String Connection, płyta winylowa

Komeda Quintet i Astigmatic, czyli płyta zajmująca pierwsze miejsce we wszystkich ważnych polskich rankingach jazzowych. Oryginalne, pierwsze tłoczenie legendarnej płyty nagranej w grudniu 1965 roku. Jedyne w swoim rodzaju porywające brzmienie (niestety utracone we wszystkich następnych reedycjach). Absolutny rarytas. Nagranie oczywiście monofoniczne.

Co tu pisać? Prawdziwy biały kruk (czarnego krążka). Pierwsze tłoczenie (monofoniczne!) z 1966 roku. Czarna perła.

Polskie głosy w czarnej muzyce głoszącej chwałę Pana, na czarnej płycie. Modlitwa zza Wielkiej Wody.

Płyta nagrana w Wiedniu w dwa (!) lutowe dni w 1973 roku, a wydana przez Klub Płytowy Polskiego Stowarzyszenia Jazzowego, przy współpracy Polskich Nagrań. Polski jazz w natarciu,

Druga płyta Basi Trzetrzelewskiej i jej największy sukces. W klasyfikacji pisma Billboard najlepsza płyta roku 1990 w gatunku "jazz współczesny". Artystka wyjątkowa również ze względów, by tak rzec, patriotycznych: zdobywając sławę na świecie zawsze znalazła sposób, by zaznaczyć swoje polskie pochodzenie. Co prawda przez wiele lat lansowano propagandowo mądrość, że "Polskość to nienormalność", ale - chwała Bogu - większość "robi swoje": przecież nie można się przejmować wszystkim, co wygadują niemieccy politycy. Płyta winylowa - polskie wydanie z 1990 roku.

Polski progresywny rock i jazz, i free, i Bóg wie co jeszcze. Jednym słowem dużo do słuchania (również dlatego, że wydawnictwo zawiera dwie płyty) i trochę do oglądania (jest video). 

Klasyka polskiego jazzu na winylowej płycie z 1967 roku.

Rok 1970 i początek nowej epoki w jazzie. Jedna z najważniejszych płyt dla jazzu i jednocześnie jedna z płyt budzących największe kontrowersje. Bo są przecież i tacy, dla których nagrane dźwięki nie są muzyką, tylko zwykłym hałasem. No i do tego imponujący zestaw muzyków, którzy tę muzykę, albo ten hałas, tworzyli. I oczywiście klasycznej płycie towarzyszy klasyczne pytanie: a co znaczy tytuł? Jeden polski muzyk jazzowy (zapomnieliśmy który) w polskim radio przetłumaczył tytuł jako "napój czarownic". Mówi się też, że jest to dzieło w równej mierze Miles'a Davis'a co i producenta, Teo Macero.