Agatha Christie, A Murder is Announced

The family solicitor turns to Hercule Poirot to unravel the mystery... 

Miss Marple. Crime fiction in the five star class. A hotel provides a perfect backdrop for mystery on a grand scale.

A seasonal mystery full of surprises.

Six gripping cases with one thing in common - the astonishing deductive powers of Miss Marple (this gripping collection also includes two non-Marple mysteries).

Hercules Poirot is faced with four mystifying cases - each a miniature classic of characterisation, incident and suspense: Murder in the Mews, The Incredible Theft, Dead Man's Mirror, Triangle at Rhodes.

"When it came to solving mysteries, justice was reward enough for Miss Marple."

"Poirot's first published case remains as intriguing as ever".

Sharp, spare, laconic, the stories that created the private eye.

Klasyka kryminału - kryminał vintage, czyli zagadka kryminalna old school. Kiedyś również w legendarnej interpretacji legendarnego Teatru Kobra. Kupienie tej książki w księgarni było czynem chwalebnym, bowiem prawa autorskie tłumaczenia posiadała Fundacja Pomocy Dzieciom z Chorobą Nowotworową.

Klasyczny autor klasycznych kryminałów. Ulubieniec PRL-owskiego telewizyjnego teatru sensacji "Kobra".

Klasyczny kryminał. Nic nie jest takie, jakie się na początku wydaje.

Pisarz - specjalista od "thrillera medycznego". Robin Cook jest lekarzem, który pisze przerażające rzeczy. A czego innego można się spodziewać po lekarzu, a zwłaszcza po amerykańskim lekarzu? Wszak, jak zauważył amerykański nabywca zamku Canterville, którego poinformowano, że "Duch z Canterville" ukazuje się zawsze przed śmiercią kogoś z mieszkańców: "u nas tę rolę pełnią lekarze". Dla czytelników poszukujących mocnych wrażeń (kobiety, dzieci i osoby o słabych nerwach proszone są o opuszczenie sali).

Kolejny tom z Biblioteki Bestsellerów, a więc najwyższa staranność i jakość wydania. Ilustracje z pierwszych wydań angielskich.

Nero Wolfe, jeden z najsłynniejszych detektywów. Najsłynniejszych w USA (w kraju rodzinnym) i na świecie, ale - nie wiadomo właściwie dlaczego - nie w Polsce. Klasyka światowego klasycznego kryminału.

Lew Archer - jeden z najsłynniejszych detektywów klasycznej powieści kryminalnej - wobec zagadki kilku morderstw. Klasyczna postać z klasycznej powieści, a zatem klasyczny finał: detektyw znajduje rozwiązanie, zło zostaje obnażone. Ale to klasyka amerykańska, więc... No właśnie, odkrycie co znaczy owo "więc" zostawiamy już czytelnikom.

W roli miss Jane Marple Joan Hickson. Nawet najbardziej zatwardziały zbrodniarz, czy zatwardziała i przebiegła zbrodniarka, nie są w stanie wyprowadzić w pole wścibskiej starej panny. Czy to nie zastanawiające, że mordercy i morderczynie popełniają swoje niegodziwości zawsze tuż pod jej nosem? Gdzie się nie pojawi, tam zaraz ktoś kogoś morduje z zimną krwią. Prawda, że zastanawiające? Tym razem zawitała do londyńskiego hotelu i oczywiście ledwo rozpakowała walizy zaraz polała się krew. Może zamiast zamykać morderców po fakcie, powinno się profilaktycznie i dla prewencji zapuszkować starą babę? Zawsze się mówiło, że należy zapobiegać, a nie leczyć. A może sukcesy detektywistyczne są prostą konsekwencją prowokacji? Przebiegła stara panna prowadzi śledztwo, którego sama stała się powodem? Same pytania - jak przystało na kryminał.

Niedziela na wsi, a skoro jest Poirot, to będzie to zabójcza niedziela. Film z gwiazdami w rolach głównych (i w epizodach - Edward Fox jako kamerdyner).

O tym, jak niebezpieczna może być gra w karty, nawet w najlepszym towarzystwie.

Film, do nakręcenia którego oryginalna powieść była tylko pretekstem. Dlaczego robiący adaptację uważali, że wymyślą coś lepszego, niż stworzyła autorka oryginału? Postanowili "ubogacić" konwencjonalny, dobry kryminał przez dodanie rozważań "religijnych". A, że film angielski, więc "ubogacenie" sprowadza się do gazetowej karykatury katolicyzmu. Film nie może trwać kilka godzin, zatem usunięto zeń wątki kryminalne, a dodano "rozważania" w wykonaniu aktorów strojących jakieś dziwne, ponure miny. Uczciwie byłoby, gdyby tytuł filmu brzmiał: "Pociąg w zadymce, pasażerowie we mgle". Albo: "Jeden trup i tuzin banalnych uwag na tematy ogólne", czy może - chyba najlepszy tytuł -"Ale o co chodzi (z tym różańcem)?!". Dla miłośników serii konieczny element całości, dla miłośników Agaty Christie rzecz zaskakująco nieadekwatna. Ani kryminał, ani film psychologiczny, ani w ogóle nic. Koszmar, nie w sensie klasyfikacji gatunku filmu, ale w sensie oceny rzeczy wyprodukowanej. Według recenzji przyjaciela Antykwariatu: "film nudny jak flaki z olejem i głupi jak dyskusja na forum internetowym".

Agatha Christie na modłę francuską - film z 2005 roku. Jeszcze jedna adaptacja jej kryminału.

"Zerwane zaręczyny". Ba, żeby tylko tyle! Ale tam gdzie pojawia się Poirot nie kończy się na kłopotach miłosnych. Morderstwo gwarantowane. I żeby tylko jedno...

Zbrodnia z przeszłości, rozwikłana i osądzona, powraca i odżywa na nowo po latach - za sprawą córki zamordowanego. Poirot, rzecz jasna, wywróci osądy przeszłość do góry nogami. Prawda, choć i tym razem życia nikomu nie przywróciła, to jednak "mały Belg", demaskując rzeczywistego mordercę, przywrócił dobre imię ofiar. Dobre imię okazuje się równie cenne, jak życie. A może nawet - w oczach żyjących - cenniejsze, bo trwa długo, długo po śmierci. Namiastka nieśmiertelności. A ujawniony morderca? Odkrył, że z zadaniem śmierci wiąże się samobójstwo własnej duszy, a więc piekło za życia: z martwą duszą jest się już tylko żywym trupem... . Cena za złamanie przykazania: nieskończona otchłań samotności. Jeszcze jeden smutny film o niszczącej sile namiętności. A diabeł obiecywał i kusił - miało być tak pięknie. Ciągle to samo oszustwo - od pierwszego dnia ludzkości, od Adama i Ewy: szatan zwodzi kłamstwem, że "jeśli nie będziecie słuchać Boga nic się wam nie stanie, na pewno nie pomrzecie". Zły igra z człowiekiem, a ludzie? Umierają. I często już za życia.

Poirot, a więc muszą być ofiary. Parytet zachowany - trupem padają po równo: kobiety i mężczyźni.

Rok 1920. Polska cudem zatrzymuje i odrzuca sowiecką inwazję, ratując tym samym Europę przed piekłem komunizmu, a w Anglii cisza i spokój. W Polsce śmierć jest przerażającą codziennością, a w Anglii śmierć jest "kulturalną rozrywką z życia wyższych sfer". Rok 1920. W Polsce miliony walczą o życie, a nieprzeliczone setki tysięcy życie tracą, w Anglii natomiast Agatha Christie powołuje do życia Herkulesa Poirota i jego przyjaciela, nowe wcielenie doktora Watsona, czyli Arthura Hastingsa. Niby jedna Europa, a przecież dwa, zupełnie różne światy. Bo kto w Europie wie dzisiaj coś o "Cudzie nad Wisłą", o wydarzeniu, o którym wie każdy Polak? Kto w Europie wie coś o bohaterach jednej z najważniejszych wojen w dziejach kontynentu? A kto wie o małym, nieznośnym, zarozumiałym Belgu? O prawdziwych bohaterach, czynach ważnych dla Europy, nie wie nikt, a o postaci zmyślonej wie prawie każdy "wykształcony" Europejczyk. Oto kultura i tradycja "zjednoczonej Europy": błahostki, zabawa i fikcja "żyją", a rzeczy istotne  skazane są na zapoznanie i zapomnienie. Bal na Titanicu? Ale nie przerywajcie zabawy - mówią "światli Europejczycy" - tym razem góra lodowa nie rozpruje statku, bo jest... szczepionka! Wiek XXI i jego "statek głupców".