Muzyka klasyczna

Orkiestrą Sowieckiego Ministerstwa Kultury dyryguje Giennadij Rożdiestwienski.  

Baryton Andrzej Hiolski na żywo i w studio radiowym. Dyrygują Kazimierz Kord i Tadeusz Strugała. Wydały, w kilka lat po koncertach, Polskie Nagrania Muza, próbując zrobić okładkę na poziomie światowym, tzn. drukując grzbiet. Okładki z zadrukowanym grzbietem były technologicznie niewykonalne w PRL-u i tym razem (rok wydania płyty: 1988) tradycji stało się zadość. Ogólnie jakość Polskich Nagrań: okładka z cienkiego papieru, płyta od nowości ma trzaski. Ale dla miłośników winylu, Mahlera i Hiolskiego to tylko zalety.

Wielką Orkiestrą Symfoniczną PR i TV w Katowicach dyryguje Jacek Kasprzyk.

Academy of St. Martin-in-the-Fields, czyli perła klasycznego stylu nagrań, niewrażliwego na inwazję interpretacji "na instrumentach z epoki", a Christopher Hogwood posłuszny (jeszcze) batucie Neville'a Marriner'a.

Muzyka XX wieku. Muzyka czasów nieustannych rzezi, milionów mordowanych i głodzonych na rozkaz opętanych szaleńców. Jakie czasy, taka sztuka. Czy dziwne, że zachwytom melomanów przeciwstawia się głos normalnych ludzi, którzy w muzyce tej słyszą tylko hałas i chaos? Podobnie żołnierze, czekający tylko na śmierć w błotnistych i cuchnących okopach, nie są w stanie dostrzec strategicznego piękna bitwy, którym upajają się marszałkowie. XX wiek i jego muzyka, sztuka, kultura,... Cały XX wiek. Szaleństwo pozostanie szaleństwem, nawet, kiedy zostanie nazwane normą, dysharmonia pozostanie gwałtem na harmonii, nawet, gdy zostanie nazwana porządkiem.

Czterech klawesynistów (Zuzana Ruzickova, David Roblou, Janos Sebestyen, Giedre Luksaite-Mrozkova) i Orkiestra Kameralna Czeskiej Filharmonii (dyr. Petr Skvor) w sześciu przebojowych koncertach. Nagrania dla miłośników tradycyjnego wirtuozostwa. 

Wydawnictwo niezwykłe: Bach wykonywany tradycyjnie i w aranżacjach i opracowaniach niestandardowych. Obok wykonań Glenna Goulda na płytach znajdziemy utwór organowy grany przez orkiestrę czy klawesynowy na syntezatorze Mooga. Ciekawostka.

Na płycie uwertury: Egmont, Coriolan, Fidelio, Leonora (1,2 & 3). 

Płytę nagrano w 1966 roku, a w wersji monofonicznej została wydana w 1968 roku - paradoksalne tło muzyczne inwazji na Czechosłowację. Wersję stereofoniczną wydano w 1969 roku: w życiu prawdziwym ucisk monopartyjności, a wśród rzeczy iluzja wolnej przestrzeni.

Niezwykle rzadkie nagranie - wszystkie utwory fortepianowe Beethovena na 4 ręce. Utwory również rzadkie, w zasadzie margines twórczości kompozytora. Wykonawcy: Hans Kann, Rosario Marciano. Nagranie: Prof. Hans Kann, Wiedeń.

Beethoven: Piano Concerto No. 3 in C Minor, Op. 37. Historyczne wykonanie: Clara Haskil i Orchestre Des Concerts Lamoureux, Igor Markevitch. Historyczne wykonanie i historyczne nagranie: rodził się system stereo, który CBS nazywał "Radial Sound". 

Arcydzieło.

Nagrania w międzynarodowej obsadzie. Polski kompozytor z XX wieku, obdarzony "bogatą i złożoną osobowością", który napisał "najbłyskotliwszy utwór jazzowy od czasów Rhapsody in Blue Gershwina" - mowa o trzecim utworze na płycie. A zatem posłuchajmy, czy rzeczywiście...

Polski kompozytor (1896 - 1979) i jego dwie słynne kompozycje. Drugie nagranie na żywo, z Festiwalu "Warszawska Jesień" 1978.  

Recital odbył się w Moskiewskim Konserwatorium 6 października 1974 roku. Nagranie całkowicie "na żywo" - oprócz muzyki słyszymy publiczność (publiczność przeżywa, kaszle, wierci się w fotelach, a fotele, jak to fotele - skrzypią...). 

Koncerty na klarnet i orkiestrę: Nr 1 f-moll op. 73, c-moll op. 26 i Nr 2 Es-dur op.74. Sabine Meyer - klarnet. Orkiestrą Staatskapelle Dresden dyryguje Herbert Blomstedt.

Czysta przyjemność dla miłośnika operetki: zbiór największych przebojów w specjalnym, galowym wykonaniu. Zapomnieliśmy, który z wielkich kompozytorów powiedział, "że jeśli opera jest domem wariatów, to operetka jest oddziałem dla nieuleczalnie chorych", ale - czego dowodzi niniejsze nagranie - jakim rozkosznym! (Osobie, która przypomni nam autora przytoczonej opinii sprzedamy płytę za połowę ceny:)

Nagranie to perełka muzyczna (rzeczywisty zapis koncertu dwóch rosyjskich wirtuozów) i historyczna (w Moskwie wysoka kultura, a w Pradze rosyjscy okupanci). 

Nagranie z 1980 roku - premiera światowa - które uzyskało bardzo przychylne recenzje (m.in. "Gramophone"). Muzyka religijna, ale stylistycznie zgodna z twórczością operową kompozytora (podobnie jak w wypadku Rossiniego, Belliniego). Dzieło zrekonstruował Istvan Mariassy.

Po kim można oczekiwać z sercem granego Dvoraka, jeśli nie po czeskiej orkiestrze dyrygowanej przez Czecha?