Padre Jose Antonio Donostia. Piano Music, Basque Preludes, Nostalgia, płyta CD

33 wariacje C-dyr, op. 120 na temat walca Diabellego. Kompozycja z 1823 roku. Gra Friedrich Gulda. 

Na płycie, nagranej w październiku 1970 roku, Jeffrey Swann (laureat Nagrody Krytyków Polskich na VIII Konkursie im. Fr. Chopina) gra dwa utwory: Sonatę h-moll (S. 178) i Walc - Mefisto (S. 514).

Tętniąca życiem muzyka gitarowa z XVIII-wiecznej Hiszpanii, którą (grając na instrumentach z epoki) w wiek XXI przenieśli: Paul O'Dette, Andrew Lawrence-King, Pedro Estevan, Pat O'Brien, Steve Player.

Hiszpański Chopin (tylko późniejszy) w klasycznym wykonaniu. Jeszcze jedno świadectwo na wyjątkowy wkład Niemców w kulturę europejską. Wszak komu jak komu, ale Niemcom bardzo zależy na Europie - dla niej gotowi są na każdą ofiarę. W tym wypadku zatopili kompozytora torpedując statek, na którym płynął.

"La purpura de la rosa" - biały kruk hiszpańskiej muzyki barokowej, a jednocześnie muzyki z "Nowego Świata", bo jest to pierwsza opera z Ameryki Południowej. Libretto Pedro Calderon de la Barca (szaleństwo fantazji i poezji hiszpańskiego baroku), muzyka Tomas de Torrejon de la Velasco (nieprawdopodobne połączenie dwóch światów muzycznych: hiszpańskiego i południowoamerykańskiego). Nagrania dokonano wykorzystując rękopis z 1701 roku przechowywany w Peruwiańskiej Bibliotece Narodowej w Limie. Na pierwszej płycie nagrano "Miłość Venus i Adonisa", na płycie drugiej "Zemstę Marsa". Skarb dla miłośników muzycznego baroku.

Vladimir Horowitz - fortepian. Schumann, Kreisleriana, Op. 16 i Variationen uber ein Thema von Clara Wieck, Op. 14. Płyta winylowa z 1969 roku.

Zoltan Kocsis - fortepian, Orkiestra Symfoniczna San Francisco, dyryguje Edo De Waart.

"Frederic Chopin: Etudes Op. 10 & Op. 25, Maurizio Pollini, Piano". Płyta winylowa wydana w dwanaście lat po  zwycięstwie pianisty na VI Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Fryderyka Chopina w 1960 roku.

Popowe flamenco w wykonaniu dwóch rodzin francuskich cyganów hiszpańskich, katalońskich emigrantów. To mniej więcej tak, jakby poloneza grali amerykańscy górale z Chicago poubierani w krakowskie stroje. Wszystko niby się jakoś wiąże, ale w sumie zabawna maskarada, można by rzec, że mozaika (może dlatego ich następna płyta - po "Gipsy Kings" - nosiła taki tytuł: "Mosaique"?).

Rosyjski wirtuoz, Andrei Gavrilov, w przededniu światowej kariery, która niewątpliwie doszłaby do skutku, gdyby nie - jakże pospolite, choć tragiczne - represje komunistycznej dyktatury. Kariery ostatecznie nie zastopowano, ale jednak istotnie ją przyhamowano i opóźniono.