Puccini, Tosca, 2 płyty winylowe

Baryton Andrzej Hiolski na żywo i w studio radiowym. Dyrygują Kazimierz Kord i Tadeusz Strugała. Wydały, w kilka lat po koncertach, Polskie Nagrania Muza, próbując zrobić okładkę na poziomie światowym, tzn. drukując grzbiet. Okładki z zadrukowanym grzbietem były technologicznie niewykonalne w PRL-u i tym razem (rok wydania płyty: 1988) tradycji stało się zadość. Ogólnie jakość Polskich Nagrań: okładka z cienkiego papieru, płyta od nowości ma trzaski. Ale dla miłośników winylu, Mahlera i Hiolskiego to tylko zalety.

Czysta przyjemność dla miłośnika operetki: zbiór największych przebojów w specjalnym, galowym wykonaniu. Zapomnieliśmy, który z wielkich kompozytorów powiedział, "że jeśli opera jest domem wariatów, to operetka jest oddziałem dla nieuleczalnie chorych", ale - czego dowodzi niniejsze nagranie - jakim rozkosznym! (Osobie, która przypomni nam autora przytoczonej opinii sprzedamy płytę za połowę ceny:)

Enrico Caruso był pierwszym tenorem, który zaczął nagrywać swój śpiew na płytach gramofonowych na początku XX wieku. Oferowana płyta winylowa została wydana przez Hungaroton w 1977 roku. Jest rocznicową edycją zawierającą archiwalne, historyczne kreacje "Króla Tenorów", również te, które uwiecznił przed swoją przejściową niedyspozycją w latach 1908-1909. Można więc porównać przemianę, jakiej uległ głos śpiewaka. Na płycie arie między innymi z Trubadura, Cyganerii, Łucji z Lammermooru, Aidy, Toski, a Caruso towarzyszą: Marcella Sembrich (sopran), Gina Severina (mezzosopran), Francesco Daddi (tenor), Antonio Scotti (baryton), Marcel Journet (bas), Johanna Gadski (sopran), Louise Homer (alt), Ernestina Schumann-Heink (mezzosopran) i Tita Ruffo (baryton).

Franz Schubert, Winterreise D 911. Dietrich Fischer-Dieskau - Baritone, Jorg Demus - Piano. Płyta z serii "Legendary Recordings From The Deutsche Grammophon Catalogue". Płyta LP nagrana w 1965 roku zdobyła w roku wydania - 1966 - 3 prestiżowe nagrody: Grand Prix des Discophiles, Grand Prix National du Disque Belge, Orphee d'Or. 

Tosca, czyli Pchła Szachrajka. Jakieś fatum, czy co? Opera wystawiona przez sowietów w czasach stalinowskich miała tytuł nie "Tosca", ale "Bitwa o Komunę" i działa się w Paryżu, w roku 1871. Tosca ginęła rozstrzelana, dzierżąc do ostatniego tchnienia czerwony sztandar. Płyta sprzedawana przez nas też powinna mieć w zasadzie inny tytuł, bo jest "twórczą" kontynuacją socrealizmu sowieckiego. Przedstawienie socjalistyczne w formie i narodowe w treści, w którym siły zła to księża katoliccy w sutannach: tworzą tajną policję, donoszą, śledzą, uczestniczą w egzekucjach. I -co najważniejsze - torturują. Jak to księża. I stroją bardzo złe, podstępne miny i grymasy. Jedynie Tosca i jej kochanek (no i więźniowie rzecz jasna) nie noszą sutann i biretów czy habitów. Znajomy Antykwariatu przekonywał nas, że skoro Tosca jest ukochana przez publiczność, a pogardzana przez krytykę, przeto reżyserka uznała, że nic tak nie rozochoci krytyki, jak karykatura Kościoła (katolickiego). Pewnie jej się udało, bo inscenizacja jest tak ideologiczna, że sprawia momentami wrażenie parodii, a czasem celowego bluźnierstwa (krucyfiks i stół, niczym ołtarz, na którym najczarniejszy charakter chce pofolgować swoim zwyrodniałym chuciom). Ach, ten okrutny i wyuzdany Kościół - zrobi wszystko, by zniszczyć miłość. Sprzedawana płyta będzie cennym eksponatem w zbiorach sztuki socrealistycznej.

Mario Lanza śpiewa po włosku swoje ulubione arie, m.in. z Rogoletta, Aidy, Tosci, Cyganerii. Orkiestrą dyryguje Ray Sinatra, a socjalistyczni (już nie narodowo, tylko internacjonalistyczni) niemcy z NRD wydali to na płycie licencyjnej, licencja RCA. 

Jean-Philippe Rameau, Castor i Pollux, Tragedia liryczna w 5 aktach z prologiem (wersja z 24 października 1737 roku). Nagranie rekomendowane przez "Classica".

Węgierski Baryton Sandor Solyom-Nagy w ariach z oper Wagnera: Śpiewacy norymberscy, Tannhauser, Parsifal, Złoto Renu. Orkiestra i chór Węgierskiej Opery Państwowej, dyryguje Janos Ferencsik. Płyta winylowa, nagranie cyfrowe. 

Najlepsze arie z Trubadura Verdiego w wykonaniu sław sceny operowej - wśród nich Stefania Toczyska.

Któż lepiej zagra Wagnera jak nie dyrygent z narodowym i socjalistycznym "doświadczeniem"?

Śpiewa tenor Christoph Pregardien, a na fortepiano (Johann Fritz, Wiedeń 1825, kolekcja Edwin Beunk) gra Andreas Staier.

Cała opera na DVD. Wykonawcy: Thomas Allen, Ferrucio Furlanetto, Caroll Vaness, Andrea Rost, Matthias Holle. Gurzenich Orchester Cologne, dyrygent - James Conlon. Dzięki napisom osoby, które nie władają językiem włoskim (ale znają przynajmniej jeden z 4 innych języków), mogą śledzić akcję w najdrobniejszych szczegółach. 

Opus magnum. Encyklopedia sztuki operowej. Potężna encyklopedia - jak potężna jest opera. Aż trudno uwierzyć, że jest to dzieło jednego autora.

Określenie "płyta winylowa" ma w tym wypadku wyjątkowe znaczenie. Płyta ma 10 cali i przypomina do złudzenia płyty szelakowe, bo pochodzi z okresu Polskich Nagrań, w którym rozpoczęto produkcje płyt winylowych. Winyl był twardy i takiej jakości, że po przeszło sześćdziesięciu latach zaczął się lekko deformować na powierzchni (płyta jest równa, tylko dostała jakby lekkich bąbelków). Nagrano ją w 1957 - dzisiaj na pewno zachwyci miłośników "szumu czarnej płyty": szumu jest rzeczywiście dużo:)

Przygnębiający przykład do jakich aberracji może doprowadzić wyuzdane pielęgnowanie "światowych upodobań" i sycenie się dewiacyjnymi podnietami "kultury wyższej". Okaleczanie w imię przyjemności estetycznej odbiorców okaleczonego. Co za bezbożna delektacja. Śpiew kastratów. Wielu, którzy słyszeli nagrania ostatniego żywego kastrata - Alessandro Moreschi, przydomek: Rzymski Anioł, zmarł w 1922 roku - dokonane w latach 1902 i 1904 nie mogli otrząsnąć się z przygnębiającego wrażenia, jakie wywołuje nienaturalny, rozpaczliwie smutny śpiew nieszczęśnika. Na płycie oferowanej występuje Flavio Colusso, rzecz jasna już nie kastrat, tylko współczesny "sopranista", więc jeśli ktoś lubi mężczyzn śpiewających cienkim głosem...