Jimi Hendrix, kaseta VHS

"Music written by James Marshall Hendrix". Oprócz Jarosława (na płycie napisane "Jarek", ale nie byliśmy znajomymi, więc gdybyśmy my napisali "Jarka" zabrzmiałoby zdecydowanie lekceważąco i fałszywie-koleżeńsko) Śmietany, Wojciecha (to samo: na płycie "Wojtek") Karolaka, Pawła (a tu zaskoczenie, zamieszanie i brak konsekwencji: dlaczego na płycie nie napisano "Pawełek"?) Mąciwody i Krzysztofa (znowu: dlaczego nie "Krzyś"?) Dziedzica grają też goście specjalni: Maciej (i znowu: dlaczego nie "Maciek"?) Sikała i Nigel Kennedy, angielski polski punk skrzypek klasyczny. Bałagan z tymi imionami - znak powszechnej ucieczki od odpowiedzialności i dojrzałości? Dorośli, którzy przedstawiają się jak dzieci...

Początek lat 70-tych w muzyce rockowej, czyli podróż na "ascetyczny i uduchowiony wschód". Co prawda ten wyidealizowany w myśli europejskiej "wschód", w tym wypadku reprezentowany przez Sri Chinmoy, żył sobie bardzo dobrze w Szwajcarii, ale jak moda to moda ("no bo co, kurczę blade" - jak mówił Mikołajek). 

Eric Clapton, Ginger Baker i Jack Bruce sfilmowani i nagrani w czasie koncertów: w Londynie w 1967 i 1968 roku (Sunshine Of Your Love, White Room, Crossroads, I'm So Glad, Spoonful), w czasie występu telewizyjnego w 1968 roku (Sunshine of Your Love) oraz w czasie występu The Hall Of Fame, L.A., 1993 (Born Under A Bad Sign, Crossroads, Sunshine Of Your Love). Z legendarnej trójki został już tylko Eric Clapton...

Jeden z najsłynniejszych koncertów rockowych. W 1969 roku połączenie zespołu, grającego ostrego rocka, z orkiestrą symfoniczną było szokującym eksperymentem. Pełny tytuł płyty: "Deep Purple in Live Concert at the Royal Albert Hall 'Concerto for Group and Orchestra' Composed by Jon Lord, The Royal Philharmonic Orchestra Conducted by Malcolm Arnold" też robi wrażenie - chyba najdłuższy tytuł w historii muzyki rockowej.

Egzemplarz kolekcjonerski: pierwsze angielskie tłoczenie (1971), stan bardzo dobry (EX/M-), insert.

Pierwsza płyta solowa Erica Claptona, nagrana w 1970 roku, a stworzona - jak na płytę solową przystało - przez 16 muzyków, nie licząc techników i inżynierów dźwięku (oprócz dwóch wszyscy są na zdjęciu, na odwrocie okładki). 

Tym razem wszystko oprócz bluesa. Dziesięć utworów: ostatni z bonusem - żartem (coś jak "Po ten księżyc złoty" Breakout'ów). 

Oryginalne nagranie z 1985 roku, będące 5 płytą w dorobku George'a Thorogooda i zespołu Destroyers.  

Płyta z 1973 roku, na której - jakby powiedział Jan Skrzetuski - "wielkie jest stylów pomieszanie": jazz, funk, soul, rock, rhythm & blues... 

Jeff Beck (gitara, śpiew), Tim Bogert (bas, śpiew) i Carmine Appice (perkusja i, oczywiście, śpiew) nagrali w 1973 roku jedyną płytę, która stała się legendą. Utwór szczególnie interesujący: Beck'a wersja przeboju Stevie'go Wonder'a "Superstition".

Led Zeppelin i jego jedyne nagrania koncertowe oficjalnie wydane w czasie istnienia grupy. Co ciekawe: zespół z występów na żywo uczynił nową jakość, a jednocześnie unikał publikacji takich nagrań. Może dlatego, że tworzenie płyt studyjnych też - w zasadzie - odbywało się "na żywo"? Na dwóch płytach winylowych utrwalono koncert, który był jednocześnie ścieżką dźwiękową do filmowych fantazji muzyków oraz "piątego członka zespołu", Petera Granta (film oczywiście mamy w Antykwariacie).

Legendarna - druga nagrana - płyta zespołu, który w latach 70-tych XX wieku był tytanem jazz-rocka. Muzyka, która, pomimo artystycznych ambicji twórców, stała się tak popularna, że była wykorzystywana w niezliczonej ilości dżingli i podkładów muzycznych.

Solidny, niemiecki rock z 1972 roku. Legendarna płyta, której legenda rośnie z czasem, choć w roku wydania płyta była prawie nie zauważona. Dwie gitary, perkusja, ostry śpiew. Kwintesencja rocka z lat siedemdziesiątych (ubiegłego wieku dla jasności).

Rory Gallagher, Deuce. Druga płyta gitarzysty, nagrana w 1971 roku. Pierwsze niemieckie tłoczenie z roku nagrania płyty. 

Góra urodziła mysz. Przeszło setka ludzi (w tym "doradca duchowy" Santany) zaangażowana w nagranie i "wypuszczenie na rynek" przeciętnej muzyki okraszonej typowymi dla Santany infantylnymi, popkulturowymi ambicjami "duchowymi". Płyta dostała się w 2002 roku nawet na jakieś listy, ale przy takiej "produkcji" byłoby dziwne, gdyby się nie dostała. Dla zakochanych w Santanie. Biznes jest biznes.

Płyta niespodzianka: w zasadzie jest to pierwsza płyta zespołu, którą nagrano w jeden tydzień (!), i która - będąc ich najlepszą płytą - stała się również jedną z najsłynniejszych i najlepszych płyt w historii rocka. Oryginalnie wydana w 1972 roku była popisem braci Schenker (o dziwo ten młodszy, 17-letni Michael, okazał się wirtuozem). Nasze wydanie pochodzi z 2001 roku i jest kompilacją wytwórni Brunswick News (oddziału firmy Universal wydający składanki), a zatem oprócz wszystkich oryginalnych utworów z 1972 roku na płycie dodano trzy z 1976 roku. Pozycja obowiązkowa dla miłośników klasycznej ery rocka.

Wirtuoz gitary (gitarzysta Deep Purple) i jego solowa płyta z 1989 roku. 

Japońskie wydanie z 1980 roku.

UFO, Making contact, płyta winylowa, niemieckie wydanie z 1983 roku.

Zappa, Zoot Allures, płyta słynna nie tylko ze względów muzycznych, ale - jak na Zappę przystało - obyczajowych. Oto słuchacze Zappy wiodą spór, czy "recreational activities" w "The Torture Never Stops" dźwięczą bólem czy uniesieniem?

Szerokoekranowa, z przestrzennym dźwiękiem, o 30 minut dłuższa od wersji kinowej "wersja reżyserska" filmu o festiwalu muzycznym, który stał się wydarzeniem społecznym i politycznym. Symboliczny początek nowej epoki, początek procesu przemiany demokracji z "rządów ludu" w rządy mniejszości, a finalnie w dyktaturę mniejszości. Symboliczny początek przemiany cywilizacji rozumu w cywilizację emocji. Jaka piękna (?) katastrofa... Cywilizacyjna, bo nie ekonomiczna, choć ile kosztowała, kto ją sfinansował i ile ktoś (kto?) na niej zarobił, czyli ile dało się wycisnąć z hasła "pokój, miłość i szczęście" - te informacje są niedostępne. Może właśnie i z tego powodu there's no business like show business...