13 Famous Disco Hits, Geoff Love's Orchestra. Płyta winylowa

Płyta z muzyką graną na Titanic'u, wykonywaną w sposób, w jaki grali ją muzycy, którzy stracili życie w katastrofie. Zespół I Salonisti wystąpił w filmie Cameron'a. Scena, gdy na idącym na dno transatlantyku, pośród rozgrywającej się na pokładzie tragedii, rozbrzmiewa "Być bliżej Ciebie chcę" została uznana przez miłośników filmu za jedną z najbardziej wzruszających i przejmujących scen kina. Zespół I Salonisti gra muzykę "salonową", "ogrodową" z przełomu XIX i XX wieku. Beztroski repertuar zmieniał się - przez koszmar katastrofy - w muzykę niemal elegijną.

Zakończenie trylogii filmowych, rozbudowanych teledysków. Trzecia część po "Flamenco" i "Tango". Oprócz tradycyjnych lamentów, właściwych tylko kulturze portugalskiej, jest też - przecież to XXI wiek! - rap, właściwy każdej kulturze, czyli żadnej.

Muzyka popularna, użytkowa, z PRL-u. Aż dziw, jakiej jakości bywały "rzeczy popularne" w PRL-u: materialne były liche i tandetne (ot, choćby okładka tej płyty - jej papier), kulturalne bywały zaskakująco dobre, a często wybitne. I to wszystko pomimo i wbrew państwowemu ogłupianiu i okaleczeniu przez cenzurę. Tak się oficjalnie starano, by nie "wylatywano nad poziomy", a tu proszę, zawsze coś wyskoczyło, coś się wyrwało. O dziwo, nie tylko dzięki polityce "wentyli".

Orkiestra John'a Fox'a nagrywała w stylu typowym dla dużych orkiestr lat 70-tych i 80-tych XX wieku (smyczki, trąbki, harfy, dzwonki, chórki, itp.) własne opracowania dawnych i współczesnych przebojów. Granie, które chyba całkowicie zniknęło wraz z rozwojem instrumentów elektronicznych: jeden sprawny muzyk z keyboardem stanie dzisiaj za całą orkiestrę. Płyta ma zatem podwójny posmak autentycznego grania: nie dość, że muzykę gra cała, żywa orkiestra (a nie generuje jej jeden manipulator cyfrowej i programowanej klawiatury), to jeszcze nagranie jest analogowe.

Utwory Kurta Weilla (tak , jest oczywiście "Alabama Song") w aranżacjach i w wykonaniu stylizowanej na lata 20-te ubiegłego wieku orkiestry tanecznej Palast Orchester i jej lidera Maxa Raabe - mistrza pastiszu muzycznego.

Bułat Okudżawa śpiewa dwadzieścia dwie piosenki, z których najdłuższa trwa nieco ponad dwie minuty, a najkrótsza ledwie jedną minutę. Coś się zaczyna i, zanim na dobre się rozwinie, już się kończy... Nie tyle wiersze, co śpiewane chwile zadumy - ulotność zdarzeń formą podkreślona.