William Saroyan, Własne życie

Jaka może być książka napisana w 1939 roku? Słynna powieść, która, zbierając opinie od zachwytów do oskarżeń o nudziarstwo i bełkot, w jednym godzi czytelników. Wszyscy bowiem przyznają, że jest to książka dla tych, których smuci, że problemy codzienne nie odebrały im do końca radości życia. Lektura pozbawi i tej cząstki światła. Depresja gwarantowana. I nawet nie trzeba czytać całej książki. Stąd popularność powieści, a nawet, dzięki temu, została przerobiona na film. Samotność to oddzielenie, a 'wprowadzający podziały' to jedno z imion pana tego świata. Czy może zatem dziwić świat, który odwrócił się od jedynego źródła prawdy i dobra, a bije pokłony i służy duchom upadłym? Jeśli bożkami są pieniądz, kariera, władza i sława to jakiej innej nagrody - krom poczucia bezsensu, przerażenia i bólu samotności - można oczekiwać? 

Sprzedajemy słynną książkę , ale był też słynny film nakręcony na jej podstawie, dodajmy - nakręcony przez autora powieści, który jak nie pisał, to kręcił. Tu odmalował piórem (a później kamerą) amerykański system sukcesu, który okazuje się bezsensowną pułapką, złotą klatką. Bogactwo, powodzenie. podziw - cel starań, który osiągnięty napełnia goryczą, smutkiem i żalem. Bohater, jak na bohatera przystało, próbuje się wyrywać na "świeże powietrze swobody". Ale czy zamiana jednego bezmyślnego układu na inny, równie pusty, jest jakąkolwiek zmianą? Czy drogą do wolności jest zamiana starej żony na młodą kochankę? Taki kontredans trwa od wieków. Zło, niewole tego świata i szarpaniny, by znaleźć spokój duszy. "Tylko prawda was wyzwoli" - ale jeśli nie ma w to wiary, to czy dziwne, że "prawdy" tego świata (za którymi tak usilnie obstawał Kazan) zaczynają napełniać goryczą lub wściekłością? Ot, jeszcze jedna próba, słynna amerykańska próba, leczenia depresji, agresją... Codzienne upadki i powolne staczanie się niżej, coraz niżej. Aż wreszcie dochodzi się do przekonania, że jedynym ratunkiem jest przyspieszenie turlania - "niech to się wreszcie skończy". A potem zaskoczenie, że takim sposobem ląduje się ostatecznie na dnie - w dole, w depresji. Jakby to "z górki na pazurki" miało się czym innym skończyć. I nawet nie można powiedzieć za Zorbą "jaka piękna katastrofa" ("Greka Zorbę" też sprzedajemy, bo my w pogoni za zyskiem, wszystko sprzedamy - tak się banalnie i pospolicie kończą wszystkie mądre dywagacje o sensie życia).

Czuła jest noc... A jakie są dni? Dwoje Amerykanów w Europie, która, nie zapomniawszy wielkiej wojny, szykuje się do nowej, jeszcze większej. Życie rozpięte między złudną ucieczką w zapomnienie, a szaleństwem. Klasyka.

Cała - dostrzegana przez autora - obrzydliwość i degeneracja południa Stanów Zjednoczonych (co zjednało mu przychylność krytyki i wydawców z krajów komunistycznych). Swego czasu pisarz głośny - głównie za sprawą "Drogi tytoniowej" i "Poletka Pana Boga". Dzisiaj jego dosadność i dosłowność w opisywaniu namiętności rozmyła się w świecie, w którym już wszystko wolno. I jak z farbami: jeśli zmiesza się - dla samego mieszania - wszystkie kolory zawsze wyjdzie tylko jedna, szaro-bura, breja, albo papka.

Jaka to była ciekawa seria: książki szyte, oprawione w płótno, papier dobrej jakości... I na dodatek wydawano wiele dobrych książek. A tę wydano już w pięć lat po amerykańskiej premierze. Dla miłośników "Buszującego" obowiązkowa lektura uzupełniająca. 

Kasztanek i inne opowiadania. Książka w pięknym opracowaniu graficznym Jerzego Jaworowskiego.

Zbiór różnorodnych tematycznie opowiadań jednego z najwybitniejszych pisarzy amerykańskich końca XX wieku: "kunsztowność formy, precyzja i wyrafinowanie stylu mieniącego się wieloma blaskami", jak pisze wydawca. 

Zagubiony autobus - zagubieni pasażerowie i kierowca. Tak trudno znaleźć drogę (do siebie nawzajem i do prawdy swego serca).

Bestseler czytany przez gwiazdora. Heller nie napisał w zasadzie niczego innego, a Kondrat wszystko czyta tak samo, ale w tym wypadku oba talenty współgrają.

Zbór esejów, które są - jak zapowiada wydawca - "rzadką okazją by posłuchać pisarza mówiącego własnym głosem o swoim życiu". Polski czytelnik zawdzięcza tę rzadką okazję niemieckim drukarzom.

Zebrane i po raz pierwszy opublikowane w książce 23 nowele.

Breakfast of Champions or... Goodbye Blue Monday. 

Kurt Vonnegut opisuje losy fanatycznego propagandzisty hitlerowskiego, ale - jak to u Vonneguta - nic nie jest takim, jakie się wydaje, więc i niezwykle efektywny budowniczy niemieckiego socjalizmu narodowego okazuje się amerykańskim agentem. I, żeby było jeszcze bardziej absurdalnie, po wojnie pozostawiony sam sobie jest sądzony za zbrodnie faszystowskie. Język i igraszki intelektualne autora doskonale zostały przekazane w tłumaczeniu. "W bezsensie siła" - zdanie ze "Śniadania mistrzów" może być chyba najkrótszym streszczeniem pisarstwa Vonneguta. 

Krótkie formy pisarza, który byłby błyskotliwie zabawny, gdyby nie to, że bywa przygnębiająco proroczy. Lata 50-te.

Vonnegut zapowiedział, że będzie to jego ostatnia powieść. Łabędzi śpiew z anonsem.

Słynna, klasyczna opowieść o barwnym życiu na Wielkiej Rzece. 

Ojciec chrzestny trzyma dziecko do chrztu - w jego imieniu wyrzeka się zła. A potem czuwa nad życiem chrześniaka, by przysparzał on swymi dziełami i czynami dobra na świecie... By sprostać tej odpowiedzialnej roli Don Corleone wspiera się na rodzinie i na całej armii pomocników i "cyngli", dla których niedościgłym wzorem jest Luca Brasi. W rodzinie siła!

Mafii losów ciąg dalszy.

Jak napisano na okładce jest to powieść "kultowa, przełomowa, skandalizująca, rozprawiająca się z tabu seksu i jedzenia, obłędnie śmieszny krzyk buntu...". Czyli typowa literatura współczesna. "Odważna sztuka współczesna" jest jak dziecko, które usłyszało "brzydki wyraz" i popisuje się powtarzaniem "tego słowa" przed dorosłymi. A krytyka jest jak dorośli, którzy słysząc dziecko mówiące "takie słowo" śmieją się z wyższością i chwalą, bo może powie coś jeszcze bardziej "zabawnego". Rozpieszczony bachor i zidiociali dorośli. No, boki zrywać...

Książeczka. No proszę, czego to nie wydawano w tych "niezależnych wydawnictwach". 

O stanie prawdziwego spokoju, gdy nie masz już nikomu nic do powiedzenia.

Słynna, swego czasu, powieść impresjonistyczna, kwintesencja literatury psychologicznej: świadomość postrzegająca i opisująca to, co przeżywane subiektywnie w miejsce neutralnego opisu, tego co jest obiektywnie. Kto się tego boi? Kto się boi Virginii Woolf? Powieść nawiązująca do pogodnych wakacji z czasów dzieciństwa - jakże innych w nastroju i emocjach od lat dojrzałych, zakończonych samobójstwem.

Rodzina Snopesów rozpoczyna w tym tomie (będą jeszcze dwa nastepne) swoją walkę bez pardonu o dobra tego świata. Południe Stanów, więc żar nie tylko w "okolicznościach przyrody", ale przede wszystkim w sercach, myślach i czynach.

Jedna z najsłynniejszych książek XX wieku, jeszcze jedna wariacja na temat "życie jest cierpieniem". Tym razem uczyniona przez literata z amerykańskiego południa oczekującego od czytelnika zdolności do zmagań z eksperymentem literackim. Nie spotkaliśmy czytelnika, który nie podzielałby zachwytów nad książką.

Dwie powieści w jednej książce. Bardzo ekonomicznie!

Sprzedajemy "Zaścianek" i "Rezydencję", więc musi być też i "Miasto".

Sentymentalno-liryczne, czasem rozjaśnione delikatnie humorem, pożegnanie z mijającym życiem, czyli spojrzenie rzucane "o zmierzchu świata" na drogę, którą się po tym świecie przeszło. Literatura klasyczna w klasycznym stylu.