Seant, The Andrzej Trzaskowski Sextet, Polish Jazz vol.11, płyta winylowa

"Zimni kvety" to po czesku "Kwiaty zimowe". Po czesku, bo płytę nagrał Adam Makowicz 24 lutego 1977 roku w Pradze. Czesi wydali ją w 1978 roku.

Polski jazz na okrasę "tego całego syfu" - jak się wówczas powiadało o PRL-owskiej beznadziei (1985 rok). 

Polskie głosy w czarnej muzyce głoszącej chwałę Pana, na czarnej płycie. Modlitwa zza Wielkiej Wody.

Stringi, stringi, winylowe stringi!

Legendarna płyta z 1987 roku. Włodzimierz Pawlik piano - solo.

Klasyka polskiego jazzu na winylowej płycie z 1967 roku.

Druga płyta Basi Trzetrzelewskiej i jej największy sukces. W klasyfikacji pisma Billboard najlepsza płyta roku 1990 w gatunku "jazz współczesny". Artystka wyjątkowa również ze względów, by tak rzec, patriotycznych: zdobywając sławę na świecie zawsze znalazła sposób, by zaznaczyć swoje polskie pochodzenie. Co prawda przez wiele lat lansowano propagandowo mądrość, że "Polskość to nienormalność", ale - chwała Bogu - większość "robi swoje": przecież nie można się przejmować wszystkim, co wygadują niemieccy politycy. Płyta winylowa - polskie wydanie z 1990 roku.

Polski progresywny rock i jazz, i free, i Bóg wie co jeszcze. Jednym słowem dużo do słuchania (również dlatego, że wydawnictwo zawiera dwie płyty) i trochę do oglądania (jest video). 

Rok 1970 i początek nowej epoki w jazzie. Jedna z najważniejszych płyt dla jazzu i jednocześnie jedna z płyt budzących największe kontrowersje. Bo są przecież i tacy, dla których nagrane dźwięki nie są muzyką, tylko zwykłym hałasem. No i do tego imponujący zestaw muzyków, którzy tę muzykę, albo ten hałas, tworzyli. I oczywiście klasycznej płycie towarzyszy klasyczne pytanie: a co znaczy tytuł? Jeden polski muzyk jazzowy (zapomnieliśmy który) w polskim radio przetłumaczył tytuł jako "napój czarownic". Mówi się też, że jest to dzieło w równej mierze Miles'a Davis'a co i producenta, Teo Macero.

"Old Jazz Meeting" z 1974 roku na płycie wydanej przez Klub Płytowy Polskiego Stowarzyszenia Jazzowego, jako numer 9-ty serii "Biały Kruk Czarnego Krążka". Jazz tradycyjny grany i śpiewany przez zespoły z RFN (bo wtedy istniały "dwa państwa niemieckie"), ze Szwecji (istniała tylko jedna, ale nie była jeszcze muzułmańska), z Węgier (raj wakacyjny PRL-owskich globtroterów), rodzimy zespół 'Gold Washboard' oraz przez zespół Benny Waters'a ("żywa legenda jazzu tradycyjnego"). Płyta składanka w okładce składance. Okładka uniwersalna: służyła do okładania płyt najprzeróżniejszych, co było rozwiązaniem ekonomicznie uzasadnionym. Oczywiście z punktu widzenia ekonomii socjalistycznej: skoro różne rzeczy, np. sery (ser to chyba zły przykład, bo był tylko jeden wybór - jeśli w ogóle akurat był ser - ser był albo "biały", albo "żółty"), czy co tam akurat dowieźli, można pakować w jeden papier, to dlaczego każda płyta ma mieć swoją, tylko sobie przypisaną, okładkę? Przecież nie okładka jest ważna, tylko muzyka! Na płycie ostrzeżenie, które nikogo wtedy nie bawiło, a dzisiaj brzmi niezrozumiale i komicznie: "Płyta do użytku wewnętrznego". Taką informację umieszcza się na lekarstwach, co znaczy ona na płycie? Otóż "do użytku wewnętrznego" oznaczało wówczas "użytek członków Klubu Płytowego PSJ", oznaczało, że płyta jest wydana dla elity, dla śmietanki towarzyskiej - oświeconych jazzowo miłośników muzyki, dla wybrańców losu (dobrych płyt w PRL-u nie było, kto miał płyty zagraniczne był wszędzie zapraszany, miał szacunek... i dziewczyny) jednym słowem dla swoich (czyli dla tych, którzy należą do PSJ, bo płacą składki, więc przynajmniej "duchowo" zaczepieni są w "wolnym świecie"). Taki anons miał jakoś chronić przed zbyt ostrą ingerencją cenzury, ale przede wszystkim gwarantował, że PSJ skorzysta finansowo na publikacji i dystrybucji płyty.

Tomasz Szukalski. Był jednym z najwybitniejszych polskich muzyków jazzowych, brał udział w nagraniu ponad stu płyt, a umarł w wieku 64 lat z powodu - jak to powiedział Michał Urbaniak - "nadużywania życia". Płyta z 1986 roku. Polski jazz - mistrzostwo światowe.