Das Grosse Operetten-Wunschkonzert 1, dwie płyty winylowe

Nagranie na żywo.

Mario Lanza śpiewa po włosku swoje ulubione arie, m.in. z Rogoletta, Aidy, Tosci, Cyganerii. Orkiestrą dyryguje Ray Sinatra, a socjalistyczni (już nie narodowo, tylko internacjonalistyczni) niemcy z NRD wydali to na płycie licencyjnej, licencja RCA. 

Kolekcja La Scala, Najsławniejsze opery świata na płytach DVD. Kolekcja obejmuje 70 płyt DVD z najsłynniejszymi operami: Aida, Tosca, Wilhelm Tell, Don Giovanni, Cosi fan tutte, Carmen, Nieszpory sycylijskie, Traviata, Dwaj Toskariusze, Falstaff, Makbet, Dziewczyna z Zachodu, Trubadur, Korsarz, Poławiacze pereł, Mahomet II, Pia de’Tolomei, Don Carlos, Madame Butterfly, Turandot, Król z Lahore, Łucja z Lammermooru, Opowieści Hoffmana, Norma, Attyla, Adriana Lecouvreur, Gioconda, Dziewica z jeziora, I Capuleti e i Montecchi, Dafne, Idomeneo król Krety, Agrippina, Maria Stuart, Lo frate‘nnamorato, La gazzetta, Rigoletto, Nabucco, Bianca i Falliero, Wesele Figara, Tristan i Izolda, Orfeusz, Złoto Renu, Uprowadzenie z seraju, Walkiria, Hans Heiling, Zygfryd, Ernami, Zmierzch bogów, Miłość do trzech pomarańczy, Czarodziejski flet, Anna Bolena, Thais, Córka pułku, Lukrecja Borgia, Trojanie, Juliusz Cezar, Kopciuszek, Gianni Schicchi, Włoszka w Algierze, Hugonoci, Sroka złodziejka, Cyganeria, Il Crociato In Egitto, Ariodante, Ercole su’l Termodonte, Mefistofeles, Napój miłosny.

Całość zamyka płyta Najpiękniejsze chóry operowe. Każda opera ma swój zeszyt z opracowaniem krytycznym, zeszyty zebrane w jednym specjalnym, solidnym segregatorze.

Tosca, czyli Pchła Szachrajka. Jakieś fatum, czy co? Opera wystawiona przez sowietów w czasach stalinowskich miała tytuł nie "Tosca", ale "Bitwa o Komunę" i działa się w Paryżu, w roku 1871. Tosca ginęła rozstrzelana, dzierżąc do ostatniego tchnienia czerwony sztandar. Płyta sprzedawana przez nas też powinna mieć w zasadzie inny tytuł, bo jest "twórczą" kontynuacją socrealizmu sowieckiego. Przedstawienie socjalistyczne w formie i narodowe w treści, w którym siły zła to księża katoliccy w sutannach: tworzą tajną policję, donoszą, śledzą, uczestniczą w egzekucjach. I -co najważniejsze - torturują. Jak to księża. I stroją bardzo złe, podstępne miny i grymasy. Jedynie Tosca i jej kochanek (no i więźniowie rzecz jasna) nie noszą sutann i biretów czy habitów. Znajomy Antykwariatu przekonywał nas, że skoro Tosca jest ukochana przez publiczność, a pogardzana przez krytykę, przeto reżyserka uznała, że nic tak nie rozochoci krytyki, jak karykatura Kościoła (katolickiego). Pewnie jej się udało, bo inscenizacja jest tak ideologiczna, że sprawia momentami wrażenie parodii, a czasem celowego bluźnierstwa (krucyfiks i stół, niczym ołtarz, na którym najczarniejszy charakter chce pofolgować swoim zwyrodniałym chuciom). Ach, ten okrutny i wyuzdany Kościół - zrobi wszystko, by zniszczyć miłość. Sprzedawana płyta będzie cennym eksponatem w zbiorach sztuki socrealistycznej.

Opus magnum. Encyklopedia sztuki operowej. Potężna encyklopedia - jak potężna jest opera. Aż trudno uwierzyć, że jest to dzieło jednego autora.

Baryton Andrzej Hiolski na żywo i w studio radiowym. Dyrygują Kazimierz Kord i Tadeusz Strugała. Wydały, w kilka lat po koncertach, Polskie Nagrania Muza, próbując zrobić okładkę na poziomie światowym, tzn. drukując grzbiet. Okładki z zadrukowanym grzbietem były technologicznie niewykonalne w PRL-u i tym razem (rok wydania płyty: 1988) tradycji stało się zadość. Ogólnie jakość Polskich Nagrań: okładka z cienkiego papieru, płyta od nowości ma trzaski. Ale dla miłośników winylu, Mahlera i Hiolskiego to tylko zalety.

Ach! Co to była za sensacja! Co był za koncert! Ach! I och! "I w ogóle i w szczególe, i pod każdym innym względem". Mistrzostwa świata w piłce nożnej w 1990 roku zostały "ukulturnione" innym mistrzowskim wydarzeniem, czyli niezwykłym spotkaniem "trzech tenorów" w Rzymie. Same popisowe numery, a śpiewacy, może podochoceni bezpośrednią rywalizacją, dokonywali cudów wokalnych. Publiczność szalała. Niemal jak na meczu, po strzeleniu gola (albo dwóch, a nawet trzech).

Johann Strauss i jego ni to opera, ni to operetka: Symplicjusz, czyli wojna trzydziestoletnia z przebojowymi walcami. Co kto lubi. 

Enrico Caruso był pierwszym tenorem, który zaczął nagrywać swój śpiew na płytach gramofonowych na początku XX wieku. Oferowana płyta winylowa została wydana przez Hungaroton w 1977 roku. Jest rocznicową edycją zawierającą archiwalne, historyczne kreacje "Króla Tenorów", również te, które uwiecznił przed swoją przejściową niedyspozycją w latach 1908-1909. Można więc porównać przemianę, jakiej uległ głos śpiewaka. Na płycie arie między innymi z Trubadura, Cyganerii, Łucji z Lammermooru, Aidy, Toski, a Caruso towarzyszą: Marcella Sembrich (sopran), Gina Severina (mezzosopran), Francesco Daddi (tenor), Antonio Scotti (baryton), Marcel Journet (bas), Johanna Gadski (sopran), Louise Homer (alt), Ernestina Schumann-Heink (mezzosopran) i Tita Ruffo (baryton).

Hiszpański śpiewak, niemieckie nagranie, amerykańska produkcja. Multikulti w formie, a w treści podobne "materii pomieszanie": "Greatest Hits" bowiem to zbiór przebojów operowych oraz utworów zgoła lżejszego pochodzenia. Arie, pieśni i piosenki - wszystko ulega talentowi mistrza ("ja wam wszystko wyśpiewam" - jak pieśniarz Cwynkar z Misia). Dla wzmocnienia wrażeń estetycznych do płyt dołączono kolorowy plakat: Mistrz jak żywy.

Dwieście lat operowych i kościelnych popisów wokalnych. Na pierwszej płycie muzyka włoska, na drugiej europejska (wydawca uznał, że twórczość włoska wymaga specjalnego wyróżnienia), a na trzeciej wykonawcy prowadzą słuchacza od baroku do stylu klasycznego (czyli od Telemanna do Beethovena). W sumie cztery godziny wirtuozerskich popisów "najdoskonalszego instrumentu dętego" w skali trzech oktaw.