Raymond Chandler, Długie pożegnanie

Raymond Chandler, Głęboki sen. Od tego wszystko się zaczęło. Pierwsza sprawa, którą, dzięki swoim wyjątkowym metodom, rozwiązuje Philip Marlowe. Cyniczny, szorstki i bezkompromisowy detektyw. Czy może być inny, skoro zmagać się musi z mrocznymi postaciami amerykańskiego czarnego kryminału? Może to jedyna postawa, która pozwala obronić resztki normalnej wrażliwości w sercu? Głęboki sen, który tylko dzięki detektywowi nie staje się koszmarem.

Marek Piwowski zaangażował Jerzego Dobrowolskiego, by udawał "Amerykanina" - Philip'a Marlowe'a, a rzeczywistość schyłkowego, gierkowskiego PRL-u, by udawała współczesną "Amerykę". Są nawet "hamerykańskie bryki" (PRL był w owych latach bardzo zaprzyjaźniony z Kubą, więc pewnie stamtąd). Kurt Vonnegut (Amerykanin z urodzenia) twierdził, że stajemy się tym, kogo udajemy (więc musimy uważać, kogo udajemy), a zatem można samemu sprawdzić jak udane było owo udawanie - czy rzeczywiście przemieniło PRL w skorumpowaną i występną Amerykę?

Błyskotliwość Marlowe'a w oryginale - dla tych, którym nie trzeba tłumaczyć (żeby zrozumieli).

Raymond Chandler, Philip Marlowe, Myszka Malloy - każde z tych nazwisk jest wystarczającym powodem by sięgnąć po "Żegnaj laleczko" - albo żeby przypomnieć sobie to, co ulubione, albo żeby nadrobić zaległości i poznać jeden z najsłynniejszych "czarnych kryminałów".    

Sharp, spare, laconic, the stories that created the private eye.

Lektura szkolna dla klasy 6 szkoły podstawowej, zatwierdzona przez Ministerstwo Edukacji Narodowej. Lektura dla szkoły podstawowej, która była przed reformą, a nie dla szkoły podstawowej, która będzie po reformie. W międzyczasie też była reforma. Reforma goni reformę, ale Sherlock Holmes - chwała Bogu - pozostaje ciągle ten sam. Jakby urzędnicy, oprócz nieustannego reformowania tego, co właśnie zreformowali, tworzyli nie tylko programy, ale i jeszcze - co nie daj Bóg! - treści, czyli literaturę na przykład, to Sherlock Holmes wyglądałby jak Quasimodo ulepiony przez Wiktora Frankensteina. Niech żyją ministerstwa i urzędy centralne - ofiarne forpoczty walki z problemami, które sami wygenerowali! Niech żyją! Ech, szkoda gadać... Dobrze, że jest co czytać...

The family solicitor turns to Hercule Poirot to unravel the mystery... 

Legendarna bestia, która przeraża wszystkich, a niektórych nawet na śmierć, i legendarny geniusz, którego nie przeraża nic, a poza tym zawsze może liczyć na ofiarność i pomoc przyjaciela. Bo kim byłby Sherlock Holmes, gdyby nie doktor Watson? Siła przyjaźni - książka z czasów, kiedy mężczyźni po prostu mogli się przyjaźnić. I nic ponad to.

Six gripping cases with one thing in common - the astonishing deductive powers of Miss Marple (this gripping collection also includes two non-Marple mysteries).

Klasyczny kryminał. Nic nie jest takie, jakie się na początku wydaje.

Książka wydana w serii "Kryminał z klasą". Kryminał z klasą, czyli w starym, dobrym stylu. W starym dobrym stylu, czyli w stylu Agathy Christie. Tak to ujmuje wydawca. Wydawca czyli Amber. 

Błyskotliwa pani prokurator jako pogromczyni zła realnego oraz złych wspomnień - koszmarów przeszłości.

"Poirot's first published case remains as intriguing as ever".

Poirot w akcji we Francji, ale po angielsku. "Another perfect round of detection".

Has Miss Marple finally met her match?

Poirot w oryginale. Zbrodnie we wsi, w której każdy z mieszkańców ma coś na sumieniu, więc wszyscy kłamią i knują (po angielsku), a nawet ktoś próbuje... zabić detektywa (to już na sposób nie zrelatywizowany narodowo).    

Nero Wolfe, jeden z najsłynniejszych detektywów. Najsłynniejszych w USA (w kraju rodzinnym) i na świecie, ale - nie wiadomo właściwie dlaczego - nie w Polsce. Klasyka światowego klasycznego kryminału.

Lew Archer - jeden z najsłynniejszych detektywów klasycznej powieści kryminalnej - wobec zagadki kilku morderstw. Klasyczna postać z klasycznej powieści, a zatem klasyczny finał: detektyw znajduje rozwiązanie, zło zostaje obnażone. Ale to klasyka amerykańska, więc... No właśnie, odkrycie co znaczy owo "więc" zostawiamy już czytelnikom.

Na okładce Humphrey "Casablanca" Bogart. Takie oczywiste skojarzenie. No własnie, czy można czytać ten kryminał bez przywoływania w wyobraźni Bogarta, Mary Astor, Peter'a Lorre'a, Sydney'a Greenstreet'a? Film John'a Huston'a był tak wyrazisty i bezkompromisowy w czarno-białej wizji bezwzględnej chciwości, że chyba nikt nie ośmieli się nakręcić powieści Hammetta ponownie. A zatem Bogart zostanie po wsze czasy narzucającą się wersją okładki. A przy okazji: kryminał, który jest literaturą.

Poezja - choć napisana prozą. Perła - choć z pożółkłego papieru. Skarb każdej biblioteki - więc się go nie wznawia. Po co? Powoli stare, dobre (również w sensie moralnym) książki znikną, aż spełni się inna wizja autora, jego proroctwo z "451 stopni Fahrenheita". Może nie tak do końca, bo celebryci dalej będą "pisać" i "wydawać", ale kto wie, jak długo jeszcze będzie się ich do tego używać?

Bogata, barwna i wciągająca opowieść. W recenzjach tej książki dominuje w zasadzie jedno słowo: "szalony". Szalona plecionka losów i zdarzeń w szalonym Nowym Yorku z szalonych lat dwudziestych szalonego XX wieku... Można oszaleć! Ale jak się czyta! Sensacja wydawnicza wychodzącego ze stalinizmu PRL-u. Pierwsze wydanie powojenne w przedwojennym tłumaczeniu, a na końcu książki rarytas, rzecz nie do pomyślenia w stalinowskich latach: plan Manhattanu! Nie dzielnicy Moskwy, ale Manhattanu - do niedawna centrum "światowego imperializmu" i źródła wszelkiego zła na świecie (przecież to stąd wydawano stonce rozkazy ataku na polskie kartofle).