Bryan Adams, Anthology, 2 x CD

Płyta z 2010 roku. Słodka dekadencja - jakby powiedziała bohaterka filmu "Kabaret".

Zespół, który zaczynał od bluesa i blues-rock'a wydał w 1979 roku płytę przyjętą z zachwytem przez miłośników nowego, popowego, brzmienia zespołu. Ze względu na tytuł płyta powinna być obowiązkową pozycją w płytotece każdego czytelnika gazety utrzymywanej i fianansowanej przez znanego, międzynarodowego spekulanta giełdowego.

Debiutancki album "supergrupy folk rockowej" Crosby, Stills & Nash z 1969 roku, amerykańskie wydanie. Płyta legendarna i istotna dla amerykańskiego rocka - tego rozmiłowanego w chórkach (The Eagles, America, itd).

"Music written by James Marshall Hendrix". Oprócz Jarosława (na płycie napisane "Jarek", ale nie byliśmy znajomymi, więc gdybyśmy my napisali "Jarka" zabrzmiałoby zdecydowanie lekceważąco i fałszywie-koleżeńsko) Śmietany, Wojciecha (to samo: na płycie "Wojtek") Karolaka, Pawła (a tu zaskoczenie, zamieszanie i brak konsekwencji: dlaczego na płycie nie napisano "Pawełek"?) Mąciwody i Krzysztofa (znowu: dlaczego nie "Krzyś"?) Dziedzica grają też goście specjalni: Maciej (i znowu: dlaczego nie "Maciek"?) Sikała i Nigel Kennedy, angielski polski punk skrzypek klasyczny. Bałagan z tymi imionami - znak powszechnej ucieczki od odpowiedzialności i dojrzałości? Dorośli, którzy przedstawiają się jak dzieci...

Tym razem wszystko oprócz bluesa. Dziesięć utworów: ostatni z bonusem - żartem (coś jak "Po ten księżyc złoty" Breakout'ów). 

Rocznicowe (trzydziesta rocznica - 2000 rok), specjalne wydanie albumu, którym George Harrison rozpoczął własne życie muzyczne po opuszczeniu The Beatles w 1970 roku (cztery karły z okładki to aluzja do The Beatles). Eksplozja tłumionego talentu zaowocowała najlepszą (jak uważa wielu krytyków) i najlepiej sprzedającą się płytą (tu już świadczą suche liczby) byłego Beatlesa. Ani Lennon, ani McCartney nie osiągnęli takiego sukcesu komercyjnego jak ich przyjaciel, którego utwory systematycznie starali się pomijać na płytach, kiedy byli jeszcze "słynną czwórką z Liverpoolu". Specjalne rocznicowe wydanie ze specjalnymi okładkami i specjalnymi dodatkami - między innymi "My Sweet Lord" zaśpiewane i nagrane przez Harrisona w 2000 roku, na kilka miesięcy przed śmiercią. 

Pięć płyt w jednym pudełku: Montrose (wydana w 1973 roku), Paper Money (1974), Warner Bros Presents Montrose! (1975), Jump On It (1976) i Open Fire (1978). 

Piąta studyjna płyta grupy Focus, wydana w 1975 roku. Trochę mniej rocka, trochę więcej popu. Ale to wciąż Focus. 

Góra urodziła mysz. Przeszło setka ludzi (w tym "doradca duchowy" Santany) zaangażowana w nagranie i "wypuszczenie na rynek" przeciętnej muzyki okraszonej typowymi dla Santany infantylnymi, popkulturowymi ambicjami "duchowymi". Płyta dostała się w 2002 roku nawet na jakieś listy, ale przy takiej "produkcji" byłoby dziwne, gdyby się nie dostała. Dla zakochanych w Santanie. Biznes jest biznes.

Steve Harley - legenda brytyjskiego rocka z lat siedemdziesiątych. Muzyka równie "zakręcona" jak teksty. Wszystko razem trochę na granicy jeśli nie szaleństwa, to przynajmniej solidnego znerwicowania. 

Sting ...Nothing Like The Sun, płyta CD z serii The Sting Remasters, a więc zawiera - oprócz dwunastu utworów audio - jeden wideoklip: "Englishman in New York".

19 największych przebojów, które umieściliśmy w kategorii "rock", ale równie dobrze można by tę płytę postawić na półce z napisem "pop". Podobno pierwszy "dęty" zespól rockowy.

Są kawały z brodą, a tu jest rock z brodą (nawet z dwoma).

Klasyczny rock z 1971 roku. Programowy "powrót do korzeni", do bluesa i rock and roll'a - jako reakcja na zbytnie "rzeźbienie" rocka progresywnego. Czyste, mocne, męskie granie. Mark Stein (klawisze i śpiew), James Galluzi (bębny), Richard Rameriz (gitary) i Jo Casmir (bas i śpiew).

Płyta bywa uznawana w Internecie za wydanie nieoficjalne - jakoby przegrane z narań VHS. Obraz rzeczywiście nie jest obrazem z płyty Blu-ray, ale dźwiękowi nie można nic zarzucić (oczywiście trzeba pamiętać, że są to nagrania koncertowe). Koncertowe szaleństwo blues-rockowe. Muzyka przeplatana jest wywiadami z muzykami (wywiady między utworami, nie ma żadnych wyciszeń czy nakładania rozmów na muzykę, czy mówienia, albo grania, w tle). Wypowiedziom towarzyszą napisy w... no właśnie, co to za język? Japoński, chiński, koreański? Napisy oczywiście tylko w czasie wypowiedzi muzyków, muzycy mówią po angielsku:) Sprawa jest zagadkowa, bo koncert na pewno (sądząc po publiczności) nie odbywał się w Azji. Gary Moore w doskonałej formie (koncert z końca lat 80-tych XX wieku? Same zagadki, bo wydawca nie zamieścił żadnych informacji). Popisowa wirtuozeria. 

Sukces Springsteena z 1984 roku - płyta legenda i ikona (tak, jak i okładka - przy okazji polski akcent na wkładce: Steve Van Zandt w koszulce Solidarności, co w 1984 roku było ujmującym gestem poparcia). Najlepiej sprzedający się album w USA w 1985 roku.

Koncert z 1978 raz na akustycznie, raz na rockowo. Oprócz muzyków udział biorą zakapturzeni, zamaskowani inspicjenci i różni dziwni goście. Kanadyjski amerykański hipis w swoim klasycznym występie.

Doskonałej jakości muzycznej kolekcja 27 teledysków. Same przeboje "Piano Man'a", który czasem gra też na gitarze, a bywa, że i tańczy. Wśród nagrań kilka koncertowych. Prawie dwie godziny wyjątkowej, bo przebojowej i melodyjnej, muzyki rockowej.

Muzyka potężna brzmieniowo i wykonawczo. Oto bowiem pięciu członków zespołu Deep Purple (w składzie tradycyjnym od 1994 roku, czyli Steve Morse na gitarze), zostało wspartych przez osiemnastu zaprzyjaźnionych muzyków i wokalistów (w składzie przedstawionym na okładce) oraz przez Londyńską Orkiestrę Symfoniczną (w składzie niemal kompletnym). Wszyscy zostali nagrani na żywo 26 września 1999 roku w Royal Albert Hall (chyba tylko ta scena mogła pomieścić taki "aparat wykonawczy") w repertuarze zaskakująco mieszanym: grali i śpiewali pop, rock i rock symfoniczny. Tutti frutti muzyczne z obowiązkową wisienką: Smoke On The Water, hit zagrany i zaśpiewany też wyjątkowo, rekordowo, bo chyba przez największy w historii tej kompozycji zespół wykonawców - do Deep Purple i orkiestry dołączyli także wszyscy pozostali muzycy i wokaliści (oraz rozentuzjazmowana publiczność, ale ich nie liczymy do rekordu, bo to był standard przy publicznym graniu "Smoke...").