Rock

2TM2.3. 888. Kod dla wtajemniczonych. Ostry rock w ostrej sprawie. Bezkompromisowe granie, jak bezkompromisowe jest przesłanie.

Płyta legenda - obowiązkowa pozycja w płytotece rockowej. "Aardvark", brytyjski rok progresywny z 1970 roku. Legendarne nagranie zespołu, który swoją muzykę tworzył bez gitary (co praktykowało w owym czasie kilka progresywnych grup, z Rare Bird na czele), z niezwykłym bogactwem instrumentów klawiszowych, perkusyjnych i fletu. Płyta CD, wydanie kolekcjonerskie, japońskie z 1990 roku, ze wszystkim wkładkami i nakładkami. 

Alvin Lee i Ten Years Later - bo najpierw, czyli wcześniej, było After:) Płyta "Ride On" złożona z dwóch części: pierwsza nagrana na scenie i zarejestrowana bez żadnych poprawek i dogrywek studyjnych oraz część druga, stworzona w studio.

Bad Company, wspomnienie po Free - angielski zespół hard rockowy i jego 11 płyta, z 1995 roku, z nowym wokalistą - Robertem Hartem.

Grecki rock progresywny. Tak zaczęli wielką międzynarodową karierę: późniejszy ulubieniec pań, omdlewających od jego wibrującego głosu, Demis Roussos oraz gigant muzyki elektronicznej Vangelis.

Der Panzer-rock.

Klasyczny rock z 1971 roku. Programowy "powrót do korzeni", do bluesa i rock and roll'a - jako reakcja na zbytnie "rzeźbienie" rocka progresywnego. Czyste, mocne, męskie granie. Mark Stein (klawisze i śpiew), James Galluzi (bębny), Richard Rameriz (gitary) i Jo Casmir (bas i śpiew).

Dwie płyty CD z przebojami Bryan'a Adams'a, które - jak informuje wydawca na okładce - zostały "wykonane specjalnie dla Republiki Czeskiej, Węgier, Polski i Słowacji". Ciekawe, co miał wydawca na myśli, bo wszystkie piosenki są po angielsku, a żadna nie jest śpiewna ani po czesku, ani po węgiersku, ani po polsku, ani po słowacku:) W ogóle utwory nie różną się niczym od wykonań dla reszty świata. Dołączona książeczka też ma wszystko co potrzeba, łącznie z dokładnymi informacjami o nagranych utworach (autorzy, muzycy, itd.). Z niej można się dowiedzieć, że współautorem wszystkich przebojów był Adams. Klasyka miękkiego, albo popowego rocka.

Płyta z 2010 roku. Słodka dekadencja - jakby powiedziała bohaterka filmu "Kabaret".

Caravan - brytyjski zespół rocka progresywnego, który istniał krótko, ale zostawił po sobie doskonałą muzykę. Płyta z 1970 roku (wydanie na CD z 2001 roku) z czterema dodatkowymi utworami (trzy opublikowano po raz pierwszy). Wyjątkowe połączenie rockowej gitary, jazzujących organów i wyrafinowanej perkusji. 

Aż trudno uwierzyć, ale w roku 1970 to była... "muzyka młodzieżowa" - rock. Jon Hiseman, Dave Greenslade, Mark Clarke, Dick Heckstall-Smith, Dave Clempson i - ten głos! - Chris Farlowe. Tak grali "na żywo" jak na płytach, czyli w studio, a nawet na koncertach było lepiej. Tak, aż trudno uwierzyć, ale w 1970 roku to była "muzyka młodzieżowa", czyli rock...

Colosseum, "The Reunion Concerts 1994 - Lives", czyli nagrania z dwóch koncertów z 1994 roku: dwa nagrania z Zelt-Musik-Festival we Freiburgu oraz sześć z koncertu w Kolonii. Mistrzowski rok progresywny z lat siedemdziesiątych XX wieku jeszcze raz zagrany, czyli wzbogacony o doświadczenie dwudziestu lat grania, życia (i użycia).

Płyta nazywała się "Album", kiedy była wydana w w wersji winylowej, "Cassette" - gdy była wydana jako kaseta, więc nic dziwnego, że CD nazywa się tak, jak się nazywa. Punk krzepnie i John Lydon nagrywa płytę z profesjonalistami. Szaleństwo ucywilizowane.

Informacja z okładki: "THIS ALBUM IS DEDICATED TO JON LORD. Souls, having touched, are forever entwined".

Osiemnaście hitów pana doktora z gitarą (elektryczną).

Zaskakujące granie, bo zaskakujący wykonawcy. Trzech japońskich muzyków (obdarzonych rockowym talentem i inwencją) i wiele instrumentów (oprócz standardowych w rocku gitar, perkusji, organów, itp., nawet m.in. dziecinne cymbałki), a w efekcie heavy-progressive rock w najlepszym wydaniu. W zasadzie obowiązkowa pozycja w kolekcji miłośników złotej ery rocka.

Psychodelia i hard-rock z Japonii. Legendarne nagrania z 1971. Połączenie zachodniego rocka z japońską tradycją muzyczną. Jak wydanie płyty: prawie cała okładka po japońsku, ale śpiew po angielsku. Choć może z drugiej strony, jak to się zdarzyło w jednej audycji z muzyką rockową, kiedy ktoś zauważył, że trudno zrozumieć o czym śpiewa skośnooki wokalista, prowadzący wypalił: "a kogo obchodzi o czym śpiewają rockowcy, ważna jest muzyka!"

Frank Zappa i jego najlepiej sprzedająca się płyta: Sheik Yerbouti. Niektóre piosenki bywały zakazywane z różnych względów, od politycznych po obyczajowe. Prawdę mówiąc, skoro wszystko można powiedzieć (zaśpiewać) to po co w ogóle się fatygować? Jeśli wszystko wolno i można, to wszystko - dosyć szybko odkrywa się tę prawdę - nie ma sensu. Gdzie swawola użycia tam znika - o dziwo - wola życia. Ale skąd o tym miał wiedzieć muzyk rockowy? A taki był mądry - amerykanski... szkoda...

Tym razem wszystko oprócz bluesa. Dziesięć utworów: ostatni z bonusem - żartem (coś jak "Po ten księżyc złoty" Breakout'ów). 

Płyta z 2002 roku: gitara, bas i perkusja w nowoczesnych wariacjach na temat Jimi'ego Hendrix'a i Stevie Ray Vaughan'a.