Rachmaninov Concertos pour Piano No 2 & No 3, płyta CD

Zoltan Kocsis - fortepian, Orkiestra Symfoniczna San Francisco, dyryguje Edo De Waart.

Sergei Vasilevich Rachmaninov, Vespers (Vsenoshchnoye Bdeniye), Op. 37, Russian Choral Music, USSR Ministry of Culture Chamber Choir Valeri Polyansky

Wielką Orkiestrą Symfoniczną Radia Moskiewskiego dyryguje Giennadij Rożdiestwienski (Геннадий Рождественский), Ludowy Artysta ZSRR, odznaczony m. in. Medalem Sierpa i Młota, co - jak napisaliśmy przy I Symfonii - jest chyba najstosowniejszym odznaczeniem dla mistrza batuty. Na pociechę dostał też wiele innych nagród, z najcenniejszą - leninowską.

Ostatni duży utwór Czajkowskiego - sprawy ostateczne w życiu i ostateczne, muzyczne zmaganie z nimi. Tym razem w interpretacji muzyków czeskich, których poprowadził słynny Lovro von Matacic. Nagrania wyjątkowe, bowiem dokonane w lutym 1968 roku, w czasie "Praskiej Wiosny". Interesujący jest wpływ, jaki miał kontekst społeczny i polityczny na formę artystów. Nadzieja wolności wobec goryczy pożegnania z życiem. Zwykle mówi się o okolicznościach i warunkach, w jakich było komponowane - powstawało dzieło. Tymczasem nie bez znaczenia są też okoliczności i warunki jego wykonania. Niniejsze nagranie jest ciekawym tego świadectwem.

Od tego utworu - jak się powszechnie sądzi - zaczęła się muzyka nowoczesna XX wieku. Podtytuł głosi, że są to "obrazy z życia pogańskiej Rusi". Tyle zaangażowania, a  kompozytor nie zamieszkał w nowej "pogańskiej Rusi", czyli ZSRR. Podobno chciał mieć nawet polskie obywatelstwo, ale nic z tego nie wyszło (był herbu Sulima, a pra pra przodek kompozytora porwał polskiego króla, taka rodzinka!). 

Dwie płyty winylowe. Symfonię wykonuje Akademicka Orkiestra Symfoniczna Państwowej Filharmonii w Moskwie. Dyryguje Kirył Kondraszyn. 

Witold Rowicki dyryguje Orkiestrą Symfoniczną Filharmonii Narodowej, na skrzypcach gra Bogusław Bruczkowski.

Płyta winylowa wydana w 1984 w NRD. Direct Metal Mastering. Wszystko jest przeszłością.

Płyta ma angielski tytuł, bo to jest język, jakim na co dzień porozumiewali się PRL-owscy melomani. Na drugiej stronie okładki wydawca zamieścił opis w języku tubylców, dzięki czemu każdy szary wielbiciel wyjątkowej muzyki kameralnej (wszak na płycie nagrano jedyne trio fortepianowe Czajkowskiego) mógł się dowiedzieć kto i co gra. A grają mistrzowie: Maria Wiłkomirska, Wanda Wiłkomirska i Kazimierz Wiłkomirski.

Elżbieta Tarnawska - fortepian i Studencka Orkiestra Symfoniczna Akademii Muzycznej im. F. Chopina w Warszawie, Tadeusz Wojciechowski - dyrygent. Nagrano 25 czerwca 1980 roku, w Warszawie.

Seria: Spanish Classics. Muzyka z Kraju Basków, z pierwszej połowy XX wieku.

Siedem płyt winylowych z archiwalnymi (od 1926 do 1954) nagraniami wirtuozów muzyki klasycznej (nazwiska i utwory podajemy przy szczegółowym opisie wydawnictwa). Legendarni wykonawcy i legendarne nagrania, ale epoka miniona całkowicie. Zmieniła się wrażliwość estetyczna, zmieniła się moda wykonawcza, zmieniła się technika grania i nagrywania, zmieniło się wszystko, nie tylko strój (muzyczny, ale i ubrania) wykonawców i orkiestr.

Gra Concerto Amsterdam - słynne nagranie z 1968 roku. Awangarda, która jest klasyką.

Muzyka XX wieku. Muzyka czasów nieustannych rzezi, milionów mordowanych i głodzonych na rozkaz opętanych szaleńców. Jakie czasy, taka sztuka. Czy dziwne, że zachwytom melomanów przeciwstawia się głos normalnych ludzi, którzy w muzyce tej słyszą tylko hałas i chaos? Podobnie żołnierze, czekający tylko na śmierć w błotnistych i cuchnących okopach, nie są w stanie dostrzec strategicznego piękna bitwy, którym upajają się marszałkowie. XX wiek i jego muzyka, sztuka, kultura,... Cały XX wiek. Szaleństwo pozostanie szaleństwem, nawet, kiedy zostanie nazwane normą, dysharmonia pozostanie gwałtem na harmonii, nawet, gdy zostanie nazwana porządkiem.

Piotr Czajkowski, VI Symfonia h-moll "Patetyczna" op. 74. Wielka Orkiestra Symfoniczna Polskiego Radia i Telewizji w Katowicach, dyryguje Jerzy Semkow.

Dmitri Shostakovich, Piano Quintet in G minor Op. 57, Piano Trio No. 2 in E minor Op. 67. The Borodin Trio with Mimi Zweig (violin), Jerry Horner (viola).

Tak o płycie informowało Polskie Centrum Informacji Muzycznej: "Monograficzna płyta jednego z najwybitniejszych polskich kompozytorów czasu postmodernizmu. Kompozycje tu nagrane doskonale wyznaczają jego idiom kompozytorski, na który składają się przede wszystkim dwa elementy: faktura heterofoniczna oraz specyficzna technika surkonwencjonalizmu (określenie kompozytora), polegająca na ujawnieniu niejako jedynie fragmentów narracji muzycznej, tak, aby słuchacz musiał siłą wyobraźni zrekonstruować całość. Utwory charakteryzuje "poszarpany" tok rytmiczny oraz bogactwo środków kolorystycznych. W konsekwencji niezwykle wyrazisty, oryginalny styl kompozytorski Szymańskiego jest doskonale rozpoznawalny dla każdego, kto choć raz zetknął się z jego muzyką."

Beethoven: Piano Concerto No. 3 in C Minor, Op. 37. Historyczne wykonanie: Clara Haskil i Orchestre Des Concerts Lamoureux, Igor Markevitch. Historyczne wykonanie i historyczne nagranie: rodził się system stereo, który CBS nazywał "Radial Sound". 

Hans Petermandl nagrał utwory fortepianowe Hindemitha w Pradze, w trzy dni: od 12 do 14 grudnia 1977 roku. Płytę wydano w trzy lata, w 1979 roku, w Czechosłowacji. Wszystko jest przeszłością, socjalistyczna Czechosłowacja zniknęła, tylko muzyka trwa...

Płyta opatrzona nadrukiem informującym, że przyznano jej "Grand Prix National Paris". Nagród tak nazwanych było, jest i będzie całe mnóstwo: od nagród w wyścigach końskich, konkursach cukierniczych, konkursach malarskich, po wystawy rybek akwariowych (czym chata - czyli "Paris" - bogata). Kompozytor francuski (choć przyznaje się do niego również Szwajcarski Bank Narodowy), dyrygent też francuski, więc w zasadzie nagroda czeskim muzykom się należała.