Bułat Okudżawa, Songs, płyta winylowa

Polscy wykonawcy w polskich przekładach i z własną interpretacją 50 przebojowych piosenek Brela.

Rok 1968. Dusza rosyjska w natarciu (od "Podmoskiewskich wieczorów" po "Kalinkę") na amerykański rynek (w Europie nacierała na Czechosłowację). Ameryka Ameryką, ale ani whisky, ani bourbon nie będą pasowały, tym bardziej, że przygrywa "bałałajecznyj ansmbl Trojka". "Eh, raz, jeszczo raz, jeszczo mnogo, mnogo raz!" 

Dwie piosenki: "Muza pomyślności" (tekst i muzyka M. Grechuta) i "Głos" (tekst A. Błok, muzyka M. Grechuta). Nagrania z udziałem Teresy Iwaniszewskiej i zespołu "Anawa".

Konieczne wyjaśnienie dla smartfonowców i studentów, zwłaszcza socjologii: "muza" nie znaczy "muzyka", ale "muza" to - w mitologii greckiej - jedna z bogiń opiekujących się jakąś dziedziną sztuki lub nauki. 

Teksty Agnieszki Osieckiej, kompozycje i wykonanie Seweryna Krajewskiego, który nie tylko śpiewa, ale i akompaniuje sobie na gitarze i fortepianie. 

Włodzimierz Wysocki i jego nagrania z lat 1973-1975, na płycie wydanej przez "ruskich" w 1978 roku.

Modna i popularna w drugiej połowie XX wieku orkiestra Geoff'a Love'a w repertuarze dyskotekowym. Orkiestra rozrywkowa - rodzaj muzykowania lubiany u schyłku XX wieku. Umilał biesiadowanie. Relikt obyczajów i upodobań, które przeminęły razem z dobrym wychowaniem (informacja dla socjologów: "dobre wychowanie", czyli np. kulturalne zachowanie przy stole, ustępowanie miejsca starszym, przepuszczanie kobiet przodem, nie dłubanie w nosie, nie używanie wulgarnego słownictwa, nie jedzenie na ulicy, itd.) i setką innych, kiedyś zwykłych, codziennych i normalnych rzeczy. Muzyki - podobno - żal najmniej, no bo skoro ktoś mlaska, siorbie i klnie przy stole, to i tak nic innego przecież biesiadnicy nie słyszą. A jeśli sami też siorbią itd., to tym bardziej można sobie darować muzykę. I tak wymarły orkiestry rozrywkowe...

Standardy swingu i jazzu tradycyjnego gra czeski big-band. W niektórych utworach muzykom towarzyszy pieśniarka Eva Svobodova. I wtedy robi się trochę zabawnie, bo Eva Svobodova śpiewa amerykańskie standardy po czasku. Na okładce napisano, że nagrana muzyka to "jazz dla ludu". Był rok 1980: PRL pogrążał się w ogólnokrajowym strajku, a czeski zespół grał "wesoły jazz dla ludu". "Czeski jazz" - jeszcze jedno wspomnienie po kulturze, która zrodziła "czeski film", Hrabala, Kunderę, itd. To se ne vrati - jedni żałują, inni się cieszą. Płyta dla tych żałujących.

Ale się porobiło! Jeszcze kilka lat temu piosenkarka była symbolem postsowieckiej "jedności w wielości": zwano ją "artystką trzech narodów". Za swoją uznawali ją Mołdawianie, Ukraińcy, Rosjanie (a śpiewała nie tylko w tych językach, ale również po rumuńsku, słowacku, bułgarsku, niemiecku i angielsku!). Na potwierdzenie internacjonalistycznych osiągnięć wokalnych w 1986 roku nadano jej – jako pierwszej kobiecie – tytuł "Ludowego Artysty ZSRR", a w 2002 roku, w prezencie ma na 55 urodziny, były prezydent Ukrainy Leonid Kuczma i niezmiennie aktualny prezydent Rosji Władimir Putin przyznali jej: pierwszy - tytuł "Bohatera Ukrainy" "za wybitne zasługi w sferze sztuki", a drugi - rosyjski Order Honoru "za wielki wkład w rozwój sztuki estradowej i wzmacnianie rosyjsko-ukraińskich więzi kulturowych" (pierś piosenkarki zdobią zresztą też inne ordery, co pewnie nieco utrudnia estradowe popisy w pełnej gali, ale przecież nie z takimi obciążeniami dawali sobie radę sowieccy "ludowi artyści"). Ordery od Kuczmy i Putina zostały, ale "wzmocnione więzi" - jak widać - diabli wzięli. Może poszło o to, że pieśniarka nie mogła się zdecydować, ku któremu skłonić serce? Może tu skrywa się odpowiedź na dręczące pytanie: jak do tego doszło, skąd ta wojna i o co? Mołdawska Kleopatra?