Kierkegaard, Okruchy filozoficzne, Chwila

W 1966 roku tłumacz - Jarosław Iwaszkiewicz - napisał solidny wstęp, albowiem uznał, że należy przybliżyć czytelnikowi polskiemu "obcego filozofa". Minęły lata i oto znajomość książki niniejszej stała się powszechna wśród wykształconych Polaków. Stała się niezbędna Polakom do tego stopnia, że nawet stan wojenny nie wstrzymał jej trzeciego, oferowanego właśnie, wydania (luty 1982). 

Biografia filozofa, opis i obraz czasów (duuużo ilustracji), adekwatne cytaty.

"Lęk ... nie pozwala by człowiek o Bogu i sobie zapomniał."

Sam Einstein uważał się przede wszystkim za filozofa, nie fizyka. Owoc zaś tego przekonania został zebrany w niniejszym wydaniu „Pism filozoficznych”.

„Dzienniki” te stanowią jedno z najważniejszych świadectw o brytyjskim empiryzmie.

Te inne eseje to: Zakres i język nauki, O prostych teoriach skomplikowanego świata, Natura wiedzy przyrodniczej, Przedmioty postulowane a rzeczywistość, O mnożeniu bytów, O bytach mentalnych, Prawda konieczna, Epistemologia znaturalizowana, Sprawy faktów, Miejsce pragmatystów w empiryzmie, O naturze wartości moralnych, List do Roberta Ostermanna, dotyczący odpowiedzialności filozofa. W tym ostatnim znajdziemy bardzo sympatyczną definicję filozofii. Otóż "filozofia to jeden z wielu terminów-etykietek, którymi posługują się administratorzy uniwersytetów i bibliotekarze stojąc wobec zadania pogrupowania pod możliwie niewieloma nagłówkami tysięcy spraw i problemów naukowych."

Tak wygląda filozofia klasyczna: dla szarego człowieka z ulicy strata czasu, dla dziennikarza niezrozumiała, dla polityka bezsensowna, dla zawodowych "filozofów/filozofek" z polskich "uczelni wyższych" czarna magia, jednym słowem nikomu nie jest potrzebna, a proszę - świat, choć ją lekceważy i nie dostrzega, kręci się wokół niej i tańczy tak, jak mu zagrają metafizycy, etycy, dialektycy, materialiści, empirycy, fenomenologowie, racjonaliści,... . Stróżewski - czyli tak wygląda filozofia klasyczna. Książka dedykowana Ojcu - to już wiele mówi.

Kwintesencja egzystencji: albo - albo. Nawet w takich drobiazgach: bo albo kupić te książki, albo ich nie kupić. Jak kupić, to albo przeczytać, albo nie przeczytać. A jak już przeczytać, to... . Krok po kroku coraz poważniejsze: albo - albo. I coraz dalsze od złudzeń syntezy rzekomo jednoczącej przeciwieństwa.