Rock

Led Zeppelin i jego jedyne nagrania koncertowe oficjalnie wydane w czasie istnienia grupy. Co ciekawe: zespół z występów na żywo uczynił nową jakość, a jednocześnie unikał publikacji takich nagrań. Może dlatego, że tworzenie płyt studyjnych też - w zasadzie - odbywało się "na żywo"? Na dwóch płytach winylowych utrwalono koncert, który był jednocześnie ścieżką dźwiękową do filmowych fantazji muzyków oraz "piątego członka zespołu", Petera Granta (film oczywiście mamy w Antykwariacie).

Death Of A Ladies' Man płyta Leonarda Cohena z 1977 roku, ale chyba bardziej Phila Spectora, który był współautorem piosenek oraz producentem nagrań. Czyli moc dźwięku, instrumentów, chórków, przeszkadzajek, wszystkiego, co z mruczącego poety zrobiło piosenkarza na festiwal pieśni z orkiestrą. Płyta ma - jak chyba żadna Cohena - zarówno gorących miłośników jak i zagorzałych przeciwników. W roku wydania była sensacją. 

Sami nie wiemy, dlaczego ta płyta jest w tej kategorii (rock), może dlatego, że nie mamy kategorii "elektroniczny pop"? A może dlatego, że kiedyś Cohena słuchało się razem z Dylanem , Beatlesami, Hendrixem, potem Stranglersami,... . Siła przyzwyczajenia. Syntezatory w natarciu i dwa (może trzy?) "hity", z "First We Take Manhattan" na czele. 

Mruczący do gitary kanadyjski Żyd, bardziej popularny swego czasu w PRL-u niż w Kanadzie, nuci publicznie swoje hity. Nagrania na żywo (w wypadku tego wykonawcy i w wypadku niemal wszystkich wykonań, słowo "żywo" brzmi trochę jak szyderstwo) z lat 1970 i 1972, z Londynu, Paryża, Brukseli, Berlina,... . Jak istnieje "muzyka do windy", tak styl Cohena z lat 70-tych ubiegłego wieku, "bawidamka z gitarą", określił ktoś jako "muzyka do świeczek", przeboje wieczorów pieśni "długich, smutnych i o miłości". Kim byłby Cohen w PRL-u bez Macieja Zembatego? 

Czwarta płyta Leonarda Cohena, słynna i ceniona przez miłośników śpiewającego poety. Poszerzone instrumentarium, wzbogacone aranżacje - tak zaczęła się podróż ku "ścianie dźwięku" Spectora. New Skin For The Old Ceremony, płyta winylowa w pierwszym, amerykańskim tłoczeniu z 1974 roku.

Płyta nagrana w 1979 roku, w dwa lata po szokującym (ówczesnych krytyków i słuchaczy) eksperymencie, jakim była płyta "Death of a Ladie's Man" nagrana z Phil'em Spector'em w 1977 roku. Na tej płycie Cohen wraca do muzyki akustycznej, ale zaprawionej jazzem i orientalnymi klimatami. Nagranie bardzo cenione. Płyta winylowa, pierwsze tłoczenie.

Cohen i jego "Famous Blue Raincoat" - w latach siedemdziesiątych XX wieku nie było chyba nikogo w liceum, czy na uczelni, kto nie nuciłby melancholijnie "na, na, na na na na na na, na, na, ... Czaruś - Mruczek, który miał talent do robienia hitów z ogniskowych piosenek. Płyta klasyczna absolutnie.

Pięć lat potrzebował Cohen na stworzenie płyty, która przeszła do historii muzyki głównie za sprawą dwóch utworów. "Dance Me To The End Of Love" (pierwszy utwór na płycie) i "Hallelujah" (pierwszy utwór na drugiej stronie) stały się gigantycznymi przebojami, choć w prezentowane przez Cohena wytwórniom nie budziły zachwytu, a drugi z nich został nawet odrzucony przez speców z Sony (co jest kolejnym dowodem, że nie ma takiego miejsca na świecie i takiej sprawy, gdzie głosu decydującego nie mieliby ostatecznie ignoranci, którzy tylko dlatego decydują o losach innych, że zajmują pozycję stwarzającą takie możliwości: siła pochodzi z punktu siedzenia, a nie z kompetencji...). Oba utworu są intrygujące i wyjątkowe nie tylko ze względów muzycznych: "Dance me..." - przebój dancingów... W NIEMIECKICH obozach koncentracyjnych idącym na śmierć ofiarom orkiestry złożone z innych więźniów grały - bo do tego zmuszali ich oprawcy, Niemcy - utwory muzyki klasycznej... Takie tragiczne wspomnienie było źródłem "Dance me...". A "Hallelujah"? Nie ma chyba dwóch takich samych wersji tego utworu, chociaż ma niezliczoną (tysiące już?) ilość wykonań. Cohen napisał około 80 (! - słownie: osiemdziesięciu) zwrotek - przeszło 15 stron tekstu. Każdy może zatem wybrać to, co mu w duszy gra (na płycie Cohen śpiewa tylko cztery zwrotki).  

Legendarna - druga nagrana - płyta zespołu, który w latach 70-tych XX wieku był tytanem jazz-rocka. Muzyka, która, pomimo artystycznych ambicji twórców, stała się tak popularna, że była wykorzystywana w niezliczonej ilości dżingli i podkładów muzycznych.

Regresywny rock progresywny, czyli "prog rock" w wersji przebojowej. Nagranie z 1979 roku. Chyba ostatnia dobra płyta Manfred Mann's Earth Band. Zresztą koniec lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku był w ogóle końcem epoki pewnej stylistyki rockowej. Łabędzi śpiew Manfreda Manna zabrzmiał bardzo interesująco.

Na początku trzeciego tysiąclecia, w czasach pełnego triumfu płyt CD, a jeszcze przed epoką mp-trójek, Polskie Nagrania MUZA zaczęły ponownie wydawać legendarne winyle z lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych ubiegłego wieku. Serię reedycji nazwano "Czarnymi perłami" i wydawano te "perły" z jakością, o jaką w czasach PRL-u, tj. w czasach ich pierwszego pojawienia się na świecie, można było tylko marzyć (tworzywo, tłoczenie, okładka, folia, jakość druku, itd.). Egzemplarz kolekcjonerski, bo zachowany w stanie, w jakim został wyprodukowany w 2008 roku - nie licząc jedynie rozcięcia (ale nie zdjęcia!) folii (dla przesłuchania i sfotografowania płyty).

Ciekawostka - perełka dla kolekcjonera: "Korowód" wydany wspólnie przez "Polskie Nagrania MUZA" i "Supraphon" we współpracy z "Mladym svetem" dla "Gramofonovy Klub". Z PRL-u dla CSRS. Ale Grechuta śpiewa po polsku, nie po czesku, bo jest to kopia płyty wydanej w PRL-u. Okładka też PRL-owska, zastępcza, stosowana w latach największej mizerii ekonomicznej: różne płyty dostawały wówczas tę samą, czyli taką samą, okładkę typu "patchwork". Sądząc po jakości odtwarzania ("lubię szum czarnej płyty";) płyta była tłoczona w PRL-u, a nie w Czechosłowacji. Ale naklejki na płycie po czesku, więc niektóre tytuły sprawiają trochę zabawne wrażenie.

Pierwsze tłoczenie ("gruba płyta"), monofoniczny rarytas.

Absolutny "biały kruk czarnego krążka": pierwsze tłoczenie (ciężka, "gruba płyta" - czyżby jeszcze mieszanina szelaku z wypełniaczami mineralnymi?!), w oryginalnej okładce, z oryginalnym plakatem i ze zdjęciem Marka Grechuty (to już prawdziwa rzadkość - zdjęcie najczęściej "ginęło" w sklepach). Komplet praktycznie nie do zdobycia. Monofoniczny rarytas. Stąd i cena...

Pełny tytuł płyty to "Mira Kubasińska z zespołem Breakout". Czwarta płyta zespołu, nagrana w lipcu 1971 roku, niemal zaraz po nagraniu słynnego, rewelacyjnego longplaya "Blues". Zespół zmienił skład (brak Dariusza Kozakiewicza i Józefa Hajdasza), a więc i zmieniła się muzyka. Prawdę mówiąc, aż trudno uwierzyć, że obie płyty nagrano niemal równocześnie. "Mira", to pierwsza płyta zespołu podpisana nazwiskiem wokalistki i z repertuarem stworzonym dla niej.

Piąta studyjna płyta grupy Focus, wydana w 1975 roku. Trochę mniej rocka, trochę więcej popu. Ale to wciąż Focus. 

Niemen vol. 1, czyli trzy utwory: Requiem dla Van Gogh'a, Sariusz i Inicjały oraz sześciu wirtuozów: Józef Skrzek, Jerzy Piotrowski, Antymos Apostolis, Helmut Nadolski, Andrzej Przybielski i Czesław Niemen. Niewiarygodne, ale w 1973 roku, w roku wydania płyty, była to muzyka... młodzieżowa!

Perfect, czyli Doskonały. Tak nazwano zespól rockowy. Zgodnie z duchem czasów: skoro naczelna gazeta sowieckiej propagandy nazywała się "Prawda", to dlaczego PRL-owska kapela miała sobie oszczędzać? Jeden z głównych "wentyli" - jak wówczas określano wszystkie działania, które w stanie wojennym miały upuścić z młodzieży nadmiar napięcia hormonalno-ideologicznego i skierować jej energię na podskakiwanie i pokrzykiwanie na koncertach. A młodzież? Cóż, zawsze da się nabić w butelkę, wystarczy jej tylko trochę pofolgować, a już myśli, że przewodzi awangardzie bojowników o wolność. A więc podskakiwały biedne dzieci PRL-u w rytm "Chcemy być sobą" i krzyczały, przekrzykując refren, że "chcemy bić zomo". Poskakali, pokrzyczeli, popili, popalili trochę "zioła", ale żadnego ZOMO rzecz jasna nie pobili. A za kilka lat, kiedy PRL przekształcił się w "III Rzeczpospolitą", ci sami, którzy w stanie wojennym czuwali nad młodzieżą, nad "wentylami" i nad ZOMO, przestali się nazywać "towarzyszami" i już jako "autorytety moralne" dobrali sobie najbardziej cynicznych z byłych "młodych gniewnych" i teraz wspólnie, w "wolnej Polsce", dalej montują nowe "wentyle" i dalej doją dzieci, które - jak ich rodzice - dalej dają się otumanić rytmem, krzykiem i oczadzone dymami ze sceny myślą, że to wszystko naprawdę, i że to jest "wolność". Stan idealny i wymarzony przez mistrzów kukiełek: kiedy marionetki wierzą w to, że są wolne i same pilnują, żeby żaden ze sznurków nie wypadł z rąk władców lalek.

Pierwsze japońskie tłoczenie z 1977 roku w niemal idealnym stanie. Dmuchaną latającą świnię (latającą nie tylko na uwięzi, ale swobodnie, bo się zerwała i uciekła w siną dal w czasie robienia zdjęć na okładkę) zaprojektowano w Amsterdamie.

Płyta winylowa wydana w 2003 roku z okazji 30 rocznicy ukazania się The Dark Side Of The Moon. Niebawem będzie na pewno nowe wydanie - tym razem z okazji 50 rocznicy. Czy wtedy będzie to również wydanie z okazji 20 rocznicy wydania na 30-tą rocznicę? Ale do rzeczy: do płyty dołączono specjalnie, okolicznościowe druki: plakaty i nalepki. Edycja oczywiście limitowana.