Władimir Erman, Eduard Tiomkin, Mity starożytnych Indii

Mitologia indyjska, czyli wedyzm, braminizm, buddyzm, dżinizm, hinduizm, Brahma, Wisznu, Śiwa... . W opisach i w obrazach.

Autor napracował się solidnie. Przeszło sto haseł: od "Agitacja do sekt i nowych ruchów religijnych" do "Zabobon". A po drodze są też m.in: "Charyzmatyczne sekty", "Ekologizm", ""Joga", "Tarot",... nie ma tylko "Dialogizmu". Czyli nie ma w "Leksykonie..." sekty chyba najważniejszej, z punktu widzenia tworzonych przez nią "zagrożeń duchowych". Oto bowiem sekta wewnętrzna, której wyznawcy opanowali nauczanie "soborowe", stopniowo prowadząc do destrukcji katolicyzmu. Jej główne przykazanie można wyrazić słowami autora, który pisząc o ateizmie tak podsumował poświęcony mu rozdział: "Kościół zaleca postawę dialogu, odrzucając zarówno postawę potępienia, jak i obojętności". Majstersztyk nowomowy ekumenicznej: nie wolno potępić, nie wolno być obojętnym. Czyli co pozostaje? Akceptacja. Oto owoc, po którym można poznać posoborową sektę ekumeniczną, sektę "diaologistów". Nie liczy się prawda i dobro: liczy się "dialog", czyli zgoda na fałsz, kłamstwo i zło. Według "dialogistów" Kościół nie powinien nauczać, tylko "dialogować". A zatem rodzic też nie powinien nauczać, karć i nagradzać, tylko "dialogować" (bo dziecku "należy się szacunek", nawet jak zrobi coś złego, niebezpiecznego). Nauczyciel też nie powinien uczyć, pouczać, wymagać i oceniać, tylko "dialogować", (bo uczniowi "należy się szacunek" dla jego lenistwa i głupoty)... "Dialogizm" - herezja, która otwarcie przeciwstawia się przykazaniu Pana Naszego Jezusa Chrystusa, by "wasza mowa była tak, tak; nie, nie. A co nadto jest, od Złego pochodzi." Jezus Chrystus stworzył Kościół, by ten zachował, bronił i przekazywał nauczanie Boga po odejściu Zbawiciela z tego świata. Nie stworzył Kawiarnianego Klubu Dyskusyjnego, którego członkowie miło mają sobie dyskutować o "sensie życia" na Ziemi. Św. Piotr miał "łowić ludzi", a nie miło z nimi "gawędzić o urokach i pożytkach rybołówstwa śródlądowego". "Łowić", czyli chwytać w sieci. Nie ma mowy o łagodnej perswazji. Chodzi wszak o działanie w sytuacji wyższej konieczności - chodzi o życie lub śmierć. Stawką jest życie wieczne, albo wieczne potępienie, a nie miłe spędzanie czasu, "by nikogo nie urazić". Nie o "dialog" chodzi Bogu, ale o naukę o zbawczej drodze cierpienia. Krzyż jest tą drogą, jedyną drogą, krzyż boleści i zbawienia, a nie dobre samopoczucie sytych, kawiarnianych rozmówców. "Dialog" - XX-wieczny, uniwersytecki bożek. "Dialogizm" - Judasz tryumfujący, Judasz: "święty nowej, globalnej, światowej religii". Apostoł "dialogu międzyreligijnego". A, że oznacza to biczowanie, poniżanie, koronowanie cierniem i wreszcie ukrzyżowanie Zbawiciela? Doprawdy, kulturalni i dobrze wychowani ludzie nie mówią o takich drastycznych rzeczach, trzeba mieć trochę taktu, ważne, że dialogując uczymy się "pięknie różnić". "Różnić się bez różnic" - niby idiotyzm według zasad logiki, ale według logiki szatańskiej, według zasad logiki nauczanej przez "pana kłamstwa" to "prawda". Fałsz przedstawiany jest jako prawda: to oczywiste w świecie, gdzie "wolność to niewola", w którym "ignorancja to siła". "Ekumenizm" - "próba generalna przed piekłem". "Kościół nowego adwentu". "Plemię żmijowe". "Groby pobielane". Kościół Judasza.

Zbiór tekstów poświęconych wschodniej duchowości (filozofie, religie - spis treści na zdjęciu).

Ostateczne sprawy człowieka: śmierć, sąd Boży, a potem wieczność - niebo, albo piekło. Pan nasz, Jezus Chrystus przestrzega, że z wielu dróg, którymi może kroczyć człowiek, tylko jedna prowadzi do Boga. Oto "Ja jestem drogą i prawdą, i życiem. Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej jak tylko przeze Mnie". Pełniąc wolę Bożą, czyli "miłując Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą" oraz "miłując swego bliźniego jak siebie samego". "Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich". Zatem miłość nie jako uczuciowe uniesienie, ale jako kierowana wolą i rozumem, ciężka walka ze złem, którego nie pokona się inaczej niż ofiarowując siebie, niż zwyciężając zło dobrem: modlitwą, postem i jałmużną. A nawet jałmużną największą, bo ofiarą z życia. Oto tradycyjna nauka Kościoła. Jednakże osoby oświecone, ludzie na wyższym poziomie, duchy wyższe, nauki tej - jako dobrej dla maluczkich - przyjąć nie chcą i nie mogą. Takie elitarne tęsknoty pragną zaspokoić autorzy książki, najwyraźniej specjaliści od wszystkich religii, kultów i wierzeń. Państwo Carmody prowadzą ku nowej religii: religii "ponad tradycjami". Książkę wydali rzecz jasna XXI-wieczni jezuici, więc o imprimatur mowy nie ma. Ważne, żeby sobie pomistycyzować co nieco, najlepiej stojąc na głowie. Oświecenie gwarantowane.

Wiek XX i XXI przyznają sobie tytuł "wieków racjonalnych", a jednocześnie są najbardziej zabobonnymi wiekami w dziejach nowożytnych. Ziemia zaorana przez niemiecki faszyzm, sowiecki komunizm i zmutowany marksizm chwaści się bujnie. Eksplozja sekt i ruchów religijnych doskonale obrazuje słowa, że "kto nie modli się do Boga, modli się do diabła". Zaskakujące i smutne jak wiele jest sekt, ruchów religijnych, które jawnie głoszą i praktykują zło. Szaleństwo i okrucieństwo nazywa się "poszukiwaniami duchowymi". Dewiacje i patologie mają być "poszukiwaniem wolności". Zaborczy egoizm prezentuje się jako "wyrażanie osobowości". I niestety - co najgorsze! - wiele dewiacji, patologii, herezji zaczyna być akceptowanych przez posoborowy Kościół. Dowództwo twierdzy, która miała bronić nauki Jezusa Chrystusa, najpierw otworzyło bramy dla wrogów, a potem wywiesiło białą flagę i liczy, że uległość wobec zdobywców spowoduje u nich przychylność wobec poddających się, wobec tych, którzy zamiast walczyć, nawracać, zaczęli "ekumenizować". Aż strach się pytać, czy to tylko głupota posoborowych hierarchów, czy też coś znacznie gorszego. Ciemność skrywa Ziemię. "Ciemność widzę, widzę ciemność!". 

Jeśli chrześcijaństwo jest tym, co głosi, w więc, że jest jedyną religią prawdziwą, która może doprowadzić wierzących w Jezusa Chrystusa do zbawienia, do życia wiecznego z Bogiem, to pisanie o niej jak o wszystkich innych religiach bałwochwalczych, jak o gusłach, zabobonach, itp. nie ma żadnego sensu. Pozór "naukowej bezstronności" oznacza, że pomija się całą prawdę o przedmiocie, który rzekomo przedstawia się czytelnikom. Ale teraz taka jest linia polityczna: wszystkie religie są tyle samo warte, demoniczne kulty przedstawiane są jako "drogi rozwoju duchowego", a niebawem stworzy się nową, globalną religię dla globalnego społeczeństwa. Książkę wydali jezuici, więc nie dziwi jej całkowicie świecki charakter. Pisanie o rzeczywistości nadprzyrodzonej jak o codziennej banalności i opisywanie religii tylko w jej wymiarze społecznym, socjologicznym jest równie mądre i "naukowe", co np. analizowanie twórczości jakiegoś poety jedynie poprzez opisanie zagadnień ortograficznych dowolnie wybranych kilku jego wierszy. A już uznawanie takiego podejścia za "naukowe" dowodzi (co typowe dla tej serii wydawniczej) że ideologia ekumenizmu, nakazując przemienić wiarę w światopogląd, obrała drogę Judasza. On też uważał, że Jezus powinien zając się rozwiązaniem problemów doczesnych, skupić się na kwestiach ekonomicznych, politycznych i społecznych, "by żyło się lepiej". Ślepcy - mają oczy, a nie widzą, że królestwo przygotowane przez Ojca nie jest królestwem z tego świata. Budowa raju na ziemi zawsze kończy się kolejną wersją ziemskiego piekła. A akceptacja i pobłażliwość dla demonicznych kultów oznacza zawsze tylko jedno: z piekła ziemskiego wpada się "w ciemności zewnętrzne", w piekło wieczne.

Kolejny tom "Małej Biblioteki Uczonych w Piśmie". Na dzisiejszej lekcji zajmiemy się tematem, o którym kulturalni ludzie nie rozmawiają. Bo kulturalni ludzie nie zaprzątają sobie głowy jakimiś zabobonami. Mamy wiek medycyny, sztucznej inteligencji i walki z wykluczaniem, a przecież śmierć jest wykluczaniem. Zatem śmierci w nowoczesnym i postępowym świecie już za chwilę nie będzie. Najpierw zniesiono karę śmierci, a potem zadano sobie pytanie czy tylko zbrodniarze zasługują na uwolnienie od śmierci? Rzecz jasna, że nie, a więc to oczywiste, że następnym ruchem będzie rezolucja o zniesieniu śmierci w ogóle. Dzięki sztucznej inteligencji, przeszczepom, witaminom, ekologii, płciom na żądanie, lekcjom masturbacji, panelom elektrycznym, vege, dialogowi międzyreligijnemu i wiatrakom będziemy żyć wiecznie. No, może nie wszyscy, bo ludzi jest za dużo, ale najbardziej oświeceni dostaną certyfikaty nieśmiertelności. A co z nieoświeconymi? Dla nich jeszcze będzie dostępna śmierć, oczywiście z dofinansowaniem z "Niuni Europejskiej" (zasłyszana nazwa, nie nasza). A potem raj na ziemi i kotlety z robaków. I tak w nieskończoność! (Kiedyś by się powiedziało "ad mortem defecatam", ale skoro śmierci nie będzie...)

Kwintesencja "dialogu międzyreligijnego": całkowity chaos aksjologiczny i poznawczy. Książka infantylna, głupia i zła. Autorzy, napuszeni jak licealiści, którzy są przekonani o swej absolutnej wszechwiedzy i wszechogarniającej  mądrości, jednocześnie żenująco nielogiczni, traktują temat jako sferę bajkowo - baśniową, albo jako zabawową sferę pop kultury. Szczególnie porażający jest ich opis satanizmu. Temu szaleństwu, które z mordowania bezbronnych i nienarodzonych uczyniło swój główny rytuał i które jawnie głosi pochwałę wszelkiej zbrodni i dewiacji autorzy przyglądają się jak niegroźnym igraszkom rozwydrzonych, ale w sumie rozkosznych dzieci. Że autorzy są przygnębiającym przykładem współczesnego regresu, zatracenia i zagubienia duchowego, mentalnego i edukacyjnego to smutne, ale fakt, że książkę wydali jezuici jest już przerażający. Tym bardziej, że książka jest opatrzona Nihil Obstat, co dowodzi jedynie, że zakon ten w XXI wieku idzie prosto do piekła (choć w nie - w swej wołającej o pomstę do nieba pysze - oczywiście nie wierzy). 

„Mistyka Wschodu i Zachodu. Analogie i różnice wyjaśniające jej istotę”

Aśwaghosza (po polsku: Koniogłosy), żyjący w II wieku indyjski filozof-poeta, uznawany za dwunastego patriarchę medytacyjnej linii buddyzmu. Tłumaczenie jego poezji pochodzi z początku XX wieku, czyli z czasów, kiedy podziw dla wschodnich duchowości przybrał rygor salonowego obowiązku. Z sanskrytu przełożył Andrzej Gawroński, a do wydania obecnego (drugiego) przyczynił się Eugeniusz Słuszkiewicz, który pierwsze wydanie przejrzał, uzupełnił, opracował i opatrzył posłowiem.