Alvin Lee, Ten Years Later. Ride On, płyta CD

Płyta z 1978 roku, nagrana na koncertach "gdzieś w Europie".

John Porter (Walijczyk, który współtworzył rock progresywny w czasach PRL-u) nagrał w 1982 roku solową płytę koncertową, którą wydano w 1983 roku. Promocja była żadna, więc i płyta okazała się klapą komercyjną. W stanie wojennym były inne problemy niż efektywne sprzedawanie płyt.

Dwa w jednym: legenda i klasyka.

Thin Lizzy, słynne nagrania koncertowe 1976 - 1977 ("Live and Dangerous" pierwotnie wydane w 1978 roku na dwóch płytach winylowych) na pierwszym, amerykańskim wydaniu CD z 1989 roku. Dwie płyty winylowe na jednym CD.

Pierwszy w historii charytatywny koncert rockowy, w którym wzięli udział "celbryci" rocka. Rzecz zorganizował George Harrison. 1 sierpnia 1971 roku, w nowojorskiej Medison Square Garden, wystąpili obok niego: Ringo Starr, Bob Dylan, Eric Clapton, Billy Preston, Leon Russell i zespół Badfinger. Koncert otworzyli muzycy grający klasyczną muzykę indyjską Ravi Shankar i Ali Akbar Khan. Był to koncert, który okazał siłę takich przedsięwzięć: jak powiedział Shankar "w ciągu jednego dnia cały świat usłyszał o Bangladesh". Płyty są zapisem występów na żywo, do płyt dołączony album z dziesiątkami zdjęć, całość w solidnym pudełku.

Egzemplarz kolekcjonerski: pierwsze angielskie tłoczenie, okładka i płyta stan niemal idealny (EX+/M-).

Nagrania na żywo, wydane w 1999 roku.

Psychodelia i hard-rock z Japonii. Legendarne nagrania z 1971. Połączenie zachodniego rocka z japońską tradycją muzyczną. Jak wydanie płyty: prawie cała okładka po japońsku, ale śpiew po angielsku. Choć może z drugiej strony, jak to się zdarzyło w jednej audycji z muzyką rockową, kiedy ktoś zauważył, że trudno zrozumieć o czym śpiewa skośnooki wokalista, prowadzący wypalił: "a kogo obchodzi o czym śpiewają rockowcy, ważna jest muzyka!"

Klasyka rocka z lat 70-tych (1972 Red Bus Records). Trzecia, czyli ostatnia, płyta legendarnego izraelskiego zespołu, nagrywającego od 1968 roku w Anglii. Każdą nagrywali pod inną nazwą: pierwszą nagrali jako "Churchills", drugą jako "Jericho Jones". 

Grand Funk, Live Album - amerykański rock na winylach. Kwintesencja rocka zza Wielkiej Wody. Nagrania bez studyjnych ulepszeń, obie płyty powinny być słuchane - zdaniem wydawcy - bez przerw, żeby przeżyć prawdziwą atmosferę koncertu i doświadczyć odpowiednich emocji i wzruszeń. Temu zajęciu trzeba poświęcić jedną godzinę i dwadzieścia minut. 

Dwie braterskie gitary w solidnym amerykańskim (dokładnie: teksańskim) "łojeniu". W opisie płyty podziękowanie braci: "Thanks Mama V. for letting us play." Rzeczywiście, musiał być świętą kobietą, że pozwalała im na takie "granie/zabawę". Szaleństwo gitar elektrycznych. Muzyka drogi (jak "filmy drogi"): jest wędrówką i jest doskonałym tłem podróży. Mamusia bierze udział w kończącym płytę bluesie? 

Legendarna płyta z 1970 roku. Let's Work Together, ale nie tylko.

Płyta z 1973 roku, na której - jakby powiedział Jan Skrzetuski - "wielkie jest stylów pomieszanie": jazz, funk, soul, rock, rhythm & blues... 

Led Zeppelin i jego jedyne nagrania koncertowe oficjalnie wydane w czasie istnienia grupy. Co ciekawe: zespół z występów na żywo uczynił nową jakość, a jednocześnie unikał publikacji takich nagrań. Może dlatego, że tworzenie płyt studyjnych też - w zasadzie - odbywało się "na żywo"? Na dwóch płytach winylowych utrwalono koncert, który był jednocześnie ścieżką dźwiękową do filmowych fantazji muzyków oraz "piątego członka zespołu", Petera Granta (film oczywiście mamy w Antykwariacie).

Azyl P.: "Twoje życie" i "Chyba umieram" - pierwsza płyta, singiel z 1983 roku. Oba utwory autorstwa śp. Andrzeja Siewierskiego.

"Tadeusz Nalepa z przyjaciółmi" (i przyjaciółkami - wszyscy na scenie, albo na widowni) obchodzi publicznie 60 urodziny. I jak to na urodzinach: goście śpiewają (i grają), więc każdy, kto może (i chce) śpiewa i gra, nawet dzieci. Dziewiętnaście klasycznych utworów w uwspółcześnionych aranżacjach (w tym jedna na chór dziecięcy).

Dwie płyty CD z przebojami Bryan'a Adams'a, które - jak informuje wydawca na okładce - zostały "wykonane specjalnie dla Republiki Czeskiej, Węgier, Polski i Słowacji". Ciekawe, co miał wydawca na myśli, bo wszystkie piosenki są po angielsku, a żadna nie jest śpiewna ani po czesku, ani po węgiersku, ani po polsku, ani po słowacku:) W ogóle utwory nie różną się niczym od wykonań dla reszty świata. Dołączona książeczka też ma wszystko co potrzeba, łącznie z dokładnymi informacjami o nagranych utworach (autorzy, muzycy, itd.). Z niej można się dowiedzieć, że współautorem wszystkich przebojów był Adams. Klasyka miękkiego, albo popowego rocka.

Płyta legenda - obowiązkowa pozycja w płytotece rockowej. "Aardvark", brytyjski rok progresywny z 1970 roku. Legendarne nagranie zespołu, który swoją muzykę tworzył bez gitary (co praktykowało w owym czasie kilka progresywnych grup, z Rare Bird na czele), z niezwykłym bogactwem instrumentów klawiszowych, perkusyjnych i fletu. Płyta CD, wydanie kolekcjonerskie, japońskie z 1990 roku, ze wszystkim wkładkami i nakładkami. 

Solidny, ostry hard rock i elektryczny blues z 1973 roku. Trzech muzyków oraz Greg Lake jako producent (dwóch utworów). Snuffy Walden - główny muzyk i kompozytor - po latach rockowych zasłynął jako wybitny, znany i uznany kompozytor muzyki filmowej i telewizyjnej, zdobywając kilkadziesiąt (!) nagród, w tym Nagrodę Emmy. Ale ta płyta jest jak najbardziej klasycznie i metalowo (metal z początku lat siedemdziesiątych oczywiście) rockowa. Na płycie m. in. utwór "Chevrolet" (rzecz jasna autorstwa Snuffy Walden'a), który stał się przebojem ZZ Top. Dla miłośników ostrej muzyki z tamtej epoki pozycja obowiązkowa.

Do słuchania i do oglądania popisy Ritchie'go Blackmore'a z kapelą (Roger Glover, Chuck Burgi, David Rosenthal, Joe Lynn Turner) sfilmowane na koncercie 14 marca 1984 roku. Zestaw klasycznych utworów Rainbow oraz dwa klasyki Deep Purple: "Lazy" i numer obowiązkowy: "Smoke On The Water".

Połączenie rocka i operetki (w sensie dosłownym i przenośnym). Szaleństwo rynku muzycznego przełomu lat 70-tych i 80-tych XX wieku. Japońskie, pierwsze wydanie.

Szerokoekranowa, z przestrzennym dźwiękiem, o 30 minut dłuższa od wersji kinowej "wersja reżyserska" filmu o festiwalu muzycznym, który stał się wydarzeniem społecznym i politycznym. Symboliczny początek nowej epoki, początek procesu przemiany demokracji z "rządów ludu" w rządy mniejszości, a finalnie w dyktaturę mniejszości. Symboliczny początek przemiany cywilizacji rozumu w cywilizację emocji. Jaka piękna (?) katastrofa... Cywilizacyjna, bo nie ekonomiczna, choć ile kosztowała, kto ją sfinansował i ile ktoś (kto?) na niej zarobił, czyli ile dało się wycisnąć z hasła "pokój, miłość i szczęście" - te informacje są niedostępne. Może właśnie i z tego powodu there's no business like show business...

Szesnaście największych przebojów Billy'ego Joel'a - wszystkie nagrania z koncertów. "Piano Man" w najlepszej formie (i kondycji:)

Muzyka potężna brzmieniowo i wykonawczo. Oto bowiem pięciu członków zespołu Deep Purple (w składzie tradycyjnym od 1994 roku, czyli Steve Morse na gitarze), zostało wspartych przez osiemnastu zaprzyjaźnionych muzyków i wokalistów (w składzie przedstawionym na okładce) oraz przez Londyńską Orkiestrę Symfoniczną (w składzie niemal kompletnym). Wszyscy zostali nagrani na żywo 26 września 1999 roku w Royal Albert Hall (chyba tylko ta scena mogła pomieścić taki "aparat wykonawczy") w repertuarze zaskakująco mieszanym: grali i śpiewali pop, rock i rock symfoniczny. Tutti frutti muzyczne z obowiązkową wisienką: Smoke On The Water, hit zagrany i zaśpiewany też wyjątkowo, rekordowo, bo chyba przez największy w historii tej kompozycji zespół wykonawców - do Deep Purple i orkiestry dołączyli także wszyscy pozostali muzycy i wokaliści (oraz rozentuzjazmowana publiczność, ale ich nie liczymy do rekordu, bo to był standard przy publicznym graniu "Smoke...").

Rozbitkowie z Deep Purple oraz kilku kumpli jako tło dla Davida Coverdale („David Coverversion” - jak go podsumował Robert Plant), który potrafił pisać i śpiewać tylko o jednym. Męcząco i wręcz obsesyjnie monotematyczny. Aż szkoda, że taki rockowy głos służył tylko do tak jednostajnych produkcji. No, ale to rock, więc w zasadzie cóż dziwnego? Pół biedy, kiedy młodzieniec krzyczy - jak stryjek z Amarcordu na drzewie - tylko o jednym, ale kiedy pan w średnim wieku wciąż potrafi zajmować się tylko "wdziękami Maryni", to już bywa smutne, czasem nawet żenujące (nic dziwnego, że na starość jego miłość do samego siebie całkiem odebrała mu zdrowy rozsądek). Nagrania z występów w czerwcu 1980 roku, kiedy jeszcze wszystko mógł tłumaczyć młodzieńczym wdziękiem i rockową witalnością.

Nostalgia za "winylami", czyli - jak się wówczas mówiło - "longplejami" (czasem w skrócie: longami, czy płytami długogrającymi; przed erą CD i "empetrójek" nikt nie mówił "winyl"). Płyta jest realizacją japońskiego pomysłu na repliki słynnych płyt z epoki analogowej, ale repliki w wersji CD. Czy replice okładki towarzyszy również replika jakości muzycznych, tzn. czy zapis cyfrowy oddaje klimat nagrań analogowych - to musi ocenić każdy we własnym zakresie. Jedno jest pewne: oprócz sprzętu odtwarzającego muzykę trzeba mieć szkło powiększające - jeśli w czasie słuchania muzyki chcemy się cieszyć oglądaniem zminiaturyzowanej, bo dostosowanej do wymiarów płyty CD, repliki okładki.