Deep Purple, Concerto For Group And Orchestra, płyta winylowa

Egzemplarz kolekcjonerski: pierwsze angielskie tłoczenie (1971), stan bardzo dobry (EX/M-), insert.

Rarytas - biały kruk czarnego krążka. Tym razem dosłownie: płyta wytłoczona w 1983 roku na białym winylu. Dwunastoczęściowa (każda część poświęcona innemu znakowi zodiaku) suita na zespół rockowy i orkiestrę z 1971 roku. Z zespołu Deep Purple, oprócz kompozytora Jon'a Lord'a, zagrali Ian Paice i Roger Glover. Londyńską Orkiestrą Symfoniczną dyrygował Malcolm Arnold (ta sama orkiestra i ten sam dyrygent, którzy współtworzyli nagranie "Concerto For Group And Orchestra" w 1970 roku). 

Płyta nagrana w 1970 roku, CD z 1994 roku. Hard rock w pełnym rozkwicie.

Eric Clapton, Jack Bruce i Ginger Baker grają na żywo, opowiadają, a na dodatek można zobaczyć, posłuchać i porównać jak 'Sunshine Of Your Love' gra Jimi Hendrix.

Colosseum, "The Reunion Concerts 1994 - Lives", czyli nagrania z dwóch koncertów z 1994 roku: dwa nagrania z Zelt-Musik-Festival we Freiburgu oraz sześć z koncertu w Kolonii. Mistrzowski rok progresywny z lat siedemdziesiątych XX wieku jeszcze raz zagrany, czyli wzbogacony o doświadczenie dwudziestu lat grania, życia (i użycia).

Led Zeppelin i jego jedyne nagrania koncertowe oficjalnie wydane w czasie istnienia grupy. Co ciekawe: zespół z występów na żywo uczynił nową jakość, a jednocześnie unikał publikacji takich nagrań. Może dlatego, że tworzenie płyt studyjnych też - w zasadzie - odbywało się "na żywo"? Na dwóch płytach winylowych utrwalono koncert, który był jednocześnie ścieżką dźwiękową do filmowych fantazji muzyków oraz "piątego członka zespołu", Petera Granta (film oczywiście mamy w Antykwariacie).

Solidny, ostry hard rock i elektryczny blues z 1973 roku. Trzech muzyków oraz Greg Lake jako producent (dwóch utworów). Snuffy Walden - główny muzyk i kompozytor - po latach rockowych zasłynął jako wybitny, znany i uznany kompozytor muzyki filmowej i telewizyjnej, zdobywając kilkadziesiąt (!) nagród, w tym Nagrodę Emmy. Ale ta płyta jest jak najbardziej klasycznie i metalowo (metal z początku lat siedemdziesiątych oczywiście) rockowa. Na płycie m. in. utwór "Chevrolet" (rzecz jasna autorstwa Snuffy Walden'a), który stał się przebojem ZZ Top. Dla miłośników ostrej muzyki z tamtej epoki pozycja obowiązkowa.

Dwie płyty winylowe z kilkunastoma utworami ze złotego - pierwszego - okresu UFO. Prawie połowa nagrań pochodzi z legendarnego albumu "Flying" ("Prince Kajuku/The Coming Of Prince Kajuku" nagrano na koncercie). Zespół tworzył historię 'hard rocka' i powoli sam przechodzi do historii. Bowiem, choć nazwa przetrwała i zespół celebrował w 2018 roku 50-cio lecie istnienia, to z muzyków grających na początku działalności zespołu pozostało - wśród żywych - już tylko dwóch. "Do końca na posterunku" - zupełnie wbrew obawom Ian'a Anderson'a, który w wieku 29 lat przeżywał rozterki związane upływem czasu i zmieniającą się modą śpiewając z Jethro Tull: "too old to rock'n'roll, too young to die!"...

Sowiecka płyta, wydana przez "Wszechzwiązkową Firmę Fonograficzną odznaczoną Orderem Lenina" ("Апрелевский ордена Ленина завод грампластинок": Lenin i Black Sabbath - wiele mówiące połączenie). Kompilacja 8 utworów Black Sabbath. Płyta wydana przez firmę państwową, z jakością typową dla produkcji "Miełodija", ale czasami zaliczana jest do wydań nieoficjalnych. Może dlatego, że nagrania pochodzą z - jak napisano na okładce - "rock-archiwum A. Szałobiesowa" ("из рок-архива А. Шалобасовa"). Najwyraźniej "A. Szałobiesow" miał dostęp do taśm-matek. Ruscy mają dostęp do wszystkiego.

Pierwsza (1978 rok) solowa płyta gitarzysty Pink Floyd. Złota płyta w USA.

"Colosseum" - tak narodził się jazzrock. W 1971 roku ich płyta koncertowa ('Colosseum Live') była uderzeniem atomowym w scenę rockową. Absolutnie wyjątkowa grupa muzyków, w zasadzie supergrupa, która rozwiązała się po trzech latach, u samego szczytu dokonań muzycznych (w 1971 roku) i u szczytu powodzenia. Rzecz jasna, że milczenie nie mogło trwać wiecznie. W 1994 roku, ci sami muzycy, którzy w 1971 roku zmietli rockową konkurencję falą dźwiękową (wszak uderzenie atomowe), powrócili, by przypomnieć, czego można było kiedyś oczekiwać od rocka. Niby to samo, co w 1971 roku, ale wzbogacone zdobytym przez lata doświadczeniem. Banalne porównanie: dobre rzeczy, jak wino, z czasem zyskują.

Steve Morse, przedostatni (jak dotychczas) gitarzysta wiecznego (chyba) zespołu Deep Purple i jego solowa, autorska i czysto instrumentalna płyta. Gitarowe arabeski.

O historii zespołu opowiadają jego członkowie: Roger Glover, Ritchie Blackmore, John Lord, Ian Paice, Joe Lynn Turner, Ian Gillan. Rockmeni jako gawędziarze, ale nie tylko, bo na kasecie oprócz spokojnych wywiadów są całkiem niespokojne nagrania koncertowe zespołu we wszystkich składach do roku 1991. Kaseta VHS, ale nagrania w bardzo dobrej jakości.

Muzyka potężna brzmieniowo i wykonawczo. Oto bowiem pięciu członków zespołu Deep Purple (w składzie tradycyjnym od 1994 roku, czyli Steve Morse na gitarze), zostało wspartych przez osiemnastu zaprzyjaźnionych muzyków i wokalistów (w składzie przedstawionym na okładce) oraz przez Londyńską Orkiestrę Symfoniczną (w składzie niemal kompletnym). Wszyscy zostali nagrani na żywo 26 września 1999 roku w Royal Albert Hall (chyba tylko ta scena mogła pomieścić taki "aparat wykonawczy") w repertuarze zaskakująco mieszanym: grali i śpiewali pop, rock i rock symfoniczny. Tutti frutti muzyczne z obowiązkową wisienką: Smoke On The Water, hit zagrany i zaśpiewany też wyjątkowo, rekordowo, bo chyba przez największy w historii tej kompozycji zespół wykonawców - do Deep Purple i orkiestry dołączyli także wszyscy pozostali muzycy i wokaliści (oraz rozentuzjazmowana publiczność, ale ich nie liczymy do rekordu, bo to był standard przy publicznym graniu "Smoke...").