Przemysław Gintrowski, Jacek Kaczmarski. Mury. Śpiewnik, nuty

"Po dziesięciu latach znowu razem" - tak pisze wydawca i dodaje informację, że "nagrań dokonano podczas koncertów w Teatrze Dramatycznym w Białymstoku, w dniu 3 listopada 1991 roku." Trzy lata po słynnym "końcu komunizmu" w 1989 roku, trzy lata "wolności", a teksty pełne goryczy i rozczarowania. Brak nadziei, zwątpienie, zniechęcenie w cieniu "murów, które rosną, rosną, rosną...". Jeszcze jedna wersja "miałeś, chamie, złoty róg". 

Płyta CD z 1999 roku: pierwsze wydanie cyfrowe płyty nagranej w 1981 roku, tuż przed stanem wojennym i wydanej dopiero (na "czarnej płycie") w 1989 roku. Bolesne świadectwo artystycznych przeczuć tłumionych przez powszechne uniesienia i upojenia naiwnymi złudzeniami i jeszcze bardziej naiwnymi nadziejami. Po PRL-u miało nastąpić Królestwo Prawdy i Wolności. Tymczasem "prezydentem wybranym w pierwszych wolnych wyborach" ("wolnych", bo komuniści mieli z góry zagwarantowane miejsca w Sejmie) nie został nikt inny, tylko generał "ludowego wojska polskiego" W. Jaruzelski, dyktator, który wprowadził stan wojenny! Taka to miała być "wolność" - obelga dla rozumu, uczciwości, zdrowego rozsądku, prawdy i sprawiedliwości już u zarania. PRL przepoczwarzył się w bantustan, w kraj trzeciego świata przeżarty korupcją, złodziejstwem i marnotrawstwem chronionym przez państwowe struktury i prowadzonym do katastrofy przez "polityków", będących na utrzymaniu obcych rządów i wielkich korporacji. Korupcja polityczna - odwieczne przekleństwo Rzeczypospolitej. Etatystyczna kolonia, biedna materialnie, bo zadłużona ponad ludzkie wyobrażenie i biedna duchowo, bo tumaniona najbardziej niewyobrażalnymi idiotyzmami i dewiacjami. PRL miał Kaczmarskiego. Post-PRL nie ma nikogo takiego - czy upadek ducha jest aż tak głęboki, że nawet sztuka jest już bezradna?

Jak napisał wydawca opublikowane "nagrania stanowią jedyny oficjalny i profesjonalny zapis fonograficzny" koncertów Jacka Kaczmarskiego. I nic dziwnego, bowiem do 1990 roku, czyli do roku, w którym odbył się "profesjonalnie nagrany" występ, po kraju krążyły niezliczone, nieoficjalne nagrania z piosenkami Kaczmarskiego. Kto i ile zarobił na "nieoficjalnym" obchodzeniu zakazów cenzury, na wydawaniu i sprzedawaniu "nieoficjalnych" kaset (rynek wydawanych nielegalnie kaset w PRL-u był - pod względem wartości obrotu - gigantyczny)? W 1990 roku Jacek Kaczmarski powrócił do przepoczwarzającego się PRL-u gdzie czekały na niego tłumy stęsknionych miłośników jego talentu (a może lepiej: talentów). Etykietkowany jako "bard Solidarności" rozpoczął ciężką walkę o zmianę tej zniewalającej, pospolitej, a nieprawdziwej, "definicji artystycznej". Twórca wyjątkowy, zdolny nadać poezji walor niemal przeboju muzyki popularnej, wirtuoz polszczyzny, dzięki poetyckiej wrażliwości wzmożonej muzyczną wyobraźnią dostrzegał już na początku "karnawału Solidarności", w sposób boleśnie profetyczny, że "mury rosną, a łańcuch kołysze się u nóg", mimo histerycznej, "owsiakowej" euforii propagandzistów "odzyskanej po 1989 roku wolności" (ciekawa rzecz, ów obraz murów: wszak w tym samym czasie, kiedy Kaczmarski tworzył swoją wizję muru zniewoleń, jako nieusuwalnej i naturalnej konsekwencji oraz granicy mrzonek, złudzeń i majaków o wolności, Pink Floyd przygnębiał swoim "The Wall", wizją nie mniej pesymistyczną). Nagrany koncert, jako zbiór największych "przebojów" Kaczmarskiego narzuca nieodparte wrażenie pożegnania z twórczością minioną, zbyt jednoznacznie i politycznie rozumianą przez rozpolitykowanych słuchaczy. Kaczmarski, rozpoczął drogę, która mogłaby go zaprowadzić do noblowskiej nagrody - skoro mógł dostać Dylan, to Kaczmarski chyba bardziej na nią zasłużył. Choć - jeśli nagrodę tę przyznano piewczyni stalinizmu Szymborskiej, albo cierpiącej na bełkotliwy słowotok tej, no, no tej, aaa, zresztą wiadomo kogo mamy na myśli, mniejsza z nią, a! Tokarczyk! Nie? Tokarczuk? No dobrze, jak zwał, tak zwał, co za różnica, więc - biorąc pod uwagę grono "laureatów" - może i dobrze, że Kaczmarskiego nie przyozdobiono tym "wieńcem zbutwiałego wawrzynu"? A nawet gdyby mu "przyznano" - czy by przyjął? Czy bunt wobec świata może prowadzić do puszenia się i brylowania na salonach jego władców, do wypinania piersi po ordery, do chylenia czoła (jako usprawiedliwienia dla zginanego karku) by ukryć łysinę pod listkami laurowymi? Niestety, bunt wrażliwości drażnionej światem wiedzie raczej ku jednemu przeznaczeniu... Jacek Kaczmarski zmarł 10 kwietnia 2004 roku, przeżywszy, nad wyraz intensywnie i boleśnie (również dla najbliższych) zaledwie 47 lat.

Kaczmarski powieściopisarz versus Kaczmarski poeta. Życie wobec legendy, ironia wobec poezji. Bez zmiłowania. Ale mimo wszystko to jednak zawsze jest kreacja. 

Partytury dziewięciu utworów w opracowaniu Zbigniewa Drzewieckiego: 5 z 'Pieces de Clavecin' i 4 z 'Nouvelles Suites de Pieces de Clavecin'.

Nuty tańców skomponowanych przez Ch. Graupnera, J.-P. Rameau, W.A. Mozarta, G.F. Hendla, A. Corellego, J. Haydna, H. Purcella (oraz sześć tańców starofrancuskich) w łatwym układzie na fortepian.

Do grania na pianinie: partytury 25 bluesów i 23 boogie woogie.

Contains just about every song composed and performed by the Beatles plus original photographs, full colour illustrations and an absorbing article by Ray Connoly,

czyli

od "Across The Universe" do "You've Got To Hide Your Love Away", z akordami i tekstami.

Zbiór przeszło stu melodii ludowych z całej Polski: z Podhala, Pienin, Żywieckiego, ze Śląska, z Krakowskiego, Rzeszowskiego, Kieleckiego, Lubelskiego, Podlasia, Mazowsza, Kurpi, Wielkopolski, Ziemi lubuskiej, Kujaw, Warmi-Mazur, Pomorza. Wszystkie piosenki w łatwym układzie na fortepian.

Nuty najczęściej granego utworu Beethovena. Gorąco polecamy osobom, które słuchają muzyki dla przyjemności codziennej, a nie z powodów zawodowych: jednoczesne słuchanie pierwszych taktów i "czytanie" zapisu dostarcza dodatkowych, wyjątkowych wrażeń. Warto się przekonać.

Arcydzieło w nutach.

Dwanaście utworów wybranych  z pierwszego kompletnego wydania dzieł harpsichordowych Henry Purcella pod redakcją Howarda Fergusona, opublikowanego w Londynie w 1964 r., stanowiącego - jak pisze autor opracowania - jedyny autentyczny tekst zgodny z dzisiejszymi wymogami nauki.

W zbiorze nut same "nieśmiertelne przeboje": All Of You, Night And Day, In The Still Of The Night, Rosalie, True Love, Love For Sale, Begin The Beguine, It's D'Lovely, You Do Something To Me, What Is This Thing Called Love, Don't Fence Me In, Just One Of Those Things, Let's Do It. Czy trzeba czegoś więcej? Moc uciechy nawet bez klawiszy - można przecież nawet tylko nucić. I to w dwóch językach: w oryginale i w języku naszych zachodnich sąsiadów (nie są to co prawda marsze, ale cóż poradzić?).

Partytury wszystkich 12 koncertów w jednym, kieszonkowym tomie (słynna Sarabanda na stronie 205).

Taki drobiazg, mały zeszyt, zaledwie 28 stron... Mała wielka rzecz.

Zeszyt XV z serii "Grajmy na gitarze" - nuty. Kompozytorzy: D. Aguado, A. Cano, J. Broca, F. Sor, J. Bosch, J. Arcas, J. Vinas, F. Tarrega.

Grajmy na gitarze, zeszyt XIII. Kompozytorzy, których mistrzowskie kompozycje opracował J. Powroźniak: F. Sor (Wariacje na temat Mozarta), N. Paganini (Menuet), D. Aguado (Etiuda), L. Legnani (Kaprys), F. Tarrega (Kaprys arabski, Wspomnienie z Alhambry), Bach-Tarrega (Bouree), N. Coste (Scherzo), A. Kaufmann (Melancholia, A la rumba), B. Henze (Serenada e-moll, Misterioso).

Partytura ostatniej symfonii Beethovena. Same nuty. Okazja, by miło spędzić, na muzykowaniu, wieczór z przyjaciółmi - idealna na wzbogacenie grillowania!

Nuty czterech suit orkiestrowych BWV 1066-1069 (w oryginale francuski tytuł Ouvertures) Jana Sebastiana Bacha.

W tomie I kompozycje z lat 1899-1906, w tomie II z lat 1907-1917. Jak zaskakująco otwarta może być ta muzyka przekonali się również miłośnicy kina - bo kto nie pamięta "Żądła"?

Francois Couperin i jego 23 utwory w opracowaniu Zbigniewa Drzewieckiego.

Transkrypcja Koncertu klawesynowego f-moll. Wyciąg fortepianowy. Wraz z opracowaniem na skrzypce.

Partytury sześciu "Koncertów brandenburskich", czyli, jak napisano na stronie tytułowej: "Joh. Seb. Bach Sechs Brandenburgische Konzerte Nach dem Autograph herausgegeben von Kurt Soldan Nachwort von Ludwig Landshoff, Edition Peters Leipzig/Dresden", albo jak całość zatytułował sam Bach: "Six Concertos Avec plusieurs Instruments Dediees A Son Alteste Royalle Monseigneur Cretien Louis Marggraf de Brandenbourg etc. etc. etc. par Son tres-humble & tres obeissant Serviteur Jean Sebastian Bach Maitre de Chapelle de S.A.S. le Prince regnant d'Anhalt-Coethen".

Józef Powroźniak i jego transkrypcje klasyków na dwie gitary, czyli: Henryk Purcell (Fanfara), Jerzy Filip Telemann (Allegro), Jan Filip Rameau (Menuet), Jan Sebastian Bach (Inwencja a-moll i dwa Menuety), Jerzy Fryderyk Haendel (Chór zwycięstwa z oratorium "Juda Machabeusz", Sarabanda), Krzysztof Willibald Gluck (Gawot), Józef Haydn (Andante z Symfonii "Z uderzeniem w kotły", Menuet-kanon z Kwartetu smyczkowego op. 76 nr 2, Allemanda), Wolfgang Amadeusz Mozart (Presto, Kontredans, Menuet) i Ludwig van Beethoven (Adagio z Tria op. 1 nr 1, Kontredans).

Grajmy na gitarze, zeszyt VI. Kompozytorzy: M. Carcassi, J. N. Bobrowicz, F. Horecki, J. Padovec, F. Sor, N. Coste, F. Molino, J. K. Mertz, D. Aguado, L. Legnani, M. Giuliani, N. Paganini, L. Schulz, F. Segner, F. Carulli, L. Castellacci.

24 utwory Jana Sebastiana Bacha w łatwym opracowaniu na fortepian.