Tina Blues Kwartet Tomasza Szukalskiego. Płyta winylowa

Płyta nagrana dla uczczenia pamięci Zbigniewa Seiferta, w trzydziestą rocznicę śmierci tego wyjątkowego skrzypka jazzowego. Jarek Śmietana zaprosił dziewięciu mistrzów jazzowych skrzypiec i z każdym nagrał po jednym, zaaranżowanym przez siebie, utworze Seiferta. Zaproszeni goście to: Jerry Goodman, Mateusz Smoczyński, Didier Lockwood, Krzesimir Dębski, Christian Howes, Mark Feldman, Maciej Strzelczyk, Adam Bałdoch i Pierre Blanchard.

Komeda Quintet i Astigmatic, czyli płyta zajmująca pierwsze miejsce we wszystkich ważnych polskich rankingach jazzowych. Oryginalne, pierwsze tłoczenie legendarnej płyty nagranej w grudniu 1965 roku. Jedyne w swoim rodzaju porywające brzmienie (niestety utracone we wszystkich następnych reedycjach). Absolutny rarytas. Nagranie oczywiście monofoniczne.

Basia Trzetrzelewska na swojej czwartej płycie (wydanie, oprócz płyty CD, zawiera płytę DVD).

Polski jazz na okrasę "tego całego syfu" - jak się wówczas powiadało o PRL-owskiej beznadziei (1985 rok). 

Płytę z okazji "dnia zakochanych" jeden z banków dołączył do pewnej gazety w 2002 roku.

"Old Jazz Meeting" z 1974 roku na płycie wydanej przez Klub Płytowy Polskiego Stowarzyszenia Jazzowego, jako numer 9-ty serii "Biały Kruk Czarnego Krążka". Jazz tradycyjny grany i śpiewany przez zespoły z RFN (bo wtedy istniały "dwa państwa niemieckie"), ze Szwecji (istniała tylko jedna, ale nie była jeszcze muzułmańska), z Węgier (raj wakacyjny PRL-owskich globtroterów), rodzimy zespół 'Gold Washboard' oraz przez zespół Benny Waters'a ("żywa legenda jazzu tradycyjnego"). Płyta składanka w okładce składance. Okładka uniwersalna: służyła do okładania płyt najprzeróżniejszych, co było rozwiązaniem ekonomicznie uzasadnionym. Oczywiście z punktu widzenia ekonomii socjalistycznej: skoro różne rzeczy, np. sery (ser to chyba zły przykład, bo był tylko jeden wybór - jeśli w ogóle akurat był ser - ser był albo "biały", albo "żółty"), czy co tam akurat dowieźli, można pakować w jeden papier, to dlaczego każda płyta ma mieć swoją, tylko sobie przypisaną, okładkę? Przecież nie okładka jest ważna, tylko muzyka! Na płycie ostrzeżenie, które nikogo wtedy nie bawiło, a dzisiaj brzmi niezrozumiale i komicznie: "Płyta do użytku wewnętrznego". Taką informację umieszcza się na lekarstwach, co znaczy ona na płycie? Otóż "do użytku wewnętrznego" oznaczało wówczas "użytek członków Klubu Płytowego PSJ", oznaczało, że płyta jest wydana dla elity, dla śmietanki towarzyskiej - oświeconych jazzowo miłośników muzyki, dla wybrańców losu (dobrych płyt w PRL-u nie było, kto miał płyty zagraniczne był wszędzie zapraszany, miał szacunek... i dziewczyny) jednym słowem dla swoich (czyli dla tych, którzy należą do PSJ, bo płacą składki, więc przynajmniej "duchowo" zaczepieni są w "wolnym świecie"). Taki anons miał jakoś chronić przed zbyt ostrą ingerencją cenzury, ale przede wszystkim gwarantował, że PSJ skorzysta finansowo na publikacji i dystrybucji płyty.

Winyl rarytas. Legendarny polski jazz w najlepszym wykonaniu: Sławomir Kulpowicz - pianino, Witold Szczurek - bas, Czesław "Mały" Bartkowski - perkusja.

Stan Getz, The Gold Collection - czyli dwie, naprawdę złote, płyty CD. Nagrania z występów z całego świata, z różnymi muzykami. Wśród nich są 3 nagranie niezwykłe, "polskie": 3 utwory z Warszawy, z 31 października 1960 roku. Ze Stan'em Getz'em grają Andrzej Trzaskowski (fortepian), Roman Dyląg (kontrabas) i Andrzej Dąbrowski (perkusja).   

Jarek Śmietana mógł zagrać wszystko i z każdym, to wiadomo. Tym razem swój kameleonizm muzyczny "ubogacił" politycznie zaangażowaną warstwą tekstową, czym dowiódł, że może grać do śpiewania również o wszystkim. I tak powstała muzyczna wersja michnikowszczyzny. Muzyk słusznie podpisał się "Jarek", bo zaprezentowana na płycie "wypowiedź historyczna" aż żenuje infantylnością i dziecinnym widzeniem historii zanikającego PRL-u i Solidarności. Artykuł z gazety (powołanej przez Kiszczaka na "pierwsze wolne wybory" w 1989 roku) z podkładem muzycznym. 

O płytach z tej serii piszemy zawsze to samo: że to biały kruk i że czarna perła. Płyta monofoniczna z 1965 roku.

Klasyka polskiego jazzu na winylowej płycie z 1967 roku.

Kolejny rarytas - czarna perła. Unikat i klasyka polskiego jazzu. Płyta winylowa, monofoniczna, z 1966 roku.