Fiorenzo Facchini, Przygoda człowieka. Przypadek czy stworzenie

Metafizyka XX wieku.

Powrót do filozofii klasycznej i jej niezmiennych wartości i zasad.

Przedstawiciel szkoły popperowskiej w obronie racjonalności ludzkiego poznania. Zresztą - jak głosi stanowisko sceptyczne wobec sceptycyzmu - czy konsekwentny sceptycyzm nie jest samo-zanegowaniem, samo-zaprzeczeniem? Tyle tych "szkół" w sceptycyzmie wprawionych - a wszystkie i tak zdają się mówić jedno: my mówimy prawdę. Tak jak z relatywizmem: każda prawda jest względna, z wyjątkiem tej, że każda prawda jest względna... i tak w koło Macieju.

Autorzy: Olaf Pedersen, Janusz Goćkowski, Andrzej Fuliński, Michał Heller, Andrzej Paszewski, Henryk Woźniakowski, Józef Życiński, Adam Łomnicki, Jan Kozłowski, David Barash, Jacek Radwan, Piotr Lenartowicz, Henryk Szarski.

"Może przyszedł czas, aby zastąpić mglistą koncepcję doboru naturalnego (...) taką wizją inteligentnego projektu, w której weźmiemy pełną odpowiedzialność za naszą planetę" fragm. książki

Nauki przyrodnicze i duchowość w starożytności i w średniowieczu. Zostawmy nieprawdziwe, ale wciąż popularne, wyobrażenia na temat wojny nauki z wiarą i "ciemnego średniowiecza". A jaka jest prawda? Zapraszamy do lektury...

"Credo w cywilizacji technologicznej", czyli "wierzyć w epoce poscjentystycznej" (wybrane tytuły rozdziałów). Jednym słowem chodzi o światopogląd, czyli o "przemijanie światów i trwałość wartości". 

Zbiór tekstów odczarowujący mity zagnieżdżone w świadomości społecznej na temat słynnych postaci „prześladowanych” przez Kościół.

Słynna książka słynnego autora - jedna z najważniejszych książek filozofii nauki XX wieku.

Te inne eseje to: Zakres i język nauki, O prostych teoriach skomplikowanego świata, Natura wiedzy przyrodniczej, Przedmioty postulowane a rzeczywistość, O mnożeniu bytów, O bytach mentalnych, Prawda konieczna, Epistemologia znaturalizowana, Sprawy faktów, Miejsce pragmatystów w empiryzmie, O naturze wartości moralnych, List do Roberta Ostermanna, dotyczący odpowiedzialności filozofa. W tym ostatnim znajdziemy bardzo sympatyczną definicję filozofii. Otóż "filozofia to jeden z wielu terminów-etykietek, którymi posługują się administratorzy uniwersytetów i bibliotekarze stojąc wobec zadania pogrupowania pod możliwie niewieloma nagłówkami tysięcy spraw i problemów naukowych."

Obszerny zbiór pism Karla Poppera tłumaczących, że droga do wiedzy prowadzi nie przez spektakularne odkrycia, a raczej przez uczenie się na błędach.

Filozofia, socjologia, wiedzy, która jest czymś więcej niż "teorią poznania", tak jak "wiedza" wykracza poza znaczenia ujęte terminem "poznanie".

Podtytuł: "wzajemne relacje nauki i teologii". 

Bóg - niepotrzebna hipoteza? Skoro, jak sądzą dziennikarze (którzy przecież zawodowo znają się na wszystkim) oraz ludzie bardzo wykształceni i bardzo oświeceni, istnieje przeciwstawienie nauka - wiara (czyli, że w XXI wieku nauka oznacza postęp, a wiara w Boga oznacza ciemnotę i zabobon), to dlaczego trafiają się naukowcy wierzący w Boga? Gorzej: większość naukowców wierzy w Boga? Na Boga, dlaczego?! Nawet - o dziwo! - w "naukach społecznych" (które od zarania, a zwłaszcza w socjalizmie, prawdę mają za nic), nawet w tych "dyscyplinach twórczości ideologicznej" trafiają się naukowcy, którzy twierdzą, że jeśli zaneguje się istnienie Boga, to w istocie wtedy "niepotrzebną hipotezą" stanie się wszystko, a więc tym bardziej nauka. "I kto tu jest naiwny?" (jak Michel Corleone spytał Kay Adams, gdy ta oskarżyła go o naiwność, a jego ojca o robienie złych rzeczy, których nie robią "wielcy i porządni ludzie").  

Podtytuł: "Rośliny genialnymi inżynierami przyrody". Trudno to pojąć, jak nieskończone jest bogactwo przyrody. I właśnie to bogactwo, jego nieskończoność, harmonijna złożoność oraz kompletna racjonalność i piękno stają się dla wielu dowodem na racjonalność i dobro stworzenia właśnie, a nie ujmowania życia jako efektu kumulacji ślepych przypadków. Tak czy inaczej książka wciąga opisem "pomysłowości" przyrody.

Jeden z bardzo popularnych hierarchów Kościoła - kardynał Luis Antonio Gokim Tagle. Dla wielu nadzieja, że chorego i osłabłego ducha Europy ozdrowi wschodnia kuracja. Azja - dla jednych największe zagrożenie dla Europy, dla innych największa nadzieja dla europejskiej gospodarki i kultury. Czy również dla chrześcijaństwa?

Dla jednych regres człowieczeństwa zaczął się wraz z upadkiem pierwszych ludzi. Dla innych wszystko szło wspaniale, ewolucyjna spirala postępu, aż nagle coś się popsuło w tym naturalnym, postępowym perpetuum mobile. Do tych drugich należy Lorenz. Oto dywagacje na temat, czy ewolucyjny rozwój cywilizacyjny człowieka przypadkiem nie sparaliżował ewolucyjnej zdolności rozwoju cywilizacyjnego. Coś na kształt węża zjadającego własny koniec: ewolucja zahamowała ewolucję. Czy zatem "człowieczeństwo" (jakiś zbiór wartości "humanistycznych") nie przegra z odczłowieczeniem, czyli nie doprowadzi do organizacji "ubezwłasnowolnionych nieludzkich stworzeń". W sumie jeszcze jedna z książek przeciwstawiających "naturę" "kulturze", a, że napisana przez "twórcę nowoczesnej etologii", przeto to, co "naturalne" zdaje się być też bardziej wartościowe, od tego co "cywilizacyjne". W sumie to jak w końcu jest z tą "ewolucją"? Może doprowadzić do swego końca? Miała być takim bóstwem zwycięskim, kwintesencją racjonalizmu, a okazała się Saturnem pożerającym własne dzieci?! Zmierzch bogów - właściwie bożków. No, ale skoro Boga nie ma, to czego się spodziewać po hipostazach? Jeszcze jedna próba, żeby znaleźć sens istnienia bez Boga. "Jeśli Boga nie ma, to wszystko wolno", a zatem skoro tak, to nic nie ma sensu, nawet najbardziej "humanistyczne" dywagacje. 

"Wszystko, co dzieje się w naszym świecie, podobne jest do wielkiej gry, ustalone zaś w niej są z góry jedynie reguły". Chodzi nie tylko o ludzki świat (a w nim nawet o takie zjawiska jak piękno), ale i o mikro i makrokosmos. Podtytuł: prawa natury sterują przypadkiem. Tak: albo człowiek jest ukochanym dzieckiem Boga, stworzonym na Jego obraz i podobieństwo, i jest powołany do rozumnego spełnienia swojego powołania, albo jest pionkiem w grze, której reguł nie zna i nie rozumie, a wszystko "sterowane jest przypadkiem". Jeśli tak, to po co w ogóle o tym pisać, po co w ogóle coś robić? Pisanie książek o bezsensie jest bezsensowne, jeśli nie wierzy się jednak w sens. A jeśli przypadek wszystkim rządzi, to skąd przekonanie, że słowa i myśli zawarte w tej książce nie są przypadkowe? A jeśli rządzi przypadek, to dlaczego autorzy mówią o "grze"? To przecież nie "gra" - to "igraszka".