Antoine de Saint-Exupery, Mały Książę, pierwsze wydanie 1958

"Historia współczesna", czyli cztery opowiadania ("W cieniu wiązów", "Manekin trzcinowy", "Pierścień z ametystem", "Pan Bergeret w Paryżu") w zasadzie o jednym: o głupocie, korupcji, ciemnocie i zabobonie (tj. o religii). Taki portret Francji namalował swoim noblowskim piórem najmądrzejszy z mądrych, najdowcipniejszy z dowcipnych, najświatlejszy z oświeconych i pozbawiony jakichkolwiek wad intelektualnych i duchowych pisarz, socjalista, a z czasem komunista, Jacques Anatole Thibault. Uważał, że wie wszystko, a nawet trochę więcej. No brak wprost słów by opisać jego wyjątkowy geniusz - sam zresztą nie krył, że był mądrzejszy od Boga, którego zresztą - jak twierdził - nie ma (to od kogo był mądrzejszy zatem?!). Lata minęły, Bóg jest, a któż pamięta dzisiaj (oprócz historyków literatury) Jacques'a Anatole'a Thibault'a - dla potomnych Anatol'a France'a? Błysnęła i zgasła jeszcze jedna gwiazda lewicy intelektualnej minionego wieku. A tak zaciekle literacko oczerniał swoją własną żonę...

Pierwsze polskie wydanie z 1956 roku.

Kiedyś słynna książka. Bo wszystko, co opowiada o "tajemnicach Watykanu" jest słynne. W recenzjach internetowych opinie od sasa do lasa. Co kto lubi (albo, w tym wypadku, bardziej nie lubi). Jedni mówią, że ta książka to "cud, miód, ultramaryna", filozofia głęboka niezwykle, humor, satyra. A inni piszą, że życie jest zbyt krótkie, by starczyło go na przeczytanie wszystkiego, co napisano i wydano na świecie. I komu wierzyć? Tym bardziej, że nic nie wróci czasu, który się poświęciło na udowodnienie, że coś było stratą czasu...

Kambodżańska dżungla, archeologia, wątki osobiste. Druga powieść (wydana w 1930 roku) pisarza, który w sztuce próbował znaleźć sens świata opuszczonego przez Boga.

Bill Smith, "wierzący w odległą Galaktykę", wyfantazjował lustrowany przewodnik po statkach, okrętach i pojazdach gwiezdnych wojen. Prawie 200 (!) pojazdów w "rysunkach technicznych" i w "technicznych opisach". Każdy wie, że to bujda na resorach (by użyć adekwatnego w tym kontekście słownictwa), ale co to ma do rzeczy, skoro się w nią wierzy? 

Słuchowisko: historia Małego Księcia czytana przez Mirosława Czechowicza (narrator) i zagrana przez znanych aktorów. Najsłynniejsza książka Antoine'a de Saint-Exuperey'ego, bajka, która, choć opowiadana dzieciom, miała być wysłuchana przede wszystkim przez dorosłych. Jednym słowem marketingowa porażka, wręcz gwałt na Świętych Regułach Marketingu: zamieszanie z grupą docelową, nieokreślony "target" i... no własnie, niespodzianka: sukces! Jak to możliwe? Wszak według reguł rządzących zaksięgowanym światem dorosłych powinna być katastrofa. Popularność całkowicie niezrozumiała! Ba, ale czego oczekiwać od ludzi, którzy tak skapcanieli przy ciągłym liczeniu zysków i strat, że nie widzą tego, co naprawdę rysuje im dziecko: czy wielkiego węża, tylko jakiś zwykły kapelusz? Choć w zasadzie czy dzisiaj dzieci rysują? Przecież żeby coś narysować trzeba odłożyć, choćby na chwilę, smartfona... 

Jedna z tych książek, o których nie trzeba nic pisać. I chyba jedno z najładniejszych - jeśli nie najładniejsze - wydań. 

Książka dla dzieci. Tematem śmierć i co po niej. Autorka swoich bohaterów po śmierci wysyła do Nangilimy (taka baśniowa kraina, zły władca, smok - jak to w krainach z baśni). Literacka alternatywa dla tych, którzy - z różnych powodów - nie myślą o raju (a zwłaszcza o piekle). 

Piękne wydanie - arcydzieło sztuki wydawniczej. Wszystko jest niemal doskonałe: oprawa (oczywiście dla osób lubiących lekkie książki w miękkich okładkach tak solidnie wykończona książka może być zbyt ciężka), ilustracje (oczywiście dla osób lubiących inny styl graficzny tak plastycznie opracowana książka może być zbyt "dosadna" wizualnie), wszyta zakładka (oczywiście dla osób lubiących zaginać rogi, albo mających własną zakładkę, np. zakładkę Antykwariatu, dodatkowa tasiemka może sprawiać wrażenie nadmiaru), porządny papier (oczywiście dla osób lubiących cienkie kartki grube strony mogą sprawiać wrażenie "zlepionych")... I dogódź tu wszystkim. Tak czy inaczej: arcydzieło sztuki wydawniczej, choć oczywiście znajdą się osoby...  

Kiedyś to była lektura dla dzieci. Książkę kończy "Kalendarium życia Janusza Korczaka". Jest kilka osób (nawet przyznają sobie tytuły naukowe), które robią pieniądze na opisywaniu, zwłaszcza za granicą i w jednej tzw. "gazecie", "polskiego antysemityzmu". Dla nich powinna być to lektura obowiązkowa: na prawdę nigdy nie jest za późno. Żydzi jako polscy patrioci i Żydzi jako antysemici. Prawda was wyzwoli. A Zło chce posiąść i zgubić każdą duszę, nie zważa na narodowość.

Książka była lekturą szkolną dla klasy... piątej. Dla klasy piątej! No tak, ale to było w zeszłym wieku, kiedy dzieci czytały słowo pisane, a nie miziały paluszkiem po smartfonie. Książka wyjątkowa pod każdym względem: dla dzieci, a nie dziecięca. Nawet kończy się nietypowo, bo kończy ją dedykacja, której pierwsze zdanie ostrzega, że to "trudna książka...". Ale czy jest coś wartościowego, co nie wymaga trudu?

Ile niezwykłych książek zostawiłby dzieciom Korczak, gdyby nie niemieckie szaleństwo... . Niemiecki, niezatarty wkład w "rozwój kultury europejskiej". Spalone książki, zniszczone lub zagrabione dzieła sztuki, zrównane z ziemią biblioteki, muzea, uczelnie, wymordowana inteligencja - bo to wszystko nie było niemieckie, bo istnieć może tylko Europa "nur fur Deutsche".

Rudyard Kipling napisał, Andrzej Polkowski przełożył, a Józef Wilkoń pomalował. Wyjątkowe wydanie.  

Jeszcze jedna pozycja z bardzo ładnie wydawanej i ilustrowanej serii "Klasyka dziecięca".