Jazz

"Zimni kvety" to po czesku "Kwiaty zimowe". Po czesku, bo płytę nagrał Adam Makowicz 24 lutego 1977 roku w Pradze. Czesi wydali ją w 1978 roku.

Jazz tradycyjny - dixieland. Rumuńska płyta, niemieckie nagrania. Reszta jest zagadką. 

Komeda Quintet i Astigmatic, czyli płyta zajmująca pierwsze miejsce we wszystkich ważnych polskich rankingach jazzowych. Oryginalne, pierwsze tłoczenie legendarnej płyty nagranej w grudniu 1965 roku. Jedyne w swoim rodzaju porywające brzmienie (niestety utracone we wszystkich następnych reedycjach). Absolutny rarytas. Nagranie oczywiście monofoniczne.

Druga płyta Basi Trzetrzelewskiej i jej największy sukces. W klasyfikacji pisma Billboard najlepsza płyta roku 1990 w gatunku "jazz współczesny". Artystka wyjątkowa również ze względów, by tak rzec, patriotycznych: zdobywając sławę na świecie zawsze znalazła sposób, by zaznaczyć swoje polskie pochodzenie. Co prawda przez wiele lat lansowano propagandowo mądrość, że "Polskość to nienormalność", ale - chwała Bogu - większość "robi swoje": przecież nie można się przejmować wszystkim, co wygadują niemieccy politycy. Płyta winylowa - polskie wydanie z 1990 roku.

Płyta rarytas. Klub płytowy Polskiego Stowarzyszenia, edycja specjalna. nagranie promocyjne. Koncert Jazz Jamboree w dwa miesiące po podpisaniu porozumień sierpniowych. Zdawało się, że wolność rządzi...

Nagranie z 9 kwietnia 1978 roku z Warszawy.

Kolekcjonerska perełka, albo biały kruk (w zasadzie powinniśmy napisać "kruczek", bo to "czwórka") czarnego krążka. PRL-owski jazz z czasów pionierskich. Płyta nagrana najprawdopodobniej w 1957 roku. Dwie wokalistki Elisabeth Charles i Carmen Moreno oraz Zespół Jazzowy Z. Wicharego (strona A) i J. Walaska (strona B). W zespole Zygmunta Wicharego zaczynały swoją muzyczną karierę takie późniejsze gwiazdy polskiego jazzu jak Urszula Dudziak czy Zbigniew Namysłowski. Jazz w tamtym czasie był sprawą poważną, ideologiczną i państwową, a dla niektórych nawet sprawą - niestety! - życia i śmierci, jak dla Zygmunta Wicharego, tragicznie zmarłego - pobitego na śmierć...

Nagrano 23 października 1976 roku podczas koncertu na festiwalu "Jazz Jamboree" w Sali Kongresowej, w Warszawie. 

Podobno pierwszy zespół jazzowy, który dał koncert w Watykanie. A zatem płyta, która powinna zadowolić szeroki krąg odbiorców: od wielbicieli jazzu tradycyjnego po wielbicieli kremówek.

Dwa fortepiany (Herbie Hancock gra w lewym kanale, a Chick Corea w prawym) i trzy utwory (w obu kanałach: "Liza", "Maiden Voyage" i "La Fiesta"). Nagranie z koncertów w lutym 1978 roku w San Francisco, Los Angeles i San Diego.

Płyta winylowa. Jazz eksperymentalny z 1973 roku. Ostatni album Mwandishi Band.

New Directions. Jack DeJohnette - drums & piano, John Abercrombie - guitar & mandolin, Lester Bowie - trumpet, Eddie Gomez - bass. Jazz awangardowy z 1978 roku.

Zbiór nagrań z lat 1928 - 1957. Puzonista Jack Teagarden, jeden ze "starej gwardii jazzowej", na NRD-owskiej, licencyjnej płycie (licencja RCA).

James Williams i Emil Viklicky, czyli jazz na dwa fortepiany. Żadnej elektroniki. Nagrano w jeden dzień, 21 kwietnia 1981 roku, w Pradze, a wydano we współpracy z Hifiklubem Svazarmu, czyli Klubem HiFi istniejącym w ramach... Związku Współpracy z Wojskiem, czechosłowackiej organizacji paramilitarnej. Ale muzyka całkowicie cywilna, żadnych wojskowych konotacji, nic z marszowych rytmów.

Płyta z 1963 roku, francuskie wydanie.

Polski jazz na okrasę "tego całego syfu" - jak się wówczas powiadało o PRL-owskiej beznadziei (1985 rok). 

Nagranie występów "All Stars" Armstronga w nowojorskim "Stark Club" w 1962 roku.

Maurice Andre, wirtuoz trąbki barokowej, tym razem w jazzujących opracowaniach (trąbka, organy, kontrabas, perkusja) przebojów muzyki klasycznej.

Standardy swingu i jazzu tradycyjnego gra czeski big-band. W niektórych utworach muzykom towarzyszy pieśniarka Eva Svobodova. I wtedy robi się trochę zabawnie, bo Eva Svobodova śpiewa amerykańskie standardy po czasku. Na okładce napisano, że nagrana muzyka to "jazz dla ludu". Był rok 1980: PRL pogrążał się w ogólnokrajowym strajku, a czeski zespół grał "wesoły jazz dla ludu". "Czeski jazz" - jeszcze jedno wspomnienie po kulturze, która zrodziła "czeski film", Hrabala, Kunderę, itd. To se ne vrati - jedni żałują, inni się cieszą. Płyta dla tych żałujących.

Rok 1970 i początek nowej epoki w jazzie. Jedna z najważniejszych płyt dla jazzu i jednocześnie jedna z płyt budzących największe kontrowersje. Bo są przecież i tacy, dla których nagrane dźwięki nie są muzyką, tylko zwykłym hałasem. No i do tego imponujący zestaw muzyków, którzy tę muzykę, albo ten hałas, tworzyli. I oczywiście klasycznej płycie towarzyszy klasyczne pytanie: a co znaczy tytuł? Jeden polski muzyk jazzowy (zapomnieliśmy który) w polskim radio przetłumaczył tytuł jako "napój czarownic". Mówi się też, że jest to dzieło w równej mierze Miles'a Davis'a co i producenta, Teo Macero.