Agatha Christie, Tajemnicza historia w Styles

Hotel - skansen, rezerwat "ducha brytyjskiego" i całkiem światowe zło i zbrodnia.

Miss Marple w oryginale. Morderstwo bez ciała, ale za to ze świadkiem, któremu nikt, oprócz wścibskiej pani detektyw, nie chce uwierzyć.

The family solicitor turns to Hercule Poirot to unravel the mystery... 

Poirot. "Twice as brilliant as 'Death on the Nile', which was entirely brilliant." (The Observer)

Śledztwo prowadzi Panna Marple. Cała tajemnicza historia, zbrodnia oraz rozwiązanie zagadki, wszystko dostępne jedynie dla osób czytających w języku, który przestaje być językiem europejskim. 

W roli miss Jane Marple Joan Hickson. Nawet najbardziej zatwardziały zbrodniarz, czy zatwardziała i przebiegła zbrodniarka, nie są w stanie wyprowadzić w pole wścibskiej starej panny. Czy to nie zastanawiające, że mordercy i morderczynie popełniają swoje niegodziwości zawsze tuż pod jej nosem? Gdzie się nie pojawi, tam zaraz ktoś kogoś morduje z zimną krwią. Prawda, że zastanawiające? Tym razem zawitała do londyńskiego hotelu i oczywiście ledwo rozpakowała walizy zaraz polała się krew. Może zamiast zamykać morderców po fakcie, powinno się profilaktycznie i dla prewencji zapuszkować starą babę? Zawsze się mówiło, że należy zapobiegać, a nie leczyć. A może sukcesy detektywistyczne są prostą konsekwencją prowokacji? Przebiegła stara panna prowadzi śledztwo, którego sama stała się powodem? Same pytania - jak przystało na kryminał.

Wścibska i całkowicie pozbawiona złudzeń oraz sentymentów panna Marple rozwiązuje tajemnicę, znalezionego rankiem w bibliotece, ciała młodej kobiety. Opowieść pasjonująca, ale tylko dla czytających (i rozumiejących) po angielsku.

Has Miss Marple finally met her match?

Agatha Christie na modłę francuską - film z 2005 roku. Jeszcze jedna adaptacja jej kryminału.

Agatha Christie - tym razem autobiografia. Życie jak fascynująca powieść, albo tak opowiedziane. Romans, powieść obyczajowa, przygodowa, historyczna i z wyższych sfer, a dla okrasy wątki zagadkowe i sensacyjne. I zakończenie, ostatnie zdanie książki: "Dziecko mówi: Dzięki Ci, Boże, za dobrą kolację. Co tu powiedzieć, kiedy ma się siedemdziesiąt pięć lat? Dzięki Ci, Boże, za moje dobre życie, za tyle miłości, która stała się moim udziałem." Te słowa: "dzięki Ci Boże" - jak wiele dzieci w XXI wieku tak mówi po kolacji, jak wielu ludzi zbliżających się do kresu życia, patrząc na czas miniony, tak wzdycha? A na marginesie: czy bohaterowie reportaży Orwella też byli tak wdzięczni?

Gdzieś usłyszeliśmy, że jak zaczyna się od zbrodni, to potem nie pozostaje nic innego jak kraść, aż kończy się na kłamstwie. Tylko, że Poirot'a nikt nie oszuka, więc - jak po nitce do kłębka - wykryte oszustwo doprowadzi do ujawnienia zbrodniarza. 

Niedziela na wsi, a skoro jest Poirot, to będzie to zabójcza niedziela. Film z gwiazdami w rolach głównych (i w epizodach - Edward Fox jako kamerdyner).

O tym, jak niebezpieczna może być gra w karty, nawet w najlepszym towarzystwie.

Zbrodnia z przeszłości, rozwikłana i osądzona, powraca i odżywa na nowo po latach - za sprawą córki zamordowanego. Poirot, rzecz jasna, wywróci osądy przeszłość do góry nogami. Prawda, choć i tym razem życia nikomu nie przywróciła, to jednak "mały Belg", demaskując rzeczywistego mordercę, przywrócił dobre imię ofiar. Dobre imię okazuje się równie cenne, jak życie. A może nawet - w oczach żyjących - cenniejsze, bo trwa długo, długo po śmierci. Namiastka nieśmiertelności. A ujawniony morderca? Odkrył, że z zadaniem śmierci wiąże się samobójstwo własnej duszy, a więc piekło za życia: z martwą duszą jest się już tylko żywym trupem... . Cena za złamanie przykazania: nieskończona otchłań samotności. Jeszcze jeden smutny film o niszczącej sile namiętności. A diabeł obiecywał i kusił - miało być tak pięknie. Ciągle to samo oszustwo - od pierwszego dnia ludzkości, od Adama i Ewy: szatan zwodzi kłamstwem, że "jeśli nie będziecie słuchać Boga nic się wam nie stanie, na pewno nie pomrzecie". Zły igra z człowiekiem, a ludzie? Umierają. I często już za życia.

Film, do nakręcenia którego oryginalna powieść była tylko pretekstem. Dlaczego robiący adaptację uważali, że wymyślą coś lepszego, niż stworzyła autorka oryginału? Postanowili "ubogacić" konwencjonalny, dobry kryminał przez dodanie rozważań "religijnych". A, że film angielski, więc "ubogacenie" sprowadza się do gazetowej karykatury katolicyzmu. Film nie może trwać kilka godzin, zatem usunięto zeń wątki kryminalne, a dodano "rozważania" w wykonaniu aktorów strojących jakieś dziwne, ponure miny. Uczciwie byłoby, gdyby tytuł filmu brzmiał: "Pociąg w zadymce, pasażerowie we mgle". Albo: "Jeden trup i tuzin banalnych uwag na tematy ogólne", czy może - chyba najlepszy tytuł -"Ale o co chodzi (z tym różańcem)?!". Dla miłośników serii konieczny element całości, dla miłośników Agaty Christie rzecz zaskakująco nieadekwatna. Ani kryminał, ani film psychologiczny, ani w ogóle nic. Koszmar, nie w sensie klasyfikacji gatunku filmu, ale w sensie oceny rzeczy wyprodukowanej. Według recenzji przyjaciela Antykwariatu: "film nudny jak flaki z olejem i głupi jak dyskusja na forum internetowym".