Whitesnake, Slide it in, płyta winylowa

Rozbitkowie z Deep Purple oraz kilku kumpli jako tło dla Davida Coverdale („David Coverversion” - jak go podsumował Robert Plant), który potrafił pisać i śpiewać tylko o jednym. Męcząco i wręcz obsesyjnie monotematyczny. Aż szkoda, że taki rockowy głos służył tylko do tak jednostajnych produkcji. No, ale to rock, więc w zasadzie cóż dziwnego? Pół biedy, kiedy młodzieniec krzyczy - jak stryjek z Amarcordu na drzewie - tylko o jednym, ale kiedy pan w średnim wieku wciąż potrafi zajmować się tylko "wdziękami Maryni", to już bywa smutne, czasem nawet żenujące (nic dziwnego, że na starość jego miłość do samego siebie całkiem odebrała mu zdrowy rozsądek). Nagrania z występów w czerwcu 1980 roku, kiedy jeszcze wszystko mógł tłumaczyć młodzieńczym wdziękiem i rockową witalnością.

Informacja z okładki: "THIS ALBUM IS DEDICATED TO JON LORD. Souls, having touched, are forever entwined".

O historii zespołu opowiadają jego członkowie: Roger Glover, Ritchie Blackmore, John Lord, Ian Paice, Joe Lynn Turner, Ian Gillan. Rockmeni jako gawędziarze, ale nie tylko, bo na kasecie oprócz spokojnych wywiadów są całkiem niespokojne nagrania koncertowe zespołu we wszystkich składach do roku 1991. Kaseta VHS, ale nagrania w bardzo dobrej jakości.

Deep Purple, Concerto For Group And Orchestra. Tym razem angielski oryginał z roku 1971 roku, w albumowej kopercie. Egzemplarz kolekcjonerski.

Muzyka potężna brzmieniowo i wykonawczo. Oto bowiem pięciu członków zespołu Deep Purple (w składzie tradycyjnym od 1994 roku, czyli Steve Morse na gitarze), zostało wspartych przez osiemnastu zaprzyjaźnionych muzyków i wokalistów (w składzie przedstawionym na okładce) oraz przez Londyńską Orkiestrę Symfoniczną (w składzie niemal kompletnym). Wszyscy zostali nagrani na żywo 26 września 1999 roku w Royal Albert Hall (chyba tylko ta scena mogła pomieścić taki "aparat wykonawczy") w repertuarze zaskakująco mieszanym: grali i śpiewali pop, rock i rock symfoniczny. Tutti frutti muzyczne z obowiązkową wisienką: Smoke On The Water, hit zagrany i zaśpiewany też wyjątkowo, rekordowo, bo chyba przez największy w historii tej kompozycji zespół wykonawców - do Deep Purple i orkiestry dołączyli także wszyscy pozostali muzycy i wokaliści (oraz rozentuzjazmowana publiczność, ale ich nie liczymy do rekordu, bo to był standard przy publicznym graniu "Smoke...").

Pierwsza płyta studyjna zespołu - październik 1978 rok - i jej pierwsze, niemieckie wydanie z tego samego roku (o czym świadczy czerwona "nalepka" w prawym, górnym rogu okładki). Tytuł płyta zawdzięcza podobno sytuacji osobistej Coverdale'a: narodzinom jego dziecka. Nazwa zespołu ma również swoje wytłumaczenie, ale ze względu na szacunek dla zasad dobrego smaku nie będziemy jej tłumaczyć. Kto natomiast już nie może wytrzymać bez tej cennej informacji, to na pewno znajdzie w internecie rozwiązanie tej zagadki. Dodajmy - jedynie tytułem usprawiedliwienia naszej niechęci do pisania wszystkiego, co wiemy - że nazwa ta w sposób elementarny wiąże się z tematyką główną i w zasadzie jedyną utworów Coverdale'a. I to wiąże się w rzeczy samej.