Robert Penn Warren, Nocny jeździec

Dla miłośników amerykańskiego surrealizmu, absurdu i groteski. Król Artur i jego rycerze jako uczestnicy II wojny światowej.

Sprzedajemy słynną książkę , ale był też słynny film nakręcony na jej podstawie, dodajmy - nakręcony przez autora powieści, który jak nie pisał, to kręcił. Tu odmalował piórem (a później kamerą) amerykański system sukcesu, który okazuje się bezsensowną pułapką, złotą klatką. Bogactwo, powodzenie. podziw - cel starań, który osiągnięty napełnia goryczą, smutkiem i żalem. Bohater, jak na bohatera przystało, próbuje się wyrywać na "świeże powietrze swobody". Ale czy zamiana jednego bezmyślnego układu na inny, równie pusty, jest jakąkolwiek zmianą? Czy drogą do wolności jest zamiana starej żony na młodą kochankę? Taki kontredans trwa od wieków. Zło, niewole tego świata i szarpaniny, by znaleźć spokój duszy. "Tylko prawda was wyzwoli" - ale jeśli nie ma w to wiary, to czy dziwne, że "prawdy" tego świata (za którymi tak usilnie obstawał Kazan) zaczynają napełniać goryczą lub wściekłością? Ot, jeszcze jedna próba, słynna amerykańska próba, leczenia depresji, agresją... Codzienne upadki i powolne staczanie się niżej, coraz niżej. Aż wreszcie dochodzi się do przekonania, że jedynym ratunkiem jest przyspieszenie turlania - "niech to się wreszcie skończy". A potem zaskoczenie, że takim sposobem ląduje się ostatecznie na dnie - w dole, w depresji. Jakby to "z górki na pazurki" miało się czym innym skończyć. I nawet nie można powiedzieć za Zorbą "jaka piękna katastrofa" ("Greka Zorbę" też sprzedajemy, bo my w pogoni za zyskiem, wszystko sprzedamy - tak się banalnie i pospolicie kończą wszystkie mądre dywagacje o sensie życia).

Czuła jest noc... A jakie są dni? Dwoje Amerykanów w Europie, która, nie zapomniawszy wielkiej wojny, szykuje się do nowej, jeszcze większej. Życie rozpięte między złudną ucieczką w zapomnienie, a szaleństwem. Klasyka.

Cała - dostrzegana przez autora - obrzydliwość i degeneracja południa Stanów Zjednoczonych (co zjednało mu przychylność krytyki i wydawców z krajów komunistycznych). Swego czasu pisarz głośny - głównie za sprawą "Drogi tytoniowej" i "Poletka Pana Boga". Dzisiaj jego dosadność i dosłowność w opisywaniu namiętności rozmyła się w świecie, w którym już wszystko wolno. I jak z farbami: jeśli zmiesza się - dla samego mieszania - wszystkie kolory zawsze wyjdzie tylko jedna, szaro-bura, breja, albo papka.

Jaka to była ciekawa seria: książki szyte, oprawione w płótno, papier dobrej jakości... I na dodatek wydawano wiele dobrych książek. A tę wydano już w pięć lat po amerykańskiej premierze. Dla miłośników "Buszującego" obowiązkowa lektura uzupełniająca. 

Kasztanek i inne opowiadania. Książka w pięknym opracowaniu graficznym Jerzego Jaworowskiego.

Zbiór różnorodnych tematycznie opowiadań jednego z najwybitniejszych pisarzy amerykańskich końca XX wieku: "kunsztowność formy, precyzja i wyrafinowanie stylu mieniącego się wieloma blaskami", jak pisze wydawca. 

Zagubiony autobus - zagubieni pasażerowie i kierowca. Tak trudno znaleźć drogę (do siebie nawzajem i do prawdy swego serca).

Słynna, klasyczna opowieść o barwnym życiu na Wielkiej Rzece. 

Anatomia zła. Podtytuł: "Prawdziwa relacja o zbiorowym morderstwie i jego następstwach". Jedna z najsłynniejszych powieści XX wieku. Miała być bezstronną opowieścią o brutalnej zbrodni. Książka przez lata uchodziła za klasyczną powieść non-fiction. Aż okazało się, że nic tak nie pomaga obiektywnej relacji, jak sprawna konfabulacja. Ach, ci Amerykanie!! Tak wysoko cenią prawdę i tak bardzo kochają kreatywność, że w oczywisty sposób muszą dać szansę obu. Margaret Mead, Capote,... Tylko, że o ile fantazje pisarza szkodzą najwyżej jego pisarskiej reputacji, o tyle fantazje "pracownika nauki" mogą zaszkodzić - i to całkiem realnie - innym. Prawda wyzwala, a kłamstwo? Kłamstwo i zło. I czy można powiedzieć prawdę o złu, gdy nie mówi się prawdy? Gdy bardziej kocha się swoje mówienie, opowiadanie od mówienia prawdy?

Pierwsza książka Capote w pierwszym polskim wydaniu. Rzecz dla miłośników Amerykanina. Literatura dywagacji, czyli całkiem przeciwna "literaturze akcji" (by sparafrazować określenie "kina akcji"), bowiem nie dzieje się nic (jak zauważają niektórzy recenzenci również po przeczytaniu). 

Najpierw był "Zaścianek", potem "Miasto", a na koniec "Rezydencja". W literaturze jak w życiu: ze wsi do miasta, by zakończyć w podmiejskim luksusie. W tym "awansie" zmieniają się ludzie (wewnętrznie, ale i otoczenie), więc tak samo zmieniają się i bohaterowie trzech powieści. A do tego wszystkiego zmienia się, jako człowiek i jako pisarz, sam autor - wszak minęło prawie czterdzieści lat od napisania pierwszej części "trylogii". A z kolei w życiu jak w "Misiu": "zmiany, zmiany, zmiany...". Zmiany, zmiany, a od przeszłości i tak nie można uciec.

W zasadzie watek kryminalny, ale czy Faulkner pisał kryminały? I czy Nagrodę Nobla dostał jakiś literat - twórca kryminałów? Południe Stanów, więc biali, czarni i ich wspólne życie, które na zawsze pozostanie związkiem winy, pretensji, niemożliwego zadośćuczynienia i zadośćuczynienia niechcianego. 

Ostatnie dzieło Mistrza - pogrobowiec. Jeszcze raz to samo tło, dekoracje, charaktery i emocje, ale opowiedziane w sposób, który zasłużył na Pulitzera. Może dlatego, że było to - jak głosił podtytuł - "wspomnienie".

Biedne życie i biedna śmierć. Doskonały materiał na powieść - oczywiście pod warunkiem, że wyruszy się w podróż z nieboszczykiem.

William Saroyan, jeszcze jeden twórca, któremu nie zostało oszczędzone przeżywanie zmierzchu własnej popularności. Gasnąca sława, tracone zdrowie i odsuwanie się na cichnące peryferia eksplodującego chęcią życia powojennego świata - czy to dziwne, że w takiej egzystencjalno-duchowej przemianie tematem rozmyślań staje się mijające "Własne życie"? Autobiografia refleksyjna, życiorys ironiczny, wspomnienia anegdotyczne.

Trzynaście opowiadań John'a Cheever'a - specjalisty od szyderczego portretowania, w krótkich formach literackich, średniej klasy amerykańskiej i jej średniego życia.

Thomas Wolfe - żył tylko 38 lat i 'odszedł w opinii geniusza oraz skandalisty' (choć dla wrażliwości kończącej się pierwszej ćwierci XXI wieku skandale sprzed 1938 roku mogą wcale nie wydawać się skandaliczne). Za życia wydał tylko część swojej twórczości, więc wydawcy, z którymi zresztą darł koty, zaczęli po śmierci pisarza korzystać z jego dorobku. Prezentowany zbiór opowiadań jest własnie taką hybrydą: tylko połowa utworów była wydana przed śmiercią pisarza. Pierwsze (i jedyne jak dotychczas) takie polskie wydanie.

Amerykańska, XX-wieczna powieść w starym stylu: trochę refleksyjna, dużo o miłości, tęsknocie, marzeniach i dużo o prowincjonalnym, amerykańskim południu.

Czternaście opowiadań z życia jednej rodziny, wszystkie snute przez chłopca. PRL-owski pisarz amerykański (tzn. taki, którego się w PRL-u drukowało, bo szydził z amerykańskiej prowincji). Jednych zachwyca humorem i dystansem, drugich denerwuje cynizmem i - co teraz szczególnie modne - "rasizmem", czyli czymś, co każdy rozumie po swojemu, ale używa, gdy chce kogoś z nienawiścią i pogardą zaatakować ("stygmatyzować"?), czyli oczernić (można jeszcze używać tego słowa"?).