Książki

Dla miłośników frenezji romantycznej. Literatura szukająca popularności (i zarobku) w fantazjach, w których główną rolę grają dewiacje, okrucieństwo, szaleństwa. Młodzieńcza wprawka literacka: szkieletem (dobre słowo w tym kontekście) opowieści jest akcja, ciałem (jeszcze lepsze!) mroczność, a w żyłach (czy można było uciec się do innego porównania?) płynie woda - norweska wilgoć.

Wiktor Hugo poświęcił ostatnią swoją powieść ludobójstwu jakiego w Wandei dopuściła się niosąca "wolność, równość i braterstwo" rewolucja francuska.

Powieść chaotyczna i pokręcona jak rysunek Witkacego z okładki. Rosyjska tradycja i jej duch, czyli jej spiritus... movens i co z tego wynika.

Wiktor Suworow i jego chyba najsłynniejsza książka - Akwarium. Tajemnice najgroźniejszej i najbardziej zbrodniczej organizacji na świecie zdradza jeden z jej agentów, który za opuszczenie szeregów GRU i ucieczkę na Zachód otrzymał w Związku Sowieckim wyrok śmierci. Wyroku do tej pory nie wykonano. Jakim cudem? Jak poucza doświadczenie, ucieczka z Rosji nie chroni "zdrajców" przed śmiercią. Więc każdy zadaje sobie pytanie: jakim cudem? Może autor tylko gra rolę prawdomównego, a wszystko jest w istocie manipulacją służb sowieckich? Organizacja, której narzędziami są manipulacja i zbrodnia - niby wszystko wiadomo, ale i tak nikt nic nie wie. Niby wszystko jasne, ale i tak nie wiadomo jaka jest prawda. A może o to chodziło, by nie wierzyć nawet w nagą prawdę? W chaosie siła. Świat bez prawdy, świat strachu, świat bez sensu. Królestwo kłamstwa i zbrodni, czyli królestwo pana tego świata - czyste szataństwo. Koszmar. A kto Akwarium przeczyta mówi: wspaniała lektura...

Cień zwycięstwa - pierwszy tom trylogii pod tym samym tytułem. Niezmordowany w demaskowaniu kłamstw sowieckich Wiktor Suworow i jego portret Gieorgija Żukowa - co oczywiste jest to portret całkowicie niezgodny z tym, jaki malowała oficjalna propaganda. Dewiant i psychopata w masce bohatera. Jak na tyranię przystało. "Przecież cała historia ZSRR jest jedną gigantyczną konfabulacją" (s.11).

Żukow - święty sowieckiej propagandy: geniusz i absolutny wzór człowieczeństwa. Doktor Jekyll i pan Hyde jako rzeczywistość? Oto bowiem Suworow maluje zgoła przeciwny portret - bezwzględnego karierowicza, psychopaty i zbrodniarza wojennego. I trudno mu nie wierzyć. Wszak opisuje jednego z najbliższych zauszników Stalina. Zło wcielone i jego dwór.

Wiktor Suworow, tym razem o GRU, czyli - jak głosi podtytuł - o radzieckim wywiadzie wojskowym. Nie ma już ZSRR, KGB zmieniło nazwę, a GRU wciąż pod dawnym szyldem i w Rosji robi to samo, co robiło w ZSRR, tylko... lepiej! Manipulacja, zastraszanie i terror jako jedyne więzi międzyludzkie, uruchomienie najciemniejszych stron ludzkiego ducha jako głównych sił działania i życie człowieka bez jakiegokolwiek znaczenia samo w sobie, a nabierające znaczenia jedynie w zakresie podporządkowania aktualnej, państwowej ideologii... . Jednym słowem sowieci, komuniści, moskiewscy socjaliści, Rosja. Nie ma wątpliwości, kto jest panem tego świata - ich świata. I nie ma wątpliwości, że najlepszym sprawdzianem zaprzaństwa lub zidiociałej naiwności jest aprioryczny, lekceważący stosunek do "spiskowych teorii", zwłaszcza tych, gdzie Rosja gra jedną z głównych ról. Duch mongolski w praktyce. Dodajmy, że w bardzo skutecznej praktyce. Ilość funkcjonariuszy, bezwzględność, brak jakichkolwiek ludzkich wartości, norm i zasad postępowania oraz tępy upór dają jednak przewagę. Obeliks mówił "ale głupi ci Rzymianie". Rzym upadł... Ale głupi ci Europejczycy...

Poradnik dla posoborowego oblata, czyli jak najprzyjemniej urządzić się w życiu. Dobrobyt materialny nie nasycił XXI-wiecznych, ospałych z obżarstwa serc, może zatem spróbować z jakimś "rozwojem duchowym"? Napisana w ekumenicznej nowomowie książka wyraża kwintesencję bezbożnej, zamkniętej całkowicie na świat nadprzyrodzony, synkretycznej religii modernistycznej: ubóstwienie człowieka i apoteozę doczesnego dobrostanu, który ma zastąpić obiecane królestwo Boże. Co prawda Jezus Chrystus nauczał, że królestwo Jego nie jest z tego świata, ale przecież to było dwa tysiące lat temu, a świat się zmienił, jak przekonują piewcy dostosowywania nauczania Zbawiciela do oczekiwań współczesnych grzeszników. Jedną z dróg owego modernistycznego oświecenia ma być "porzucenie gadania aby słuchać" (s.149). Zalecenie słuszne, ale przecież zupełnie niezgodne z "posoborową, ekumeniczną duchowością" i z posoborową walką z Mszą Katolicką. Wszak Msza Wszechczasów, Ofiara pełna ciszy, ma być - zdaniem posoborowych sekciarzy - zakazana i zastąpiona pełną gadania, hałasu, przyśpiewek (i biegających dzieci) "ucztą ekumeniczną". Jeśli zatem hałaśliwe nabożeństwo protestanckie, "msza nowego porządku", pogańska lub heretycka uczta przepełniona ciągłym gadulstwem, ma zastąpić pełną ciszy i skupienia Katolicką Mszę, to gdzie ma się słuchać Boga? I kogo każą słuchać posoborowi schizmatycy na swoich "ucztach"? Odwrócenie się plecami do Boga ma swoje konsekwencje - a Bóg respektuje ludzkie wybory, wszak to On obdarzył człowieka wolną wolą.

Te inne eseje to: Zakres i język nauki, O prostych teoriach skomplikowanego świata, Natura wiedzy przyrodniczej, Przedmioty postulowane a rzeczywistość, O mnożeniu bytów, O bytach mentalnych, Prawda konieczna, Epistemologia znaturalizowana, Sprawy faktów, Miejsce pragmatystów w empiryzmie, O naturze wartości moralnych, List do Roberta Ostermanna, dotyczący odpowiedzialności filozofa. W tym ostatnim znajdziemy bardzo sympatyczną definicję filozofii. Otóż "filozofia to jeden z wielu terminów-etykietek, którymi posługują się administratorzy uniwersytetów i bibliotekarze stojąc wobec zadania pogrupowania pod możliwie niewieloma nagłówkami tysięcy spraw i problemów naukowych."

Alfabetyczny zbiór tematów filozoficznych lub "normalnych", ale ujętych filozoficzne. Od "Alfabet" do "Znaki". 

Jedna z najsłynniejszych "morskich opowieści". Książka z serii przeznaczonej dla młodzieży i dla uczących się języka angielskiego. Adaptacja, która oprócz założonej prostoty języka wzbogacona jest ilustracjami ułatwiającymi zrozumienie opowieści (stronie tekstu odpowiada jedna ilustracja). 

Skoro lektura samych tylko okładek jest wciągająca, to jak pochłaniająca musi być zawartość? 

Laureat Pulitzera (z 1963 roku) opowiada codzienne, amerykańskie historie - lekarze (ich praca i problemy) i pacjenci (ich życie i problemy) w roli głównej. 

Czarny PR amerykańskiego Południa (swoją drogą zabawne zestawienie koloru z określeniem regionu geograficznego). Ostatecznie na Nobla trzeba sobie zasłużyć.

Dwie powieści w jednej książce. Bardzo ekonomicznie!

W zasadzie watek kryminalny, ale czy Faulkner pisał kryminały? I czy Nagrodę Nobla dostał jakiś literat - twórca kryminałów? Południe Stanów, więc biali, czarni i ich wspólne życie, które na zawsze pozostanie związkiem winy, pretensji, niemożliwego zadośćuczynienia i zadośćuczynienia niechcianego. 

Biedne życie i biedna śmierć. Doskonały materiał na powieść - oczywiście pod warunkiem, że wyruszy się w podróż z nieboszczykiem.

Ostatnie dzieło Mistrza - pogrobowiec. Jeszcze raz to samo tło, dekoracje, charaktery i emocje, ale opowiedziane w sposób, który zasłużył na Pulitzera. Może dlatego, że było to - jak głosił podtytuł - "wspomnienie".

Sprzedajemy "Zaścianek" i "Rezydencję", więc musi być też i "Miasto".

Najpierw był "Zaścianek", potem "Miasto", a na koniec "Rezydencja". W literaturze jak w życiu: ze wsi do miasta, by zakończyć w podmiejskim luksusie. W tym "awansie" zmieniają się ludzie (wewnętrznie, ale i otoczenie), więc tak samo zmieniają się i bohaterowie trzech powieści. A do tego wszystkiego zmienia się, jako człowiek i jako pisarz, sam autor - wszak minęło prawie czterdzieści lat od napisania pierwszej części "trylogii". A z kolei w życiu jak w "Misiu": "zmiany, zmiany, zmiany...". Zmiany, zmiany, a od przeszłości i tak nie można uciec.