Filmy

Historyczny rarytas i jednocześnie ciekawostka z PRL-u: "Polak potrafi", ale w wersji prywatnej, nie państwowotwórczej. Oto jeden z przykładów (jakże licznych) jak wykorzystywano dostępne środki (państwowe) do budowania dobrobytu (osobistego). Na kasecie bowiem (na której nie ma żadnych informacji, ani kto, ani kiedy, ani gdzie ją wyprodukował) nagrany jest film w wersji, w jakiej był wyświetlany w polskich kinach w latach 60-tych XX wieku. Film Disneya jest zatem opracowany i udźwiękowiony w Studiu Opracowań Filmów w Łodzi (jedyna informacja dostępna na kasecie), czyli z dubbingiem pierwszym, innym niż ten, jaki pojawił się na oficjalnych kasetach i płytach DVD w latach 90-tych. Inni aktorzy, ale jakość ich gry doskonała, czego dowodem jest to, że późniejszy dubbing był w zasadzie naśladownictwem tego pierwszego nagrania. I choć jakość pracy polskich aktorów jest bardzo dobra, to nie można już tego powiedzieć o jakości obrazu, która odbiega zdecydowanie od standardów cyfrowych. Ale wyjątkowość kopii nie bierze się z jej jakości technicznej ale z jej wartości historycznej, z jej pierwotnej wersji dubbingowej. Prawdopodobnie na tej kasecie (ciekawe ile egzemplarzy przetrwało do naszych czasów?) zachował się jedyny zapis pierwszej polskiej, kinowej wersji językowej.

Uwaga! Film tylko dla dorosłych! Film rysunkowy, który z każdym dniem robi się coraz bardziej niepoprawny politycznie. A już scena, w której czarne psy stają się białe! Skandal! Nie wspominając o takich drobiazgach jak małżeństwo (!), które kobieta i mężczyzna (!) zawierają w kościele: jak takie rzeczy można w ogóle pokazywać dzieciom?! Albo niedopuszczalny pomysł, by głównym bohaterem negatywnym uczynić kobietę. Na szczęście jest biała, bo inaczej... Aż strach pomyśleć! Film stygmatyzuje też złoczyńców - dwóch pomocników Creulli DeVill (w polskiej wersji: Cruelli DeMon) - przedstawiając ich w ośmieszający sposób. Pogwałcona jest też w tym wypadku zasada parytetu (chyba, że jeden z bandytów czuje się kobietą, ale z drugiej strony, czy kobieta może być złodziejem?). Jednym słowem film zdecydowanie nie nadaje się do pokazywania dzieciom - dopuszczalne jedynie seanse dla dorosłych. I tylko tych świadomych ideologicznie, którzy obejrzą film z należnym obrzydzeniem i dadzą mu należyty odpór.

Wszystko, co niemożliwe staje się realne, nie tylko z powodu cudownego napoju, ale również i z tego powodu, że jest to film rysunkowy. Jak w życiu: wystarczy trochę cudownego napoju, by wszystko wydawało się możliwe - jak w kreskówce.

Agatha Christie na modłę francuską - film z 2005 roku. Jeszcze jedna adaptacja jej kryminału.

W roli miss Jane Marple Joan Hickson. Nawet najbardziej zatwardziały zbrodniarz, czy zatwardziała i przebiegła zbrodniarka, nie są w stanie wyprowadzić w pole wścibskiej starej panny. Czy to nie zastanawiające, że mordercy i morderczynie popełniają swoje niegodziwości zawsze tuż pod jej nosem? Gdzie się nie pojawi, tam zaraz ktoś kogoś morduje z zimną krwią. Prawda, że zastanawiające? Tym razem zawitała do londyńskiego hotelu i oczywiście ledwo rozpakowała walizy zaraz polała się krew. Może zamiast zamykać morderców po fakcie, powinno się profilaktycznie i dla prewencji zapuszkować starą babę? Zawsze się mówiło, że należy zapobiegać, a nie leczyć. A może sukcesy detektywistyczne są prostą konsekwencją prowokacji? Przebiegła stara panna prowadzi śledztwo, którego sama stała się powodem? Same pytania - jak przystało na kryminał.

O tym, jak niebezpieczna może być gra w karty, nawet w najlepszym towarzystwie.

Film, do nakręcenia którego oryginalna powieść była tylko pretekstem. Dlaczego robiący adaptację uważali, że wymyślą coś lepszego, niż stworzyła autorka oryginału? Postanowili "ubogacić" konwencjonalny, dobry kryminał przez dodanie rozważań "religijnych". A, że film angielski, więc "ubogacenie" sprowadza się do gazetowej karykatury katolicyzmu. Film nie może trwać kilka godzin, zatem usunięto zeń wątki kryminalne, a dodano "rozważania" w wykonaniu aktorów strojących jakieś dziwne, ponure miny. Uczciwie byłoby, gdyby tytuł filmu brzmiał: "Pociąg w zadymce, pasażerowie we mgle". Albo: "Jeden trup i tuzin banalnych uwag na tematy ogólne", czy może - chyba najlepszy tytuł -"Ale o co chodzi (z tym różańcem)?!". Dla miłośników serii konieczny element całości, dla miłośników Agaty Christie rzecz zaskakująco nieadekwatna. Ani kryminał, ani film psychologiczny, ani w ogóle nic. Koszmar, nie w sensie klasyfikacji gatunku filmu, ale w sensie oceny rzeczy wyprodukowanej. Według recenzji przyjaciela Antykwariatu: "film nudny jak flaki z olejem i głupi jak dyskusja na forum internetowym".

Niedziela na wsi, a skoro jest Poirot, to będzie to zabójcza niedziela. Film z gwiazdami w rolach głównych (i w epizodach - Edward Fox jako kamerdyner).

Na płycie dwa odcinki serii: "Sprawa włoskiego arystokraty" i "Bombonierka".

Zbrodnia z przeszłości, rozwikłana i osądzona, powraca i odżywa na nowo po latach - za sprawą córki zamordowanego. Poirot, rzecz jasna, wywróci osądy przeszłość do góry nogami. Prawda, choć i tym razem życia nikomu nie przywróciła, to jednak "mały Belg", demaskując rzeczywistego mordercę, przywrócił dobre imię ofiar. Dobre imię okazuje się równie cenne, jak życie. A może nawet - w oczach żyjących - cenniejsze, bo trwa długo, długo po śmierci. Namiastka nieśmiertelności. A ujawniony morderca? Odkrył, że z zadaniem śmierci wiąże się samobójstwo własnej duszy, a więc piekło za życia: z martwą duszą jest się już tylko żywym trupem... . Cena za złamanie przykazania: nieskończona otchłań samotności. Jeszcze jeden smutny film o niszczącej sile namiętności. A diabeł obiecywał i kusił - miało być tak pięknie. Ciągle to samo oszustwo - od pierwszego dnia ludzkości, od Adama i Ewy: szatan zwodzi kłamstwem, że "jeśli nie będziecie słuchać Boga nic się wam nie stanie, na pewno nie pomrzecie". Zły igra z człowiekiem, a ludzie? Umierają. I często już za życia.

Szalona namiętność, która popycha do zaplanowania i przeprowadzenia okrutnego morderstwa. Dzięki egzotycznej scenerii (statek wycieczkowy płynący po Nilu), angielskiemu towarzystwu z wyższych sfer oraz dzięki zaangażowaniu Poirota obłąkaną zbrodnię "ogląda się z prawdziwą przyjemnością", a "film jest doskonałą rozrywką" (by zacytować recenzentów internetowych).  

Skoro jest pogrzeb, to musiała być i śmierć. Tylko co było pierwsze? I czy ilość pogrzebów zgadza się z ilością śmierci? Typowa, angielska rodzina, która wymordowałaby się w walce o spadek, gdyby nie Poirot, który zawsze potrafi wszystko popsuć. Doprawdy, nieznośny żabojad, pardon, Belg...

Samotny dom, samotni ludzie i morderstwo jako lek na samotność. Rozkosze bycia "singlem".

Gdzieś usłyszeliśmy, że jak zaczyna się od zbrodni, to potem nie pozostaje nic innego jak kraść, aż kończy się na kłamstwie. Tylko, że Poirot'a nikt nie oszuka, więc - jak po nitce do kłębka - wykryte oszustwo doprowadzi do ujawnienia zbrodniarza. 

Gwiazdami zaangażowanymi do tego filmu są: Nicholas Farrell, Lindsay Duncan i - gwiazda największa - Elliott Gould. 

"Zerwane zaręczyny". Ba, żeby tylko tyle! Ale tam gdzie pojawia się Poirot nie kończy się na kłopotach miłosnych. Morderstwo gwarantowane. I żeby tylko jedno...

Poirot, a więc muszą być ofiary. Parytet zachowany - trupem padają po równo: kobiety i mężczyźni.

Reklama filmu głosiła, że "w kosmosie nikt nie usłyszy twego krzyku". Prawdę powiedziawszy w kosmosie nikt nie usłyszy niczego, więc również wyjaśnienia, dlaczego nazwę kosmicznego statku zabrano od Conrada. No właśnie, dlaczego?

Przebój filmowy z 1984 roku, którego popularności towarzyszył zachwyt krytyków: "dominator oscarowy" (8 Oscarów!) oraz zdobywca 26 innych nagród! Kwintesencja kina: bujda na resorach, ale jak opowiedziana, jak pokazana! No i muzyka klasyczna, która - dzięki temu filmowi -  uzyskała (na kilka lat co prawda, ale to i tak całkiem nieźle) "przywilej" muzyki popularnej.

5 Oscarów dla filmu o acedii XX wieku.