Deep Purple, Now What?!, płyta CD

Egzemplarz kolekcjonerski: pierwsze angielskie tłoczenie (1971), stan bardzo dobry (EX/M-), insert.

Jeden z najsłynniejszych koncertów rockowych. W 1969 roku połączenie zespołu, grającego ostrego rocka, z orkiestrą symfoniczną było szokującym eksperymentem. Pełny tytuł płyty: "Deep Purple in Live Concert at the Royal Albert Hall 'Concerto for Group and Orchestra' Composed by Jon Lord, The Royal Philharmonic Orchestra Conducted by Malcolm Arnold" też robi wrażenie - chyba najdłuższy tytuł w historii muzyki rockowej.

Jesus Christ Superstar - "rock opera" z 1969/1970 roku. Swobodna, pop-kulturowa fantazja na tematy ewangeliczne. Prezentowane płyty to pierwsze nagranie: oryginalna i autorska wersja z Ian'em Gillan'em (Deep Purple) w roli głównej.

Do słuchania i do oglądania popisy Ritchie'go Blackmore'a z kapelą (Roger Glover, Chuck Burgi, David Rosenthal, Joe Lynn Turner) sfilmowane na koncercie 14 marca 1984 roku. Zestaw klasycznych utworów Rainbow oraz dwa klasyki Deep Purple: "Lazy" i numer obowiązkowy: "Smoke On The Water".

Wirtuoz gitary (gitarzysta Deep Purple) i jego solowa płyta z 1989 roku. 

Trzeci album studyjny, nagrany w 1972 roku, z obowiązkowym dla miłośników rocka "Coast To Coast".

Muzyka potężna brzmieniowo i wykonawczo. Oto bowiem pięciu członków zespołu Deep Purple (w składzie tradycyjnym od 1994 roku, czyli Steve Morse na gitarze), zostało wspartych przez osiemnastu zaprzyjaźnionych muzyków i wokalistów (w składzie przedstawionym na okładce) oraz przez Londyńską Orkiestrę Symfoniczną (w składzie niemal kompletnym). Wszyscy zostali nagrani na żywo 26 września 1999 roku w Royal Albert Hall (chyba tylko ta scena mogła pomieścić taki "aparat wykonawczy") w repertuarze zaskakująco mieszanym: grali i śpiewali pop, rock i rock symfoniczny. Tutti frutti muzyczne z obowiązkową wisienką: Smoke On The Water, hit zagrany i zaśpiewany też wyjątkowo, rekordowo, bo chyba przez największy w historii tej kompozycji zespół wykonawców - do Deep Purple i orkiestry dołączyli także wszyscy pozostali muzycy i wokaliści (oraz rozentuzjazmowana publiczność, ale ich nie liczymy do rekordu, bo to był standard przy publicznym graniu "Smoke...").

Rozbitkowie z Deep Purple oraz kilku kumpli jako tło dla Davida Coverdale („David Coverversion” - jak go podsumował Robert Plant), który potrafił pisać i śpiewać tylko o jednym. Męcząco i wręcz obsesyjnie monotematyczny. Aż szkoda, że taki rockowy głos służył tylko do tak jednostajnych produkcji. No, ale to rock, więc w zasadzie cóż dziwnego? Pół biedy, kiedy młodzieniec krzyczy - jak stryjek z Amarcordu na drzewie - tylko o jednym, ale kiedy pan w średnim wieku wciąż potrafi zajmować się tylko "wdziękami Maryni", to już bywa smutne, czasem nawet żenujące (nic dziwnego, że na starość jego miłość do samego siebie całkiem odebrała mu zdrowy rozsądek). Nagrania z występów w czerwcu 1980 roku, kiedy jeszcze wszystko mógł tłumaczyć młodzieńczym wdziękiem i rockową witalnością.

Szósty studyjny album zespołu, nagrany w 1984 roku. Płyta wyjątkowa, bo była to pierwsza płyta, którą nagrano w dwóch składach i dwóch "miksach": na rynek europejski i na rynek amerykański. Chociaż okładki były takie same, to wydania różniły się produkcją muzyczną, układem utworów i składem muzyków. Zespół był szykowany na podbój rynku amerykańskiego i projekt komercyjny się powiódł: Whitesnake stał się gwiazdą amerykańskiej sceny "glam metal rock". Była to też ostatnia płyta ze "snake logo" i ostatnia płyta nagrana analogowo.

Dla wielu najlepszy album w historii hard rocka. Okazja, by się przekonać, czy teksty dorównują muzyce.