VHS

Historyczny rarytas i jednocześnie ciekawostka z PRL-u: "Polak potrafi", ale w wersji prywatnej, nie państwowotwórczej. Oto jeden z przykładów (jakże licznych) jak wykorzystywano dostępne środki (państwowe) do budowania dobrobytu (osobistego). Na kasecie bowiem (na której nie ma żadnych informacji, ani kto, ani kiedy, ani gdzie ją wyprodukował) nagrany jest film w wersji, w jakiej był wyświetlany w polskich kinach w latach 60-tych XX wieku. Film Disneya jest zatem opracowany i udźwiękowiony w Studiu Opracowań Filmów w Łodzi (jedyna informacja dostępna na kasecie), czyli z dubbingiem pierwszym, innym niż ten, jaki pojawił się na oficjalnych kasetach i płytach DVD w latach 90-tych. Inni aktorzy, ale jakość ich gry doskonała, czego dowodem jest to, że późniejszy dubbing był w zasadzie naśladownictwem tego pierwszego nagrania. I choć jakość pracy polskich aktorów jest bardzo dobra, to nie można już tego powiedzieć o jakości obrazu, która odbiega zdecydowanie od standardów cyfrowych. Ale wyjątkowość kopii nie bierze się z jej jakości technicznej ale z jej wartości historycznej, z jej pierwotnej wersji dubbingowej. Prawdopodobnie na tej kasecie (ciekawe ile egzemplarzy przetrwało do naszych czasów?) zachował się jedyny zapis pierwszej polskiej, kinowej wersji językowej.

Uwaga! Film tylko dla dorosłych! Film rysunkowy, który z każdym dniem robi się coraz bardziej niepoprawny politycznie. A już scena, w której czarne psy stają się białe! Skandal! Nie wspominając o takich drobiazgach jak małżeństwo (!), które kobieta i mężczyzna (!) zawierają w kościele: jak takie rzeczy można w ogóle pokazywać dzieciom?! Albo niedopuszczalny pomysł, by głównym bohaterem negatywnym uczynić kobietę. Na szczęście jest biała, bo inaczej... Aż strach pomyśleć! Film stygmatyzuje też złoczyńców - dwóch pomocników Creulli DeVill (w polskiej wersji: Cruelli DeMon) - przedstawiając ich w ośmieszający sposób. Pogwałcona jest też w tym wypadku zasada parytetu (chyba, że jeden z bandytów czuje się kobietą, ale z drugiej strony, czy kobieta może być złodziejem?). Jednym słowem film zdecydowanie nie nadaje się do pokazywania dzieciom - dopuszczalne jedynie seanse dla dorosłych. I tylko tych świadomych ideologicznie, którzy obejrzą film z należnym obrzydzeniem i dadzą mu należyty odpór.

Wszystko, co niemożliwe staje się realne, nie tylko z powodu cudownego napoju, ale również i z tego powodu, że jest to film rysunkowy. Jak w życiu: wystarczy trochę cudownego napoju, by wszystko wydawało się możliwe - jak w kreskówce.

Przebój filmowy z 1984 roku, którego popularności towarzyszył zachwyt krytyków: "dominator oscarowy" (8 Oscarów!) oraz zdobywca 26 innych nagród! Kwintesencja kina: bujda na resorach, ale jak opowiedziana, jak pokazana! No i muzyka klasyczna, która - dzięki temu filmowi -  uzyskała (na kilka lat co prawda, ale to i tak całkiem nieźle) "przywilej" muzyki popularnej.

Filmowy Amerykanin w Paryżu, czyli Gene Kelly i Leslie Caron w musicalu, który zdobył sześć Oscarów: za najlepszy film, muzykę, scenariusz, zdjęcia, scenografię i kostiumy. Gene Kelly dostał również specjalnego Oscara za choreografię. Ożywiony Henri de Touluse-Lautrec (tzn. nie on dosłownie, ale jego świat namalowany) to jedne z najbardziej znanych "ożywionych obrazów" (dobra nazwa w tym kontekście:) w historii kina. 

Pierwszy film z serii filmów animowanych o Obeliksie i o całej reszcie, która musi sobie popić przed bijatyką, bo dopiero wtedy nabiera odwagi i mocy (co jest pewnie jedną z przyczyn wielkiej popularności nad Wisłą galijskich wieśniaków). Film składa z wielu wątków, znanych już z komiksów, więc ich wielbiciele na pewno od razu odkryją skąd zaczerpnięto pomysły do scenariusza - życzymy zatem miłego zgadywania. Uwaga: film jest apoteozą "wykluczania", "stygmatyzowania", pełen jest "mowy nienawiści", jest pochwałą "stosowania przemocy", nie jest więc filmem dla dzieci, tylko dla dorosłych, wyrobionych ideologicznie, zahartowanych bojowników o postęp (i to też pod warunkiem, że pokaz będzie zamknięty, a widzowie będą mieli zasłonięte oczy, zatkane uszy i nie będą oddychać - to ostatnie obowiązuje oczywiście ich nie tylko w czasie seansu, ale zawsze, z powodu świadomej troski o nie wydzielanie cieplarnianych wydzielin).

Asterix i Kleopatra w wersji animowanej. Najpierw był komiks, potem pojawił się film animowany VHS (to ten, który teraz prezentujemy), a dopiero na końcu film z Monicą Bellucci (też mamy w Antykwariacie). Morał wszędzie ten sam: każda władza ma idiotyczne zachcianki, które można spełnić tylko dzięki czarom i magii. Ale niestety życie, to nie bajka, więc nawet czary i magia są bezradne wobec pomysłów rządzących biurokratów: nic nie zaradzi szaleństwom rządzących.

Panoramiks, trafiony menhirem ciśniętym (w dobrej wierze! ile kłopotów dałoby się uniknąć, gdyby nie głupcy działający "w dobrej wierze"...) przez Obeliksa, traci zmysły. Druid popada w szaleństwo, a jego pomieszanie zmysłów pozbawia wioskę cudownego napoju, co czyni ją bezbronną. Na domiar złego do osady przybywa wróżbita, szatański oszust i manipulator, który zawładnie umysłami pozbawionych nadnaturalnej ochrony Gallów. Bardzo pouczający wątek: wróżbita, by zapanować nad mieszkańcami wioski skłóca ich i rozbudza w nich strach (wątek pouczający, bo profetyczny: rodzi bowiem u współczesnych widzów natarczywe skojarzenia z ogłoszeniem "pandemii koronawirusa" - wróżbita stosuje chwyty, którymi posługują się zarządzający pandemią). Czy Rzymianie wykorzystają sytuację i zapanują nad niezdobytą dotychczas osadą? Czy może i tym razem sprytnemu Asteriksowi uda się zapobiec katastrofie i znowu niebo nie zwali się jego rodakom na głowę?

"Szary Duch", czyli bohater filmów, które Batman oglądał w dzieciństwie, wkracza do akcji. Trochę jak literacka "powieść szkatułkowa": w filmie występuje postać z filmów, które oglądają postacie z filmu, który my oglądamy...

Trzy filmy animowane z niepokonanym "Netoperkiem" w roli głównej.

Film złożony z filmów wakacyjnych: "Deszczowe wakacje", "Grzybobranie", "Skarb", "Fałszywy dziadek", "Strzelba i wędka", "Morska przygoda", "Kłusownik". A skoro wakacje Bolka i Lolka, to wszystko dzieje się na wsi, w górach, lasach, nad morzem, rzeką, jeziorem, czasem w jakichś ruinach, grotach,... . I oczywiście w Polsce, bo PRL-owskim dzieciom wakacje zagraniczne mogły się jedynie marzyć. Ale kiedy miało się głowę pełną pomysłów, a ręce wolne od smartfonów, to wszędzie można było znaleźć przygodę. I komu to przeszkadzało? 

Anglik i Chinka ratują wspólnie świat. Tak było w 1997 roku. W roku 2022 sojusze całkiem się pozmieniały, ale nie zmieniła się destrukcyjna rola mediów. Wszak ciągle obowiązuje Hearst'a polecenie dla fotoreporterów: "wy wywołujecie zdjęcia, ja wywołam wojnę" (filmowy "magnat prasowy", Carver, zwraca się do swoich redaktorów: "dzień dobry moje pieski, jakie dziś zamieszanie wywołamy na świecie?"). I wszystko się "możnym tego świata" udaje, bo głupi ludzie wciąż wierzą we wszystko, czym ich pasą media. I jeszcze płacą za to, że są okłamywani, manipulowani i szczuci jedni na drugich. A więc oprócz kłamstw dostają jeszcze pogardę. Jak to ujął inny "wielki tego świata": "nie mam żadnego szacunku dla moich wyborców - przecież na mnie głosowali!".

Absolutny rarytas, film nieosiągalny - dzięki konsekwentnej niemieckiej polityce historycznej. Zgodnie z orwellowskim dostosowywaniem historii do obowiązującej ideologii nie są wznawiane filmy przedstawiające szaleństwo niemieckiego faszyzmu lub filmy drwiące z hitlerowskiej, niemieckiej historii - nawet filmy lekkie z założenia i bezmyślne, jak np. "Dama zniknęła" (film z 1979 roku, remake filmu "Starsza pani znika" z 1938). Jedna scena z filmu "Cabaret", słynna scena z piosenką "Tomorrow belongs to me", mówi wszystko o niemieckiej wizji jednoczenia Europy, a jednocześnie tłumaczy skąd wziął się "film" "Nasze matki, nasi ojcowie", współczesna, niemiecka "filmowa" próba przykrycia dyrdymałami o bohaterstwie "ojców i matek" ich zbrodniczego szaleństwa, próba przedstawienia butnych nadludzi - Niemców, twórców europejskich obozów koncentracyjnych - jako ofiar historii. Cabaret: film uznany za dzieło genialne, za jedno z niewielu prawdziwych arcydzieł sztuki filmowej.

"Klub Pickwicka" w wersji animowanej. Film rysunkowy z serii "International Family Classics". 

Alec Baldwin wciela się w nieuchwytnego (bo niewidzialnego dla "zaćmionych umysłów" - tylko cienia nie może ukryć) pogromcę złoczyńców. Aż wreszcie przybywa najgroźniejszy z groźnych i Cień staje do walki, by uratować świat. Nowy York i przeniesione z komiksu zmagania dobra ze złem. Fajny film (nawet, jeśli ktoś nie lubi komiksów). 

Człowiek z marmuru, a kobieta z ADHD.

Muzyka potężna brzmieniowo i wykonawczo. Oto bowiem pięciu członków zespołu Deep Purple (w składzie tradycyjnym od 1994 roku, czyli Steve Morse na gitarze), zostało wspartych przez osiemnastu zaprzyjaźnionych muzyków i wokalistów (w składzie przedstawionym na okładce) oraz przez Londyńską Orkiestrę Symfoniczną (w składzie niemal kompletnym). Wszyscy zostali nagrani na żywo 26 września 1999 roku w Royal Albert Hall (chyba tylko ta scena mogła pomieścić taki "aparat wykonawczy") w repertuarze zaskakująco mieszanym: grali i śpiewali pop, rock i rock symfoniczny. Tutti frutti muzyczne z obowiązkową wisienką: Smoke On The Water, hit zagrany i zaśpiewany też wyjątkowo, rekordowo, bo chyba przez największy w historii tej kompozycji zespół wykonawców - do Deep Purple i orkiestry dołączyli także wszyscy pozostali muzycy i wokaliści (oraz rozentuzjazmowana publiczność, ale ich nie liczymy do rekordu, bo to był standard przy publicznym graniu "Smoke...").

O historii zespołu opowiadają jego członkowie: Roger Glover, Ritchie Blackmore, John Lord, Ian Paice, Joe Lynn Turner, Ian Gillan. Rockmeni jako gawędziarze, ale nie tylko, bo na kasecie oprócz spokojnych wywiadów są całkiem niespokojne nagrania koncertowe zespołu we wszystkich składach do roku 1991. Kaseta VHS, ale nagrania w bardzo dobrej jakości.

Deep Purple. Total A BanDon, Australia'99. Koncert sfilmowany w Melbourne Park, 20 kwietnia 1999, z trasy koncertowej "Abandon", którą zespół odbył w latach 1998/1999. 15 utworów: 12 z czasów "klasycznych", 3 z czasów Steva Morsa. Oprócz nagranego koncertu dodatkowe materiały filmowe nagrane w czasie trasy. Starsi Panowie w perfekcyjnej formie.

Dwa czarno-białe filmy z czerwonego PRL-u. Kryminał, sensacja i - przy okazji - pocztówka z gomółkowskiej Warszawy (film z 1962 roku). W drugim filmie popisową rolę rozżartego konsumenta golonki odgrywa (z zaangażowaniem budzącym apetyt u widza) Stanisław Bareja.