Verdi, Il Trovatore, płyta winylowa

Kolekcja La Scala, Najsławniejsze opery świata na płytach DVD. Kolekcja obejmuje 70 płyt DVD z najsłynniejszymi operami: Aida, Tosca, Wilhelm Tell, Don Giovanni, Cosi fan tutte, Carmen, Nieszpory sycylijskie, Traviata, Dwaj Toskariusze, Falstaff, Makbet, Dziewczyna z Zachodu, Trubadur, Korsarz, Poławiacze pereł, Mahomet II, Pia de’Tolomei, Don Carlos, Madame Butterfly, Turandot, Król z Lahore, Łucja z Lammermooru, Opowieści Hoffmana, Norma, Attyla, Adriana Lecouvreur, Gioconda, Dziewica z jeziora, I Capuleti e i Montecchi, Dafne, Idomeneo król Krety, Agrippina, Maria Stuart, Lo frate‘nnamorato, La gazzetta, Rigoletto, Nabucco, Bianca i Falliero, Wesele Figara, Tristan i Izolda, Orfeusz, Złoto Renu, Uprowadzenie z seraju, Walkiria, Hans Heiling, Zygfryd, Ernami, Zmierzch bogów, Miłość do trzech pomarańczy, Czarodziejski flet, Anna Bolena, Thais, Córka pułku, Lukrecja Borgia, Trojanie, Juliusz Cezar, Kopciuszek, Gianni Schicchi, Włoszka w Algierze, Hugonoci, Sroka złodziejka, Cyganeria, Il Crociato In Egitto, Ariodante, Ercole su’l Termodonte, Mefistofeles, Napój miłosny.

Całość zamyka płyta Najpiękniejsze chóry operowe. Każda opera ma swój zeszyt z opracowaniem krytycznym, zeszyty zebrane w jednym specjalnym, solidnym segregatorze.

Tosca, czyli Pchła Szachrajka. Jakieś fatum, czy co? Opera wystawiona przez sowietów w czasach stalinowskich miała tytuł nie "Tosca", ale "Bitwa o Komunę" i działa się w Paryżu, w roku 1871. Tosca ginęła rozstrzelana, dzierżąc do ostatniego tchnienia czerwony sztandar. Płyta sprzedawana przez nas też powinna mieć w zasadzie inny tytuł, bo jest "twórczą" kontynuacją socrealizmu sowieckiego. Przedstawienie socjalistyczne w formie i narodowe w treści, w którym siły zła to księża katoliccy w sutannach: tworzą tajną policję, donoszą, śledzą, uczestniczą w egzekucjach. I -co najważniejsze - torturują. Jak to księża. I stroją bardzo złe, podstępne miny i grymasy. Jedynie Tosca i jej kochanek (no i więźniowie rzecz jasna) nie noszą sutann i biretów czy habitów. Znajomy Antykwariatu przekonywał nas, że skoro Tosca jest ukochana przez publiczność, a pogardzana przez krytykę, przeto reżyserka uznała, że nic tak nie rozochoci krytyki, jak karykatura Kościoła (katolickiego). Pewnie jej się udało, bo inscenizacja jest tak ideologiczna, że sprawia momentami wrażenie parodii, a czasem celowego bluźnierstwa (krucyfiks i stół, niczym ołtarz, na którym najczarniejszy charakter chce pofolgować swoim zwyrodniałym chuciom). Ach, ten okrutny i wyuzdany Kościół - zrobi wszystko, by zniszczyć miłość. Sprzedawana płyta będzie cennym eksponatem w zbiorach sztuki socrealistycznej.

Płyta winylowa "już nie Polskich Nagrań" "Muza".

Śpiewa tenor Christoph Pregardien, a na fortepiano (Johann Fritz, Wiedeń 1825, kolekcja Edwin Beunk) gra Andreas Staier.

Enrico Caruso był pierwszym tenorem, który zaczął nagrywać swój śpiew na płytach gramofonowych na początku XX wieku. Oferowana płyta winylowa została wydana przez Hungaroton w 1977 roku. Jest rocznicową edycją zawierającą archiwalne, historyczne kreacje "Króla Tenorów", również te, które uwiecznił przed swoją przejściową niedyspozycją w latach 1908-1909. Można więc porównać przemianę, jakiej uległ głos śpiewaka. Na płycie arie między innymi z Trubadura, Cyganerii, Łucji z Lammermooru, Aidy, Toski, a Caruso towarzyszą: Marcella Sembrich (sopran), Gina Severina (mezzosopran), Francesco Daddi (tenor), Antonio Scotti (baryton), Marcel Journet (bas), Johanna Gadski (sopran), Louise Homer (alt), Ernestina Schumann-Heink (mezzosopran) i Tita Ruffo (baryton).

Któż lepiej zagra Wagnera jak nie dyrygent z narodowym i socjalistycznym "doświadczeniem"?

The Ultimate Wedding Album, czyli płyta z przebojami muzyki klasycznej wybranymi specjalnie na ślub (całość kończy oczywiście "Marsz weselny" Mendelssohn'a). Jest wszystko, czego potrzeba na tę okazję, a wśród wykonawców między innymi Luciano Pavarotti, Kiri Te Kanawa, Jose Carreras, Placido Domingo. "Ach, co to [będzie] za ślub"! 

Określenie "płyta winylowa" ma w tym wypadku wyjątkowe znaczenie. Płyta ma 10 cali i przypomina do złudzenia płyty szelakowe, bo pochodzi z okresu Polskich Nagrań, w którym rozpoczęto produkcje płyt winylowych. Winyl był twardy i takiej jakości, że po przeszło sześćdziesięciu latach zaczął się lekko deformować na powierzchni (płyta jest równa, tylko dostała jakby lekkich bąbelków). Nagrano ją w 1957 - dzisiaj na pewno zachwyci miłośników "szumu czarnej płyty": szumu jest rzeczywiście dużo:)