David Gilmour, płyta winylowa

Płyta winylowa wydana w 2003 roku z okazji 30 rocznicy ukazania się The Dark Side Of The Moon. Niebawem będzie na pewno nowe wydanie - tym razem z okazji 50 rocznicy. Czy wtedy będzie to również wydanie z okazji 20 rocznicy wydania na 30-tą rocznicę? Ale do rzeczy: do płyty dołączono specjalnie, okolicznościowe druki: plakaty i nalepki. Edycja oczywiście limitowana.

Oryginalne nagranie z 1985 roku, będące 5 płytą w dorobku George'a Thorogooda i zespołu Destroyers.  

Płyta z 2002 roku: gitara, bas i perkusja w nowoczesnych wariacjach na temat Jimi'ego Hendrix'a i Stevie Ray Vaughan'a.

Płyta z 1973 roku, na której - jakby powiedział Jan Skrzetuski - "wielkie jest stylów pomieszanie": jazz, funk, soul, rock, rhythm & blues... 

Colosseum, "The Reunion Concerts 1994 - Lives", czyli nagrania z dwóch koncertów z 1994 roku: dwa nagrania z Zelt-Musik-Festival we Freiburgu oraz sześć z koncertu w Kolonii. Mistrzowski rok progresywny z lat siedemdziesiątych XX wieku jeszcze raz zagrany, czyli wzbogacony o doświadczenie dwudziestu lat grania, życia (i użycia).

Eric Clapton, Ginger Baker i Jack Bruce sfilmowani i nagrani w czasie koncertów: w Londynie w 1967 i 1968 roku (Sunshine Of Your Love, White Room, Crossroads, I'm So Glad, Spoonful), w czasie występu telewizyjnego w 1968 roku (Sunshine of Your Love) oraz w czasie występu The Hall Of Fame, L.A., 1993 (Born Under A Bad Sign, Crossroads, Sunshine Of Your Love). Z legendarnej trójki został już tylko Eric Clapton...

Początek lat 70-tych w muzyce rockowej, czyli podróż na "ascetyczny i uduchowiony wschód". Co prawda ten wyidealizowany w myśli europejskiej "wschód", w tym wypadku reprezentowany przez Sri Chinmoy, żył sobie bardzo dobrze w Szwajcarii, ale jak moda to moda ("no bo co, kurczę blade" - jak mówił Mikołajek). 

Deep Purple, Concerto For Group And Orchestra. Tym razem angielski oryginał z roku 1971 roku, w albumowej kopercie. Egzemplarz kolekcjonerski.

Egzemplarz kolekcjonerski: pierwsze angielskie tłoczenie, okładka i płyta stan niemal idealny (EX+/M-).

Debiutancki album "supergrupy folk rockowej" Crosby, Stills & Nash z 1969 roku, amerykańskie wydanie. Płyta legendarna i istotna dla amerykańskiego rocka - tego rozmiłowanego w chórkach (The Eagles, America, itd).

Na stronicach parzystych tekst oryginalny, na nieparzystych jego spolszczenie. The Wall: jeszcze jedna próba pokonania acedii, tak samo nieskuteczna, jak wszystkie inne, które podejmują "kroczący w ciemności" (J8,12). Kiedy Pink Floyd wydał płytę (1979 rok) Europa pogrążała się w strachu przed wojną, strachu wywołanym przez sowiecką propagandę, w zawiązku z instalowaniem amerykańskich pocisków Pershing II. Propagandowo preparowane lęki współgrały z nastrojem płyty i wpłynęły znacząco na wzmocnienie depresyjnego charakteru albumu. Wojny światowej nie było, natomiast płyta była ostatnim aktem rzeczywistej i bezwzględnej wojny, jaką toczyli członkowi grupy sami ze sobą: Pink Floyd po wydaniu The Wall ostatecznie się rozpadł. Jakże to żenująco prozaiczne: przejęcie się wielkimi problemami świata, takimi jak wojna, albo wycinka lasów amazońskich, itd. z jednoczesną nieumiejętnością normalnego, zwykłego życia: życia w zgodzie z najbliższymi, zbudowania karmnika dla ptaków na zimę, itd. Jakie to pospolite: postępowi, oświeceni nauczyciele i reformatorzy ludzkości oraz świata, pełni nauk dla "dobra ludzkości",  wokół siebie, we własnym życiu zawsze tworzą pustkę zła, bólu i cierpienia. Panie Rousseau, co słychać u pańskich dzieci? Dobrze im w przytułku?