Jethro Tull, Too Old to Rock'n'roll: Too Young to die, kasta magnetofonowa

W PRL-u sowieccy agenci poprzebierani w mundury LWP wprowadzali "stan wojenny": wprowadzali godzinę policyjną, torturowali i zabijali ludzi, zamykali w więzieniach bez sądu, strzelali na ulicach, zamykali rozgłośnie, redakcje, kina, teatry... W PRL-u młodzież śpiewała o zamordowanym przez Ludowe Wojsko Polskie i Milicję Obywatelską Janku Wiśniewskim, a w "wolnym świecie" Ian Anderson skakał po scenie z fujarką i śpiewał o... - no własnie: o czym śpiewał można posłuchać (i przeczytać na wkładce, jeśli będą trudności ze zrozumieniem tekstu słuchanego). Jedna Europa i dwa światy: zbrodnicza dyktatura, a za "żelazną kurtyną" piosenki o niczym, jak je odbierano wówczas. Czas jednak wszystko zmienia i "stan wojenny" powoli staje się - według celebryckiej wersji historii - dobrodziejstwem ufundowanym przez "ludzi honoru", a płyta Jethro Tull oceniania jest (przez współczesnych miłośników rocka) jako "jedna z najlepszych w dorobku grupy". Tak, "czas wszystko zmienia...".

Na świecie punk rock demolował (w przenośni i dosłownie) scenę rockową, a Ian Anderson "rzeźbił" swoje na fujarce. Nie został rockowym Flecistą z Hameln, bo grał tylko dla państwa starszych - dla rodziców. Dzieci, z uszami pełnymi punka i obijające się w pogo, nie miały nawet szans na usłyszenie jego "fifulki".

Ósmy studyjny album zespołu. Mieszanina stylów i nastrojów - obraz życiowych zawirowań Ian'a Anderson'a.