Mozart, Complete Sacred Works, Harnoncourt, 13 płyt CD

Książka z serii "Ilustrowane monografie wielkich kompozytorów". Tytuł serii mówi wszystko.

Nagrano między 18 a 31 lipca 1987 roku, w Salzburgu. Don Giovanni - Samuel Ramey, Donna Anna - Anna Tomowa-Sintow, Don Ottavio - Gosta Winbergh, Il Commendatore - Paata Burchuladze, Donna Elvira - Julia Varady, Leporello - Ferruccio Furlanetto, Masetto - Alexander Malta, Zerlina - Kathleen Battle.

Pudełko jest czternastym "tomem" dzieł wszystkich Mozarta w edycji Philips'a. Skarb dla miłośników klasycznego wykonywania muzyki klasycznej. Nagrania pochodzą z lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych dwudziestego wieku i są dziełem mistrzów i wirtuozów. Na pięciu płytach wydano: KV 452, 498, 617, 356, 478, 493, 254, 496, 502, 542, 548, 564, 442.

Mozart, Messe C-dur KV 317 'Kronungsmesse' oraz Vesperae solennes de confessore KV 339. Orkiestra i Chór Radia Bawarskiego pod dyrekcją Eugen'a Jochum'a. Soliści: Edda Moser, Julia Hamari, Nicolai Gedda i Dietrich Fischer-Dieskau. Jedno z klasycznych wykonań w klasycznym, analogowym brzmieniu.

Określenie "płyta winylowa" ma w tym wypadku wyjątkowe znaczenie. Płyta ma 10 cali i przypomina do złudzenia płyty szelakowe, bo pochodzi z okresu Polskich Nagrań, w którym rozpoczęto produkcje płyt winylowych. Winyl był twardy i takiej jakości, że po przeszło sześćdziesięciu latach zaczął się lekko deformować na powierzchni (płyta jest równa, tylko dostała jakby lekkich bąbelków). Nagrano ją w 1957 - dzisiaj na pewno zachwyci miłośników "szumu czarnej płyty": szumu jest rzeczywiście dużo:)

Opera śpiewana po włosku, wykonana na instrumentach z epoki, a nagrana na żywo w The Queen Elizabeth Hall, w czasie koncertów w 1993 roku. Gdy płyty wydano była to "klasyka na nowo", dzisiaj jest to już "klasyka klasyczna".  

Wolfgang Amadeus Mozart, Requiem. Cecilia Gasdia, Mario Malagnini, Manuela Custer, Ernesto Morillo. Orchestra Sinfonica Del Festival Di Pasqua. Conduced by Tamas Pal. Directed by Enrico Castiglione. Filmed at St. Ignazio Church in Rome, Italy, 4/2001.

Utwór sprowokowany średniowieczem, a skomponowany w 1937 roku przez narodowosocjalistycznego kompozytora. Czuć adekwatną (do czasów powstania) potęgę mocy. Węgierskie wydanie nagrania EMI. Wykonawcy: Raymond Wolansky, Gerhard Unger, Lucia Popp, John Noble.

Tak o płycie informowało Polskie Centrum Informacji Muzycznej: "Monograficzna płyta jednego z najwybitniejszych polskich kompozytorów czasu postmodernizmu. Kompozycje tu nagrane doskonale wyznaczają jego idiom kompozytorski, na który składają się przede wszystkim dwa elementy: faktura heterofoniczna oraz specyficzna technika surkonwencjonalizmu (określenie kompozytora), polegająca na ujawnieniu niejako jedynie fragmentów narracji muzycznej, tak, aby słuchacz musiał siłą wyobraźni zrekonstruować całość. Utwory charakteryzuje "poszarpany" tok rytmiczny oraz bogactwo środków kolorystycznych. W konsekwencji niezwykle wyrazisty, oryginalny styl kompozytorski Szymańskiego jest doskonale rozpoznawalny dla każdego, kto choć raz zetknął się z jego muzyką."

Nagrania z XIV Festiwalu, z 1979 roku i z XV Festiwalu, z 1980 roku. Jak zawsze "wielkie materii pomieszanie", od muzyki dawnej do muzyki współczesnej. Wszystkie nagrania są wyjątkowe, ale jedno szczególnie zwraca uwagę, bo budzi emocje nie tylko estetyczne. Jest to Arnolda Schonberga "Ocalały z Warszawy" (z recytacją Aleksandra Bardiniego). Utwór, który coraz mocniej próbuje się ideologicznie interpretować według aksjomatów narzucanych przez "przedsiębiorstwo holocaust". Cóż, pieniądz rządzi, nawet w takich błahostkach jak krytyka muzyczna.

Instrumentom z epoki towarzyszy próba wskrzeszenia wykonania zgodnego z duchem epoki. Wykonanie uznawane przez wielu krytyków za jedno z najbliższych wizji i zamiarom Mozarta.

Przebój filmowy z 1984 roku, którego popularności towarzyszył zachwyt krytyków: "dominator oscarowy" (8 Oscarów!) oraz zdobywca 26 innych nagród! Kwintesencja kina: bujda na resorach, ale jak opowiedziana, jak pokazana! No i muzyka klasyczna, która - dzięki temu filmowi -  uzyskała (na kilka lat co prawda, ale to i tak całkiem nieźle) "przywilej" muzyki popularnej.