Crosby, Stills & Nash, płyta winylowa

Pierwsza płyta solowa Erica Claptona, nagrana w 1970 roku, a stworzona - jak na płytę solową przystało - przez 16 muzyków, nie licząc techników i inżynierów dźwięku (oprócz dwóch wszyscy są na zdjęciu, na odwrocie okładki). 

Początek lat 70-tych w muzyce rockowej, czyli podróż na "ascetyczny i uduchowiony wschód". Co prawda ten wyidealizowany w myśli europejskiej "wschód", w tym wypadku reprezentowany przez Sri Chinmoy, żył sobie bardzo dobrze w Szwajcarii, ale jak moda to moda ("no bo co, kurczę blade" - jak mówił Mikołajek). 

Eric Clapton, Ginger Baker i Jack Bruce sfilmowani i nagrani w czasie koncertów: w Londynie w 1967 i 1968 roku (Sunshine Of Your Love, White Room, Crossroads, I'm So Glad, Spoonful), w czasie występu telewizyjnego w 1968 roku (Sunshine of Your Love) oraz w czasie występu The Hall Of Fame, L.A., 1993 (Born Under A Bad Sign, Crossroads, Sunshine Of Your Love). Z legendarnej trójki został już tylko Eric Clapton...

Steve Morse, przedostatni (jak dotychczas) gitarzysta wiecznego (chyba) zespołu Deep Purple i jego solowa, autorska i czysto instrumentalna płyta. Gitarowe arabeski.

Szerokoekranowa, z przestrzennym dźwiękiem, o 30 minut dłuższa od wersji kinowej "wersja reżyserska" filmu o festiwalu muzycznym, który stał się wydarzeniem społecznym i politycznym. Symboliczny początek nowej epoki, początek procesu przemiany demokracji z "rządów ludu" w rządy mniejszości, a finalnie w dyktaturę mniejszości. Symboliczny początek przemiany cywilizacji rozumu w cywilizację emocji. Jaka piękna (?) katastrofa... Cywilizacyjna, bo nie ekonomiczna, choć ile kosztowała, kto ją sfinansował i ile ktoś (kto?) na niej zarobił, czyli ile dało się wycisnąć z hasła "pokój, miłość i szczęście" - te informacje są niedostępne. Może właśnie i z tego powodu there's no business like show business...