Jethro Tull, Aqualung, płyta winylowa

Płyta z 1978 roku, nagrana na koncertach "gdzieś w Europie".

W PRL-u sowieccy agenci poprzebierani w mundury LWP wprowadzali "stan wojenny": wprowadzali godzinę policyjną, torturowali i zabijali ludzi, zamykali w więzieniach bez sądu, strzelali na ulicach, zamykali rozgłośnie, redakcje, kina, teatry... W PRL-u młodzież śpiewała o zamordowanym przez Ludowe Wojsko Polskie i Milicję Obywatelską Janku Wiśniewskim, a w "wolnym świecie" Ian Anderson skakał po scenie z fujarką i śpiewał o... - no własnie: o czym śpiewał można posłuchać (i przeczytać na wkładce, jeśli będą trudności ze zrozumieniem tekstu słuchanego). Jedna Europa i dwa światy: zbrodnicza dyktatura, a za "żelazną kurtyną" piosenki o niczym, jak je odbierano wówczas. Czas jednak wszystko zmienia i "stan wojenny" powoli staje się - według celebryckiej wersji historii - dobrodziejstwem ufundowanym przez "ludzi honoru", a płyta Jethro Tull oceniania jest (przez współczesnych miłośników rocka) jako "jedna z najlepszych w dorobku grupy". Tak, "czas wszystko zmienia...".

Ósmy studyjny album zespołu. Mieszanina stylów i nastrojów - obraz życiowych zawirowań Ian'a Anderson'a.

Jethro Tull, Crest Of A Knave. Pierwsze amerykańskie wydanie z 1987 roku. Szesnasty album studyjny. Płyta wydana po trzyletnim milczeniu zespołu spowodowanym problemami z gardłem Iana Andersona. Przymusowa przerwa okazała się błogosławieństwem, bo album stał się największym sukcesem zespołu od lat 70-tych. Powrót do rockowego grania zaowocował powodzeniem medialnym - wylądowali nawet w specjalnym programie MTV. Przy okazji powód legendarnej awantury z okazji przyznania nagród Grammy w 1989 roku - płyta wygrała w kategorii Hard Rock/Metal, pokonując... "...And Justice for All". Matallica była faworytem, ale Jethro Tull okazał się bardziej... metalowy! W ocenie przyznających nagrody - rzeczywiście, "justice for all". Zespołowi zarzucano jeszcze wiele innych rzeczy (np. papugowanie Marka Knopflera, okrojenie wydania winylowego z dwóch utworów, które znalazły się na CD nie jako bonusy, ale jako "program obowiązkowy", itd.), ale wszystko razem zwiększało jedynie popyt na album. Ostatecznie złote płyty przyznaje się za liczbę sprzedanych egzemplarzy, a nie za zmagania etyczne wydawców.

Piąty album studyjny (1972). Miał być parodią albumu koncepcyjnego, muzyczną satyrą na rock progresywny, a stał się niemal wzorcem jednego i drugiego. Co więcej: choć dziecięcy autor poematu, Gerald Bostock, do którego poezji stworzono muzykę, został wymyślony przez Andersona na potrzeby nagrania, to wielu odbiorców do dzisiaj wierzy w istnienie tego 8-letniego geniusza. Muzycznej zabawie, która stałą się całkiem na serio jednym z osiągnięć rocka progresywnego, towarzyszyła nie mniej szydercza okładka płyty, która była parodią - w stylu Monty Pythona - prowincjonalnej, angielskiej gazety. 12 stron pełnowymiarowych (okładka składa się równie sprytnie jak ulotka do lekarstwa) wypełnionych jest tekstami, rysunkami, zdjęciami (niemal wszyscy zaangażowanie w stworzenie płyty tworzyli też okładkę albumu - podobno zajęło to więcej czasu niż same nagrania), wśród których znalezienie informacji związanych z nagraniem (m.in. tekst suity) jest równie angażującym zajęciem jak słuchanie muzyki - suity nieustannie zmieniającej swój charakter. Kpina, która zakpiła z twórców, bo będąc z złożenia pastiszem jednej z konwencji rocka, zmieniła jednak jego historię całkiem na poważnie.