Krzysztof Penderecki, Symphony No. 2 "Christmas Symphony", płyta winylowa

Koncert skrzypcowy A-dur op. 8 oraz Biała gołąbka Mieczysława Karłowicza. Konstanty Andrzej Kulka - skrzypce i Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Narodowej pod dyrekcją Witolda Rowickiego. Szczyty w muzyce polskiej - nie tylko w przenośni, ale i dosłownie: Tatry jako inspiracja i natchnienie dla muzyki przełomu XIX i XX wieku.

Pięć kompozycji wybranych z bardzo bogatej twórczości Kisielewskiego i jedyna jego płyta, nagrana dopiero w 1990 roku. Cóż, PRL nie przydzielił temu kompozytorowi i pisarzowi nic ponad rolę felietonisty w oficjalnie lekceważonym tygodniku. Kisiel sam gra na fortepianie w pierwszym utworze.

Męski Chór Kameralny, dyrygent M. Milkow. Płyta bułgarska - co słychać, nie tylko widać.

Uczta dla miłośników muzyki barokowej. Oprócz kompozycji Cristofaro Caresana kompozycje Orazio Giaccio i Bernardo Storace w fenomenalnym nagraniu Capppella Della Pieta De'Turchini. Płyta nagradzana.

Polski kompozytor (1896 - 1979) i jego dwie słynne kompozycje. Drugie nagranie na żywo, z Festiwalu "Warszawska Jesień" 1978.  

Christmas Rules: share, believe, enjoy and be merry.

Autorski plakat świąteczny, idealny na drobny a niepowtarzalny upominek.

Trzy utwory Wojciecha Kilara, Kościelec 1909 (znajomy Antykwariatu odnajduje w nim zapowiedź muzyki do "Draculi"), Przygrywka i kolęda, Bogurodzica. Orkiestrą i Chórem Filharmonii Narodowej dyryguje Witold Rowicki. 

Joseph Haydn, The Creation (Die Schopfung). Pierwsze nagranie - ze 120 muzykami i 80 śpiewakami - którego celem było odtworzenie skali i brzmienia wykonania, jakim dyrygował Haydn w Wiedniu. Jeszcze jedno niezwykłe dokonanie Christopher'a Hogwood'a.

Nagrania z XIV Festiwalu, z 1979 roku i z XV Festiwalu, z 1980 roku. Jak zawsze "wielkie materii pomieszanie", od muzyki dawnej do muzyki współczesnej. Wszystkie nagrania są wyjątkowe, ale jedno szczególnie zwraca uwagę, bo budzi emocje nie tylko estetyczne. Jest to Arnolda Schonberga "Ocalały z Warszawy" (z recytacją Aleksandra Bardiniego). Utwór, który coraz mocniej próbuje się ideologicznie interpretować według aksjomatów narzucanych przez "przedsiębiorstwo holocaust". Cóż, pieniądz rządzi, nawet w takich błahostkach jak krytyka muzyczna.