Płyty winylowe

Egzemplarz kolekcjonerski: pierwsze angielskie tłoczenie, okładka i płyta stan niemal idealny (EX+/M-).

Dezerter na swojej pierwszej płycie w 1983 roku (PRL, wojna polsko-jaruzelska) nagrał cztery utwory: Ku przyszłości, Spytaj milicjanta, Szara rzeczywistość i Wojna głupców. Punk rock tak zagrażał socjalizmowi i socjalistycznemu dobrobytowi, że część nakładu płyty zniszczyła cenzura.

Nagranie z 1980 roku - premiera światowa - które uzyskało bardzo przychylne recenzje (m.in. "Gramophone"). Muzyka religijna, ale stylistycznie zgodna z twórczością operową kompozytora (podobnie jak w wypadku Rossiniego, Belliniego). Dzieło zrekonstruował Istvan Mariassy.

Po kim można oczekiwać z sercem granego Dvoraka, jeśli nie po czeskiej orkiestrze dyrygowanej przez Czecha? 

Dwie płyty winylowe. Symfonię wykonuje Akademicka Orkiestra Symfoniczna Państwowej Filharmonii w Moskwie. Dyryguje Kirył Kondraszyn. 

Coś niebywałego! Nagrania dzwonów Świętej Trójcy. Mnisi i ich sztuka.  

"Echa Festiwalu Sopockiego 1963", czyli siedem utworów (tylko, bo to jest "płyta długogrająca", ale według standardów ówczesnych, czyli dziesięciocalowa) wykonywanych wyłącznie przez polskich "artystów estrady". Strona 'a': "Kowbojski twist", "Odejdź smutku" (M. Koterbska), "Taniec weselny". Strona 'b': "Nie pamiętam" (R. Pisarek), "Figlarne skrzypeczki", "Daj mi zachować wspomnienia" (K. Bovery), "Wychodzę za mąż" (B. Rylska). Takie były początki imprezy, która w czasach gierkowskich chciała być konkurencją dla Festiwalu Eurowizji, nawet przez wartość nagród - jacht jako nagroda główna!

Elżbieta Tarnawska - fortepian i Studencka Orkiestra Symfoniczna Akademii Muzycznej im. F. Chopina w Warszawie, Tadeusz Wojciechowski - dyrygent. Nagrano 25 czerwca 1980 roku, w Warszawie.

Kolekcjonerska perełka, albo biały kruk (w zasadzie powinniśmy napisać "kruczek", bo to "czwórka") czarnego krążka. PRL-owski jazz z czasów pionierskich. Płyta nagrana najprawdopodobniej w 1957 roku. Dwie wokalistki Elisabeth Charles i Carmen Moreno oraz Zespół Jazzowy Z. Wicharego (strona A) i J. Walaska (strona B). W zespole Zygmunta Wicharego zaczynały swoją muzyczną karierę takie późniejsze gwiazdy polskiego jazzu jak Urszula Dudziak czy Zbigniew Namysłowski. Jazz w tamtym czasie był sprawą poważną, ideologiczną i państwową, a dla niektórych nawet sprawą - niestety! - życia i śmierci, jak dla Zygmunta Wicharego, tragicznie zmarłego - pobitego na śmierć...

Amerykańskie pierwsze wydanie z 1975 roku. Muzyczna autobiografia z wielkim przebojem "Someone Saved My Life Tonight". Opowieść na winylu i w dwóch sentymentalnych książeczkach-albumach: ze zdjęciami i z tekstami.

Siódma płyta ELP, w zasadzie zakończenie historii zespołu. Wydanie wyjątkowe - amerykańskie "najpierwsze" tłoczenie: egzemplarz promocyjny. Wytwórnia ATLANTIC przyczepiła nawet specjalną nalepkę, która miała ułatwiać prezenterom radiowym odtwarzanie muzyki.

Enrico Caruso był pierwszym tenorem, który zaczął nagrywać swój śpiew na płytach gramofonowych na początku XX wieku. Oferowana płyta winylowa została wydana przez Hungaroton w 1977 roku. Jest rocznicową edycją zawierającą archiwalne, historyczne kreacje "Króla Tenorów", również te, które uwiecznił przed swoją przejściową niedyspozycją w latach 1908-1909. Można więc porównać przemianę, jakiej uległ głos śpiewaka. Na płycie arie między innymi z Trubadura, Cyganerii, Łucji z Lammermooru, Aidy, Toski, a Caruso towarzyszą: Marcella Sembrich (sopran), Gina Severina (mezzosopran), Francesco Daddi (tenor), Antonio Scotti (baryton), Marcel Journet (bas), Johanna Gadski (sopran), Louise Homer (alt), Ernestina Schumann-Heink (mezzosopran) i Tita Ruffo (baryton).

Pierwsza płyta solowa Erica Claptona, nagrana w 1970 roku, a stworzona - jak na płytę solową przystało - przez 16 muzyków, nie licząc techników i inżynierów dźwięku (oprócz dwóch wszyscy są na zdjęciu, na odwrocie okładki). 

Verdi, Bizet, Meyerbeer, Giordano, Leoncavallo, Puccini - arie tych kompozytorów wykonuje tenor, który do historii przeszedł przede wszystkim jako legendarny Otello Verdiego (jak na okładce) - nawet został pochowany w kostiumie tego bohatera...

Nagrania legendarnych koncertów w Warszawie. Grudzień 1979 roku. Zapowiadał Piotr Skrzynecki. Koniec PRL-u, koniec komunizmu, co udawał, że wszystko jest "kak u ludiej". Nie minie pół roku jak będą strajki i - raz, dwa - komunizm pokaże swoją szczerą twarz. Twarz sowieckiego generała w ciemnych okularach, który za jedyną zrozumiałą dla siebie formę rządów uznawał stan wojenny (artyści zamilkną na parę lat - i zdawało się, że są przeciwko socjalizmowi, ale okazało się, że jednak "socjalizm - tak, tylko wypaczenia - nie"... ale to już zupełnie inna historia). Ewa Demarczyk - uwielbiana i czczona. Jak ktoś ją nazwał: "czarny anioł PRL-u". 

Dwie bajki i dwie zabawne pomyłki: na okładce błąd w nazwisku autorki, a bajki na płycie są w odwrotnej kolejności niż na okładce. Ale jakie to ma znaczenie - przecież to nie znaczek, gdzie błędy druku podnoszą jego wartość. Wartość bajki w niej samej.  

Symfoniczna składanka. Zestaw dziewięciu klasycznych "hitów" - "przebojowych" uwertur . Suppe Rossini, Mozart, Glinka, Mendelssohn,... . "Lekka kawaleria", "Cyrulik sewilski", "Wesele Figara", "Rusłan i Ludmiła",... .

Zespół, który zaczynał od bluesa i blues-rock'a wydał w 1979 roku płytę przyjętą z zachwytem przez miłośników nowego, popowego, brzmienia zespołu. Ze względu na tytuł płyta powinna być obowiązkową pozycją w płytotece każdego czytelnika gazety utrzymywanej i fianansowanej przez znanego, międzynarodowego spekulanta giełdowego.

Pierwsza płyta zespołu.

Parodia i pastisz, żart z muzyki disco, który stał się wielkim przebojem w 1983 roku. Franek Kimono, czyli Piotr Fronczewski.