Andrzej Tokarczyk, Hinduizm

Mitologia indyjska, czyli wedyzm, braminizm, buddyzm, dżinizm, hinduizm, Brahma, Wisznu, Śiwa... . W opisach i w obrazach.

Wysokiej klasy dzieło literackie będące zarazem poematem filozoficznym. Anonimowym, co częste w przypadku literatury indyjskiej.

Zbiór tekstów poświęconych wschodniej duchowości (filozofie, religie - spis treści na zdjęciu).

Klasyczny tekst Zen z IX wieku. Piękne wydanie, w tradycyjny sposób szyte, szary papier, brązowy druk. Książka niezwykła i wyjątkowa już chociażby tylko ze względu na sztukę edytorską (w Antykwariacie są jeszcze trzy inne, podobnie wydane, klasyczne dzieła Zen).   

Przedmowę napisał C. G. Jung

Chiny - jaki piękny kraj! Prawdziwa mekka dla poszukiwaczy głębokiej duchowości. Wymińmy tylko najważniejsze jej składniki, te, którymi czaruje w XX i XXI wieku: władza absolutna i policyjna dyktatura, praca dzieci, obozy koncentracyjne, wirus z Wuhan, handel ludzkim organami,... . Uroki chińskiej duchowości moglibyśmy wymieniać w nieskończoność, ale zostańmy przy zjawisku związanym bardziej z prezentowaną książką: przy prześladowaniu katolików. Ekumeniczny papież, ten sam, który z niezwykłą gorliwością piętnuje "prozelityzm", wykazał się jeszcze większą ekumeniczną wrażliwością na potrzeby duchowe chińskiej dyktatury: ekumenicznie i w duchu dialogu zaakceptował jej prześladowania Kościoła chińskiego. Posoborowa sekta zaakceptuje każde bluźnierstwo, każdą ideologię i wejdzie w układy z każdym złem, które da się wykorzystać przeciwko wierze prawdziwej, przeciwko tradycji katolickiej. Miliony chrześcijan na całym świecie znoszą najbardziej okrutne cierpienia i oddają w męczarniach życie za Chrystusa, a jego posoborowy namiestnik troszczy się o klimat i modli się o ochronę krewetek! "Po owocach ich poznacie": czy jawny przeciwnik Jezusa Chrystusa na papieskim tronie mógłby robić coś innego? W książce znajdujemy bardzo zastanawiający, w powyższym kontekście, opis poglądów pewnego chińskiego filozofa/ideologa z początku XX wieku (str.  124/125), który wieszczy nadejście "epoki Wielkiej Jedności, to znaczy czasu Wielkiego Pokoju. Wielka Jedność zostanie osiągnięta kiedy znikną granice między państwami narodowymi, kiedy nie będzie już klas społecznych, (...) różnic między płciami (...) i zostanie stworzony jeden rząd i parlament światowy (...). Epoka będzie kierowana przez 'ren' miłość powszechną". Czyżby spiskowe teorie mówiące o powolnym i wytrwałym marszu Chin do stworzenia ogólnoświatowej tyranii miały sens? Czyżby chińska dominacja gospodarcza wyrażająca się m.in. np. w wymuszaniu elektryfikacji motoryzacji, w monopolu na surowce przemysłu elektronicznego i solarnego, w przejmowaniu organizacji międzynarodowych miały być wsparte ukrytym przejęciem sterów nad rządami "państw demokratycznych"? W tym świetle działania "ekumenicznej stolicy piotrowej" nabierają też zgoła innego znaczenia. Ale kto by się przejmował teoriami spiskowymi... . Zajmijmy się lepiej dobrostanem krewetek...

Wiek XX i XXI przyznają sobie tytuł "wieków racjonalnych", a jednocześnie są najbardziej zabobonnymi wiekami w dziejach nowożytnych. Ziemia zaorana przez niemiecki faszyzm, sowiecki komunizm i zmutowany marksizm chwaści się bujnie. Eksplozja sekt i ruchów religijnych doskonale obrazuje słowa, że "kto nie modli się do Boga, modli się do diabła". Zaskakujące i smutne jak wiele jest sekt, ruchów religijnych, które jawnie głoszą i praktykują zło. Szaleństwo i okrucieństwo nazywa się "poszukiwaniami duchowymi". Dewiacje i patologie mają być "poszukiwaniem wolności". Zaborczy egoizm prezentuje się jako "wyrażanie osobowości". I niestety - co najgorsze! - wiele dewiacji, patologii, herezji zaczyna być akceptowanych przez posoborowy Kościół. Dowództwo twierdzy, która miała bronić nauki Jezusa Chrystusa, najpierw otworzyło bramy dla wrogów, a potem wywiesiło białą flagę i liczy, że uległość wobec zdobywców spowoduje u nich przychylność wobec poddających się, wobec tych, którzy zamiast walczyć, nawracać, zaczęli "ekumenizować". Aż strach się pytać, czy to tylko głupota posoborowych hierarchów, czy też coś znacznie gorszego. Ciemność skrywa Ziemię. "Ciemność widzę, widzę ciemność!". 

Jeśli chrześcijaństwo jest tym, co głosi, w więc, że jest jedyną religią prawdziwą, która może doprowadzić wierzących w Jezusa Chrystusa do zbawienia, do życia wiecznego z Bogiem, to pisanie o niej jak o wszystkich innych religiach bałwochwalczych, jak o gusłach, zabobonach, itp. nie ma żadnego sensu. Pozór "naukowej bezstronności" oznacza, że pomija się całą prawdę o przedmiocie, który rzekomo przedstawia się czytelnikom. Ale teraz taka jest linia polityczna: wszystkie religie są tyle samo warte, demoniczne kulty przedstawiane są jako "drogi rozwoju duchowego", a niebawem stworzy się nową, globalną religię dla globalnego społeczeństwa. Książkę wydali jezuici, więc nie dziwi jej całkowicie świecki charakter. Pisanie o rzeczywistości nadprzyrodzonej jak o codziennej banalności i opisywanie religii tylko w jej wymiarze społecznym, socjologicznym jest równie mądre i "naukowe", co np. analizowanie twórczości jakiegoś poety jedynie poprzez opisanie zagadnień ortograficznych dowolnie wybranych kilku jego wierszy. A już uznawanie takiego podejścia za "naukowe" dowodzi (co typowe dla tej serii wydawniczej) że ideologia ekumenizmu, nakazując przemienić wiarę w światopogląd, obrała drogę Judasza. On też uważał, że Jezus powinien zając się rozwiązaniem problemów doczesnych, skupić się na kwestiach ekonomicznych, politycznych i społecznych, "by żyło się lepiej". Ślepcy - mają oczy, a nie widzą, że królestwo przygotowane przez Ojca nie jest królestwem z tego świata. Budowa raju na ziemi zawsze kończy się kolejną wersją ziemskiego piekła. A akceptacja i pobłażliwość dla demonicznych kultów oznacza zawsze tylko jedno: z piekła ziemskiego wpada się "w ciemności zewnętrzne", w piekło wieczne.

Opowieści i haiku, w których przejawia się humor zen, wraz z komentarzem.

Tytuł mógłby brzmieć też "Krótkie wprowadzenie w medytację". 

Księga, która podobno pomaga żyć. A przynajmniej Chińczykom.

Bogowie, upiory, demony i zen w "kraju kwitnącej wiśni" (no nie można o Japonii powiedzieć inaczej).

Kolejny tom "Małej Biblioteki Uczonych w Piśmie". Na dzisiejszej lekcji zajmiemy się tematem, o którym kulturalni ludzie nie rozmawiają. Bo kulturalni ludzie nie zaprzątają sobie głowy jakimiś zabobonami. Mamy wiek medycyny, sztucznej inteligencji i walki z wykluczaniem, a przecież śmierć jest wykluczaniem. Zatem śmierci w nowoczesnym i postępowym świecie już za chwilę nie będzie. Najpierw zniesiono karę śmierci, a potem zadano sobie pytanie czy tylko zbrodniarze zasługują na uwolnienie od śmierci? Rzecz jasna, że nie, a więc to oczywiste, że następnym ruchem będzie rezolucja o zniesieniu śmierci w ogóle. Dzięki sztucznej inteligencji, przeszczepom, witaminom, ekologii, płciom na żądanie, lekcjom masturbacji, panelom elektrycznym, vege, dialogowi międzyreligijnemu i wiatrakom będziemy żyć wiecznie. No, może nie wszyscy, bo ludzi jest za dużo, ale najbardziej oświeceni dostaną certyfikaty nieśmiertelności. A co z nieoświeconymi? Dla nich jeszcze będzie dostępna śmierć, oczywiście z dofinansowaniem z "Niuni Europejskiej" (zasłyszana nazwa, nie nasza). A potem raj na ziemi i kotlety z robaków. I tak w nieskończoność! (Kiedyś by się powiedziało "ad mortem defecatam", ale skoro śmierci nie będzie...)

Klasyczny tekst Zen z IX wieku. Piękne wydanie, w tradycyjny sposób szyte, szary papier, brązowy druk. Książka niezwykła i wyjątkowa już chociażby tylko ze względu na sztukę edytorską (w Antykwariacie są jeszcze trzy inne, podobnie wydane, klasyczne dzieła Zen).

Zarys historii buddyzmu w Indiach

Kwintesencja "dialogu międzyreligijnego": całkowity chaos aksjologiczny i poznawczy. Książka infantylna, głupia i zła. Autorzy, napuszeni jak licealiści, którzy są przekonani o swej absolutnej wszechwiedzy i wszechogarniającej  mądrości, jednocześnie żenująco nielogiczni, traktują temat jako sferę bajkowo - baśniową, albo jako zabawową sferę pop kultury. Szczególnie porażający jest ich opis satanizmu. Temu szaleństwu, które z mordowania bezbronnych i nienarodzonych uczyniło swój główny rytuał i które jawnie głosi pochwałę wszelkiej zbrodni i dewiacji autorzy przyglądają się jak niegroźnym igraszkom rozwydrzonych, ale w sumie rozkosznych dzieci. Że autorzy są przygnębiającym przykładem współczesnego regresu, zatracenia i zagubienia duchowego, mentalnego i edukacyjnego to smutne, ale fakt, że książkę wydali jezuici jest już przerażający. Tym bardziej, że książka jest opatrzona Nihil Obstat, co dowodzi jedynie, że zakon ten w XXI wieku idzie prosto do piekła (choć w nie - w swej wołającej o pomstę do nieba pysze - oczywiście nie wierzy). 

„Mistyka Wschodu i Zachodu. Analogie i różnice wyjaśniające jej istotę”

O wszystkich truciznach, które najpierw niszczą ducha, potem ciało. I o kulturze oraz obyczajach, które próbują przekonać, że autodestrukcja jest autokreacją. Za każdym słowem tej obiektywnej, historycznej relacji kryje się w istocie ludzkie cierpienie. I zarabiane na nim ogromne pieniądze. Świat zła w czystej postaci.  

Największe i najlepsze opracowanie tego tematu.

Słynny mnich trapista o wschodnich tradycjach kontemplacji, albo jakie pożytki można odnieść, gdy się "mistycyzuje co nieco" (Przybora Jeremi).

PRL-owskie wydanie przetłumaczonej z rosyjskiego, a wydanej w Związku Sowieckim i napisanej przez autorów o "yevreyskiej" tradycji, rozprawy o indyjskich mitach. To się nazywa multi-kulti!