japońskie wydanie z 1980 roku.

Płyta nagrana w 1970 roku, CD z 1994 roku. Hard rock w pełnym rozkwicie.

UFO, Making contact, płyta winylowa, niemieckie wydanie z 1983 roku.

Dwie płyty winylowe z kilkunastoma utworami ze złotego - pierwszego - okresu UFO. Prawie połowa nagrań pochodzi z legendarnego albumu "Flying" ("Prince Kajuku/The Coming Of Prince Kajuku" nagrano na koncercie). Zespół tworzył historię 'hard rocka' i powoli sam przechodzi do historii. Bowiem, choć nazwa przetrwała i zespół celebrował w 2018 roku 50-cio lecie istnienia, to z muzyków grających na początku działalności zespołu pozostało - wśród żywych - już tylko dwóch. "Do końca na posterunku" - zupełnie wbrew obawom Ian'a Anderson'a, który w wieku 29 lat przeżywał rozterki związane upływem czasu i zmieniającą się modą śpiewając z Jethro Tull: "too old to rock'n'roll, too young to die!"...

Sowiecka płyta, wydana przez "Wszechzwiązkową Firmę Fonograficzną odznaczoną Orderem Lenina" ("Апрелевский ордена Ленина завод грампластинок": Lenin i Black Sabbath - wiele mówiące połączenie). Kompilacja 8 utworów Black Sabbath. Płyta wydana przez firmę państwową, z jakością typową dla produkcji "Miełodija", ale czasami zaliczana jest do wydań nieoficjalnych. Może dlatego, że nagrania pochodzą z - jak napisano na okładce - "rock-archiwum A. Szałobiesowa" ("из рок-архива А. Шалобасовa"). Najwyraźniej "A. Szałobiesow" miał dostęp do taśm-matek. Ruscy mają dostęp do wszystkiego.

Tytuł mówi wszystko - bluesowy hard core. Dla bardziej dociekliwych zamieszczono na okładce krótkie wyjaśnienie zasad, jakimi się kierowano przy wyborze muzyków i nagrań. Polska kopia amerykańskiego wydawnictwa. Pozycja obowiązkowa w płytotece nie tylko miłośników bluesa, ale również rocka - wszak są to korzenie muzyki młodzieżowej XX wieku. W USA wydano również książkę, która była niejako komentarzem do nagrań zamieszczonych na płycie (okładka taka, jak okładka płyty).