Erin McKean, To miłość! Język miłości dla miłośników języka i nie tylko

Jak w tytule. Te języki to, oprócz polskiego, angielski, francuski, hiszpański, niemiecki, rosyjski, włoski i łacina.

Absolutny rarytas, dzieło bezkonkurencyjne: największy i najlepszy słownik francusko-polski wydany na świecie! Około 200 000 wyrazów, wyrażeń i zwrotów. Największy, najlepszy i... najcięższy - prawie trzy i pół kilograma. Imponującej wadze fizycznej odpowiada równie imponująca waga merytoryczna. Dla miłośników języka francuskiego rzecz wręcz niezbędna.

Autorka pogrupowała słownictwo w 20 rozdziałach tematycznych, z których dwa ostatnie tworzą bardzo ciekawe i bardzo funkcjonalne połączenie: otóż po rozdziale "Zwroty grzecznościowe" następuje rozdział "Wulgaryzmy". Pozostałe 18 rozdziałów to: Przyroda i środowisko, Zwierzęta, Ciało ludzkie, Choroby, Opieka medyczna, Mieszkanie - zamieszkiwanie, Jedzenie i picie, Odzież, Nauka i praca, Bank i pieniądze, Sklepy i zakupy, Czas wolny i rozrywka, Sport, Wakacje, Środki transportu, Kolory, Liczebniki, Czas. Bardzo praktyczny słownik.

Pełen wypas. Jeśli chce się gadać z angolami trzeba kumać o czym nawijają. 

Chambers, 21st Century Dictionary, czyli The Living Language, albo The essential guide to English as it is written and spoken now. 

Słownik, który - ze względu na wydania i nakłady - jest chyba w każdym domu (nawet jeśli nie ma w tym domu innych książek). A jeśli, dziwnym trafem, ktoś jeszcze nie posiada rzeczonego dykcjonarza, to służymy w atrakcyjnej cenie. Podobno Polacy nie znają języków w ogóle, a angielskiego w szczególności. W zasadzie po co mają znać, skoro zawsze mogą sięgnąć po słownik? Zwłaszcza, jeśli ktoś podziela przekonanie Himilsbacha o nauce języka angielskiego - tym bardziej powinien skorzystać z okazji i nabyć oferowany komplet.   

Kieszonkowa encyklopedia z 1957 roku.

Dwadzieścia dwa tysiące haseł, przewodnik kulinarny, słownictwo z biznesu, finansów i z informatyki, nazwy geograficzne, czasowniki nieregularne  - i to wszystko nie tylko z zapisaną wymową, ale również do zmieszczenia w kieszeni!

Bogato ilustrowana książka międzynarodowego eksperta w dziedzinie mowy ciała - „Język ciała. Jak czytać myśli ludzi z ich gestów”. Bardzo uczone wywody na tematy, na których kobiety znały się - bez podręczników - od tysiącleci: jak ciałem wywierać wpływ. Oczywiście wpływ na człowieka.

W czasach chaosu cywilizacyjnego wiele książek z zakresu "nauk społecznych" nasuwa podstawowe pytanie o to, czym w istocie są takie publikacje: czy są tylko obiektywną relacją z "różnic kulturowych", czy też są zapowiedzią planowanych zmian? Jednym słowem, skoro nie można wytyczyć granicy między suchym sprawozdaniem faktów a manifestem ideologicznym, to skąd pewność, że ta granica w ogóle istnieje? Może pod pojęciem "nauki" skrywa się całkiem nienaukowe i groźne fantazjowanie? Błyskotliwe i elokwentne, przez co groźne, bo rodzące wyznawców, a nie badaczy. Wojowników, a nie obserwatorów. Jak pisał Marks: dotychczas "filozofowie rozmaicie tylko interpretowali świat, idzie jednak o to, by go zmieniać". Marksistowska teoria wiedzy i program dla nauki: nauka jako oręż rewolucyjny. Celem nie jest prawda (bo prawdy obiektywnej nie ma), ale prawda zrelatywizowana do doraźnych celów politycznych. Materializm naukowy w całej krasie. A zatem - cytując autora - „za pewnik uznać należy, że człowiek jest skrępowany tak długo, jak długo nie jest świadom istoty ukrytych szlaków wytyczanych dlań przez kulturę.” Jeden z fundamentalnych, ideologicznych mitów: wolność pojmowana jako uwolnienie od wszelkich ograniczeń. Mit bycia "poza dobrem i złem", mit "bezkulturowości", czy "pozakulturowości" (by przywołać inne "dzieło" Hall'a). Kultura jest regulatorem bezpiecznego życia społecznego, jak prawo ruchu drogowego jest regulatorem bezpiecznego ruchu na drogach. Nie ma wolności bez bezpieczeństwa, czyli bez reguł, zasad, sankcji, powszechnie uznawanych wartości itd.. Człowiek "wolny od kultury" to kłamstwo i fałsz (w nauce), a w życiu to po prostu człowiek niekulturalny (zawsze jakoś niebezpieczny "cham zbuntowany" - Ziemkiewicz). Choć z drugiej strony można zrozumieć autora: wszak dla niego być "poza kulturą" oznacza w istocie być "poza kulturą amerykańską". A to jest kusząca i pociągająca wizja:) 

A dokładnie praca, którą stworzyli: Z. Bokszański, A. Piotrowski, M. Ziółkowski

Klasyka hermeneutyki filozoficznej. 

Matematyczny język piękna - piękno, które jest matematyczne. 

Skoro mamy w Antykwariacie Sapira musimy mieć i Whorfa. W zasadzie powinniśmy ich sprzedawać w pakiecie: oddzieleni to jakby rozłączyć w celach handlowych Piękną i Bestię, Flipa i Flapa, Rymskiego i Korsakowa...

Klasyka, choć, jak autor sam pisze - nie ma "jednego" językoznawstwa.

Książka pomyślana jako osobisty doradca, odpowiadający na pytanie „jak żyć?”. Ze wstępem tłumaczącym o co temu doradcy chodzi.

Baśnie o miłości, czyli: Mała syrena, Dzielny ołowiany żołnierz, Słowik, Narzeczeni, Królowa Śniegu, Bzowa Babuleńka, Pasterka i kominiarczyk, Stary nagrobek, Pod wierzbą, Niegodna kobieta, Ib i Krystynka, Szyjka od butelki, Szlafmyca starego kawalera, Cudowna, Opowiadanie z diun, Dziewica Lodów, Syn dozorcy, Talizman, a na koniec Nota od wydawcy - kilka słów o Andersenie i jego twórczości.

Czyta Krzysztof Kolberger.

Wybór z dziewięciu wcześniej wydanych tomów fraszek, kompilacja, do której przyznaje się rodzina bliższa i dalsza. Ot, przyszła nam do głowy (sami zrymowaliśmy!) taka 'antykwariatowa fraszka ad hoc' - "Na potomka pisarza": Swoim przodkiem zachwycony - do dziś odcina kupony.

Co ksiądz może wiedzieć o seksualności? Na pewno o wiele więcej niż niejedna osoba, która jest przekonana, że poznała sekret "cieszenia się pełnią życia". Dowód? Proszę bardzo! Oto na stronie 146 czytamy: "twierdzenie, że biologicznym sensem ludzkiej seksualności nie jest przekazywanie życia, lecz doznawanie przyjemności, okazuje się równie naiwne, jak twierdzenie, że sens jedzenia tkwi w przyjemności, a nie w odpowiedzialnym odżywianiu organizmu. To prawda, że zarówno współżyciu seksualnemu, jak i spożywaniu pokarmów towarzyszy zwykle (choć nie zawsze) odczucie przyjemności; jednak doznawanie przyjemności nie jest sensem ani głównym celem tych działań. Przyjemność nie jest też sensem ani głównym celem żadnej funkcji w organizmie człowieka. Jeśli jakiś człowiek zaczyna traktować przeżywanie przyjemności jako główny cel jedzenia czy współżycia seksualnego, to wchodzi na drogę uzależnień czy zaburzeń...". Oto niewolnik doskonały: wierzy, że jest wolny, bo żyje dla przyjemności, bo tak uczą różni "celebryci". W rzeczywistości jeden z milionów nieszczęśliwców, jeden z tłumu znerwicowanych nałogowców płci obojga, gdzie każdy, wypalony gonitwą za coraz mocniejszymi podnietami, popada w depresję z rosnącego wciąż niespełnienia, coraz bardziej robi się otępiały na piękno życia i coraz bardziej jest przerażony pustką nienasyconego egoizmu. A mimo wszystko przekonany, że mądrość jest wszędzie, tylko nie słowie Bożym. Co prawda posoborowa sekta ekumeniczna, demolując tradycyjne nauczanie Kościoła, próbuje tumanić różnymi heretyckimi naukami o "samospełnieniu" i "realizowaniu siebie", ale chwała Bogu wciąż jest dostępna nauka, którą Kościół głosił przez dwa tysiące lat. Wystarczy tylko po nią sięgnąć. Wystarczy tylko chcieć. No właśnie, wystarczy tylko... "Duza by już mogli mieć, ino oni nie chcom chcieć!."