Columbia

Wydawnictwo niezwykłe: Bach wykonywany tradycyjnie i w aranżacjach i opracowaniach niestandardowych. Obok wykonań Glenna Goulda na płytach znajdziemy utwór organowy grany przez orkiestrę czy klawesynowy na syntezatorze Mooga. Ciekawostka.

Der Panzer-rock.

Podtytuł głosi, że "nie jesteśmy sami" - okazuje się, że samotność likwidują latające talerze i ich nieowłosione i nieubrane załogi. Może dlatego tak wielu samotnych na świecie...

Rewelacyjna płyta z 1968 roku, nagrodzona jako Album of the Year - nagroda Grammy w 1969 roku. Rock, blues, jazz i muzyka klasyczna (Eric Satie) zmieszane razem dały zaskakująco dobry efekt. No i rewelacyjni muzycy. Druga płyta zespołu, która okazała się jego najlepszym osiągnięciem. 

Roy Scheider (ten dobry), Malcolm McDowell (ten zły - jak zwykle) i helikopter, który może wszystko w napowietrznym filmie pełnym akcji i napięcia. 

Cieszmy się życiem - "oscarowy" film z 1938 roku. Dwa najważniejsze Oscary: za najlepszy film i najlepszą reżyserię, dla Franka Capry. O takich filmach mówi się: "wzruszająca komedia". Kino w starym stylu: dobro i prawda zwyciężają bez wymordowania połowy obsady (i ekipy). Czyste serca, jasne i szczere spojrzenia, podniesione dumnie czoła. I ani jednego (!) przekleństwa czy niecenzuralnego słowa. Ani jednego! No tak, ale to można nie zrozumieć o co chodzi mówiącym, kurde...

Z ideologicznego opisu na pudełku dowiemy się, że w roku 1943 "naziści zajęli Grecję". Niestety, mimo propagandowego wysiłku, by z Niemców zrobić ofiary wojny, niewiele wychodzi tak długo, jak długo w filmie agresorzy i okupanci będą występowali w niemieckich (nie "nazistowskich") mundurach i będą mówili po niemiecku (a nie po "nazistowsku"). Ale kto wie jak długo to potrwa? Orwellowska machina propagandowa pracuje pełną parą i może następne wydanie zostanie dostosowane do "wrażliwości" politycznej poprawności? Przecież tak wiele innych rzeczy już się dostosowuje i zmienia (lub w ogóle nie wydaje), by były zgodne z niemiecką-europejską polityką historyczną, więc może to już jedna z ostatnich okazji, by kupić film w oryginalnej wersji?

Joe Dassin - jedna z największych gwiazd popu przełomu lat 60-tych i 70-tych XX wieku. Jak o nim pisano: "ikona piosenki francuskiej". Oto główne składniki tej "ikony": żydowskie korzenie, komunistyczna tradycja, amerykańskie wykształcenie, francuskie śpiewanie. Zaiste, kwintesencja "piosenki francuskiej".

Czwarta płyta Leonarda Cohena, słynna i ceniona przez miłośników śpiewającego poety. Poszerzone instrumentarium, wzbogacone aranżacje - tak zaczęła się podróż ku "ścianie dźwięku" Spectora. New Skin For The Old Ceremony, płyta winylowa w pierwszym, amerykańskim tłoczeniu z 1974 roku.

Sam Peckinpah tym filmem rozpoczyna swoją własną opowieść o Dzikim Zachodzie.

Człowiek od zarania smarował różne rzeczy na ścianach (jaskini) i na murach. Zanim wynaleziono farby w sprayu posługiwano się w zasadzie wszystkim, co zostawiało ślad lub - z braku mazidła - drapano tynki lub cegłę. Tego typu ekspresją (malarstwem naskalnym, później "namurnym") rządziły i rządzą mody. W połowie ubiegłego wieku, mury wołały jednym znakiem: "Z" lub jednym imieniem: "Zorro". Nieuchwytny mściciel w masce był władcą masowej wyobraźni - dzięki telewizji. Jego jedyny konkurent , jeśli chodzi o graffiti - Święty, też wyniesiony został na mury dzięki telewizji. Były to czasy apoteozy samotnych, niezłomnych i nieskalanych mężczyzn, bezwzględnych wobec zła. Obecnie zapanował styl "narządowy" (nie chodzi o rządy, tylko o narządy) - co też świadczy o dzisiejszych czasach i dzisiejszej telewizji.

MIB, czyli facetów w czerni, na kasecie można oglądać i nie trzeba czytać (lektor - to ważne oczywiście tylko dla osób, które nie posługują się biegle językiem oryginału). Jak zauważył pewien miłośnik kina filmy w zasadzie powinno się oglądać, nie czytać.

Return To Forever, Musicmagic, czyli Chick Corea w roli głównej i "musical fun with no barriers of musical style or type of audience". Płyta winylowa - amerykańskie tłoczenie z 1977 roku.

Wykonawcy: Lazar Berman, Londyńska Orkiestra Symfoniczna, dyryguje Claudio Abbado.

Każdy bunt i rebelia staje się w końcu klasyką (jeśli przyjąć, że wszystko, co stare, jest klasyczne). A od 1979 roku - roku wydania płyt - minęło już... prawie 40 (!) lat. Dawni buntownicy mają wnuki. Ciekawe: czy wnuki słuchają szalejących dziadków?

Film Neil'a Simon'a "Zabity na śmierć" to komedia, gdzie najsłynniejsi detektywi mają nie tylko rozwikłać zagadkę zapowiadanego morderstwa, ale, co chyba ważniejsze, mają nie dać się zabić. Gwiazdorska obsada oraz dodatkowo Truman Capote w roli sprawcy całego zamieszania. Film nakręcono w 1976 roku.

Slogan na okładce głosi: "Nieokiełznani, twardzi i gotowi na wszystko". Tym wszystkim jest Claudia Cardinale. Jej obecność oraz "okoliczności przyrody" tłumaczą, dlaczego są twardzi i dlaczego musiało być aż czterech twardzieli i to jeszcze najtwardszych z twardych. Nie było chyba bardziej wybuchowej mieszanki w kinie lat 60-tych.