Ross Macdonald, Uśmiech śmierci

Klasyk - czarny kryminał. Pełen nieodpartego uroku i skuteczny w samotnym zmaganiu ze złem detektyw, mistrz ciętej riposty, Philip Marlowe czyli Raymond Chandler i jego Długie Pożegnanie. Obaj - autor i detektyw - w swojej najlepszej formie.

Raymond Chandler, „Hiszpańska krew”, to jeszcze jedna klasyczna pozycja z gatunku „czarnego kryminału”, ale tym razem Raymond Chandler okazuje się mistrzem krótkiej formy. W książce sześć opowiadań: „Hiszpańska krew”, „Gaz skazańców”, „Wpadka na Noon Street”, „Czysta robota”, „Perły to tylko kłopot”, „Król w złotogłowiu”.

Raymond Chandler, „Siostrzyczka”, to jeszcze jedna klasyczna powieść z gatunku „czarnego kryminału”. I po raz pierwszy (w historii kryminału), jako narzędzie zbrodni, służy szpikulec do lodu… Wszystko, co napisał Chandler, albo o czym napisał, stało się klasyczne…

And other stories: Red Wind, I'll Be Waiting, Goldfish, Guns at Cyrano's.

Sharp, spare, laconic, the stories that created the private eye.

Klasyka kryminału - kryminał vintage, czyli zagadka kryminalna old school. Kiedyś również w legendarnej interpretacji legendarnego Teatru Kobra. Kupienie tej książki w księgarni było czynem chwalebnym, bowiem prawa autorskie tłumaczenia posiadała Fundacja Pomocy Dzieciom z Chorobą Nowotworową.

Pulp fiction.

23 tomy przygód bohatera, którego - od tytułu pierwszej książki wydanej w 1905 roku - nikt nie nazywa inaczej jak "dżentelmenem włamywaczem". Bohater ideał: łamie siódme przykazanie, ale w sposób, który czyn naganny przemienia w dobry uczynek. Anarchista, ale w obejściu, stylu życia - arystokrata. Zdobywca serc niewieścich, ale kochanki tym bardziej go kochają im bardziej powiększa się ich grono. No i najważniejsze: wywodzi w pole samego Herlocka Sholmesa - nic dziwnego, autor jest wszak Francuzem. Może cały cykl powieści powstał tylko po to, by dosolić Anglikom? Cóż w tym dziwnego: jak wiele dzieł (pisanych, beletrystycznych, ale i naukowych, graficznych, filmowych, itd.) powstaje tylko po to, by ośmieszyć, poniżyć sąsiadów. Jakie by nie były motywy powieści Leblanc'a to klasyka powieści kryminalnej, sensacyjnej. Cały komplet powieści ustawiony na półce tworzy z grzbietów obraz - co ciekawe: by otrzymać ten interesujący efekt trzeba książki ustawić nie od tomu pierwszego do ostatniego, ale... od końca. Bardzo zabawne!

Has Miss Marple finally met her match?

Poirot. "Twice as brilliant as 'Death on the Nile', which was entirely brilliant." (The Observer)

Agatha Christie - tym razem autobiografia. Życie jak fascynująca powieść, albo tak opowiedziane. Romans, powieść obyczajowa, przygodowa, historyczna i z wyższych sfer, a dla okrasy wątki zagadkowe i sensacyjne. I zakończenie, ostatnie zdanie książki: "Dziecko mówi: Dzięki Ci, Boże, za dobrą kolację. Co tu powiedzieć, kiedy ma się siedemdziesiąt pięć lat? Dzięki Ci, Boże, za moje dobre życie, za tyle miłości, która stała się moim udziałem." Te słowa: "dzięki Ci Boże" - jak wiele dzieci w XXI wieku tak mówi po kolacji, jak wielu ludzi zbliżających się do kresu życia, patrząc na czas miniony, tak wzdycha? A na marginesie: czy bohaterowie reportaży Orwella też byli tak wdzięczni?

Autorka zatytułowała tę powieść "Dziesięciu Murzynków", ale stronnicy Murzynków uznali ten tytuł za "drastyczny" (!?), więc nowy tytuł brzmiał "Dziesięciu Małych Indian", ale na to strzelili focha stronnicy Indian i ostatecznie książkę sprzedaje się pod tytułem jak wyżej. Co będzie jak Nikt, którego wszak nie ma, ożywiony jednak Heideggerowską filozofią, poczuje się od pierwszych chwil nieistnienia dotknięty - na równi z Murzynkami i Indiankami (małymi Indianami) - i zacznie bronić się zakazami przed szarganiem? A że każdy może poczuć się dotknięty wszystkim, niedługo wszyscy nie będą mogli powiedzieć niczego nikomu o niczym...  Może to i dobrze? Ale, póki co, ten kryminał o niejasnym tytule pozostaje jednym z najlepszych kryminałów. Jak z ludźmi: jeśli zapomnimy jak się nazywał jakiś ciekawy i interesujący człowiek, czy to znaczy, że stracił swoje zalety?

Poirot w oryginale. Zbrodnie we wsi, w której każdy z mieszkańców ma coś na sumieniu, więc wszyscy kłamią i knują (po angielsku), a nawet ktoś próbuje... zabić detektywa (to już na sposób nie zrelatywizowany narodowo).    

Poirot w akcji we Francji, ale po angielsku. "Another perfect round of detection".

Trup z kulką w głowie i co z tego wynika, gdy zainteresuje się sprawą Poirot.

Doktor Watson (czyli najprawdopodobniej Arthur Conan Doyle) przemierza Dolinę Trwogi (zwaną gdzie indziej Doliną Strachu), królestwo demonicznego Moriarty'ego. Przerażająca dolina byłaby Doliną Bez Wyjścia, gdyby nie niepokonany... . No właśnie: kto i z jakim skutkiem przeciwstawił się złu, i dlaczego nie był to porucznik Borewicz Sławomir - o tym trzeba już przeczytać samemu.

Na jednej kartce, z jednej strony, tekst oryginalny, a na kartce drugiej, z drugiej strony, polski przekład. Wersję angielską zawdzięczamy Arthurowi Conan Doyle, wersję polską anonimowemu tłumaczowi.

Czy ludzkość pokona zagrożenie z kosmosu? Odpowiedź w książce... 

Sherlock Holmes w akcji. "Klasyka gatunku" (staromodne określenie dla "powieści kultowej"): wyczyny najstarszego "najsłynniejszego detektywa" (w nowym tłumaczeniu).

Wydanie z legendarnej serii "Klub Srebrnego Kluczyka", której celem powstania w 1956 roku było "dostarczenie przyjemnej i pouczającej rozrywki" przez druk powieści detektywistycznej - a polscy autorzy mieli w swych działach "popularyzować pracę Milicji Obywatelskiej". Przykro nam, ale Conan Doyle nie był polskim autorem, stąd wątek "popularyzacji MO" w dziele sprzedawanym całkowicie nieobecny. Sorry Borewicz, ale biznes jest biznes.

Specjalne, okolicznościowe (w 100-lecie "narodzin" Holmesa) wydanie Quality Paperback Book Club New York z oryginalnymi ilustracjami. Książka w języku angielskim (dla osób pragnących w języku ojczystym śledzić przygody "detektywa wszechczasów" mamy kieszonkowe, małe wydanie przetłumaczonych "Dzienników").

Kolejny tom z Biblioteki Bestsellerów, a więc najwyższa staranność i jakość wydania. Ilustracje z pierwszych wydań angielskich.

Wybrane przygody z reprodukcjami ilustracji z pierwszych wydań - wszystko pokazujemy na zdjęciach. Ale co najważniejsze, a o czym informuje wyczerpująco wydawca, książka została wyprodukowana bez jakichkolwiek działań, substancji i materiałów szkodliwych dla środowiska. Uniesieni zaangażowaniem wydawcy z entuzjazmem podjęliśmy cenną inicjatywę i zamieściliśmy tę książkę w Antykwariacie w sposób wzorowo ekologiczny: myśleliśmy z troską o problemach ochrony środowiska, ograniczyliśmy emisję gazów zwłaszcza cieplarnianych poprzez powstrzymywania się od zbyt głębokiego, a więc agresywnego dla atmosfery, oddychania i nie czyniliśmy szkody zwierzętom w trakcie zamieszczania opisu (a to przecież lato, muchy, komary, ale jak ochrona to ochrona, no bo co, kurczę blade, jak mówił Mikołajek). Aha, książka w języku, który już nie jest językiem europejskim (książkę wstawiliśmy do Antykwariatu po słynnym referendum w Anglii - niestety nie mamy tłumaczenia na wzorcowy język europejski, tzn. niemiecki).

Chmielewska, czyli zachwyt miłośników i krytyka odpornych na specyficzny styl autorki. Dwie rozgadane przyjaciółki rozmiłowane w piwie (!), telewizja na Woronicza jako tło i trup jako oś akcji.

Pisarz - specjalista od "thrillera medycznego". Robin Cook jest lekarzem, który pisze przerażające rzeczy. A czego innego można się spodziewać po lekarzu, a zwłaszcza po amerykańskim lekarzu? Wszak, jak zauważył amerykański nabywca zamku Canterville, którego poinformowano, że "Duch z Canterville" ukazuje się zawsze przed śmiercią kogoś z mieszkańców: "u nas tę rolę pełnią lekarze". Dla czytelników poszukujących mocnych wrażeń (kobiety, dzieci i osoby o słabych nerwach proszone są o opuszczenie sali).

Klasyka amerykańskiego kryminału, czyli literatura, która przypadnie do gustu bardziej miłośnikom cynicznych talentów Chandlera i Hammetta niż wielbicielom angielskich łamigłówek Agathy Christie. Detektywi zza Wielkiej Wody, specjaliści od celnej riposty, przyjmujący ciosy w brutalnym świecie, to całkowicie odmienni bohaterowie od wypomadowanego Poirota czy wścibskiej starej panny Marple. Zło jakby bardziej złe, zbrodnie mniej "sympatyczne", ból bardziej realny, bezsens zbrodni lepiej wyczuwalny i bardziej przytłaczający.