Jethro Tull, Crest Of A Knave, płyta winylowa

Płyta z 1978 roku, nagrana na koncertach "gdzieś w Europie".

W PRL-u sowieccy agenci poprzebierani w mundury LWP wprowadzali "stan wojenny": wprowadzali godzinę policyjną, torturowali i zabijali ludzi, zamykali w więzieniach bez sądu, strzelali na ulicach, zamykali rozgłośnie, redakcje, kina, teatry... W PRL-u młodzież śpiewała o zamordowanym przez Ludowe Wojsko Polskie i Milicję Obywatelską Janku Wiśniewskim, a w "wolnym świecie" Ian Anderson skakał po scenie z fujarką i śpiewał o... - no własnie: o czym śpiewał można posłuchać (i przeczytać na wkładce, jeśli będą trudności ze zrozumieniem tekstu słuchanego). Jedna Europa i dwa światy: zbrodnicza dyktatura, a za "żelazną kurtyną" piosenki o niczym, jak je odbierano wówczas. Czas jednak wszystko zmienia i "stan wojenny" powoli staje się - według celebryckiej wersji historii - dobrodziejstwem ufundowanym przez "ludzi honoru", a płyta Jethro Tull oceniania jest (przez współczesnych miłośników rocka) jako "jedna z najlepszych w dorobku grupy". Tak, "czas wszystko zmienia...".

Jethro Tull, Aqualung - nagranie z 1971 roku. Ma opinię najlepszego dokonania zespołu. Po trzech rockowych płytach Ian Anderson poczuł w sobie siłę proroka i przymus oświecenia zagubionych w wierze. A zatem państwo pozwolą: przed nami rozważania religijne na fujarkę i młodzieżowy zespół akompaniujący...

Jethro Tull, "Too Old To Rock'N'Roll: Too Young To Die!" - "za stary na rocka, za młody by umrzeć"... Płyta winylowa - pierwsze wydanie angielskie z 1976 roku. Miał być album koncepcyjny, rockowa opera, ale jakoś się nie udało i fabuła opowiedziana w komiksie wydrukowanym na okładce "rozeszła się" z historią opowiedzianą muzyką. "Za ambitne plany, za mało sił (twórczych)"... 

Piąty album studyjny (1972). Miał być parodią albumu koncepcyjnego, muzyczną satyrą na rock progresywny, a stał się niemal wzorcem jednego i drugiego. Co więcej: choć dziecięcy autor poematu, Gerald Bostock, do którego poezji stworzono muzykę, został wymyślony przez Andersona na potrzeby nagrania, to wielu odbiorców do dzisiaj wierzy w istnienie tego 8-letniego geniusza. Muzycznej zabawie, która stałą się całkiem na serio jednym z osiągnięć rocka progresywnego, towarzyszyła nie mniej szydercza okładka płyty, która była parodią - w stylu Monty Pythona - prowincjonalnej, angielskiej gazety. 12 stron pełnowymiarowych (okładka składa się równie sprytnie jak ulotka do lekarstwa) wypełnionych jest tekstami, rysunkami, zdjęciami (niemal wszyscy zaangażowanie w stworzenie płyty tworzyli też okładkę albumu - podobno zajęło to więcej czasu niż same nagrania), wśród których znalezienie informacji związanych z nagraniem (m.in. tekst suity) jest równie angażującym zajęciem jak słuchanie muzyki - suity nieustannie zmieniającej swój charakter. Kpina, która zakpiła z twórców, bo będąc z złożenia pastiszem jednej z konwencji rocka, zmieniła jednak jego historię całkiem na poważnie.