Mariangela D'Onza Chiodo, Buddyzm. Mała Biblioteka Religii

Mała Biblioteka "Uczonych W Piśmie". Z książkami tej serii jest pewien problem: otóż wszystkie muszą być zgodne z posoborową ideologią (tzn. ideologią Soboru Watykańskiego II: trwa usilna praca, by narzucić przekonanie, że inne sobory są martwą przeszłością, podobnie jak dwa tysiące lat tradycji Kościoła), a zwłaszcza z doktryną o wielości i równoważności religii, muszą dowodzić rzekomej jedności chrześcijaństwa, a przede wszystkim muszą unikać jak ognia tradycyjnego, zgodnego z nauką Jezusa Chrystusa, katolickiego stosunku do pogaństwa, bałwochwalstwa i bluźnierstwa. Ach, jakie nieekumeniczne pojęcia - jak tak można w ogóle pisać o naszych "braciach z ludu bożego"! A już niech Bóg broni przed używaniem słowa "herezja"! Zdecydowany nakaz Jezusa Chrystusa, by jego uczniowie szli "na cały świat i nauczali inne narody" został zastąpiony przez ideologiczne polecenie "nowej ewangelizacji": "idźcie na cały świat i przepraszajcie wszystkie narody". Doktrynalna, sekciarska, posoborowa ideologia rodzi w związku z tym przedziwne, schizofreniczne wręcz postawy badawcze, charakterystyczne dla zideologizowanej "nauki": otóż badacz tak musi manipulować danymi historycznymi i ich interpretacjami (bywa, że wbrew wewnętrznemu przekonaniu i sumieniu - co bardzo smutne), by pasowały do wytycznych obowiązujących na danym etapie posoborowej walki ideologicznej, w tym wypadku do "ekumenicznego" dyktatu "szacunku do innych religii". Zawsze zgodnie z "prawdą etapu". "Prawda czasu, prawda ekranu" - Miś Ekumeniczny.

Mała Biblioteka "Uczonych W Piśmie". Artur Wójtowicz SAC jest specjalistą od religii i dziejów mormonów. Czy mormoni są religią chrześcijańską? Czy mormoni rzeczywiście zrezygnowali z wielożeństwa? Jak połączyć przekonanie, że wszyscy ludzie są braćmi z przekonaniem, że czarny kolor skóry jest karą za grzechy? Jak to jest z końcem świata, który był już kilkakrotnie zapowiadany, a według niektórych już faktycznie nastąpił? Jak... Z książkami tej serii jest pewien problem: otóż wszystkie muszą być zgodne z posoborową ideologią (tzn. ideologią Soboru Watykańskiego II: trwa usilna praca, by narzucić przekonanie, że inne sobory są martwą przeszłością, podobnie jak dwa tysiące lat tradycji Kościoła), a zwłaszcza z doktryną o wielości i równoważności religii, muszą dowodzić rzekomej jedności chrześcijaństwa, a przede wszystkim muszą unikać jak ognia tradycyjnego, zgodnego z nauką Jezusa Chrystusa, katolickiego stosunku do pogaństwa, bałwochwalstwa i bluźnierstwa. Ach, jakie nieekumeniczne pojęcia - jak tak można w ogóle pisać o naszych "braciach z ludu bożego"! A już niech Bóg broni przed używaniem słowa "herezja"! Zdecydowany nakaz Jezusa Chrystusa, by jego uczniowie szli "na cały świat i nauczali inne narody" został zastąpiony przez ideologiczne polecenie "nowej ewangelizacji": "idźcie na cały świat i przepraszajcie wszystkie narody". Doktrynalna, sekciarska, posoborowa ideologia rodzi w związku z tym przedziwne, schizofreniczne wręcz postawy badawcze, charakterystyczne dla zideologizowanej "nauki": otóż badacz tak musi manipulować danymi historycznymi i ich interpretacjami (bywa, że wbrew wewnętrznemu przekonaniu i sumieniu - co bardzo smutne), by pasowały do wytycznych obowiązujących na danym etapie posoborowej walki ideologicznej, w tym wypadku do "ekumenicznego" dyktatu "szacunku do innych religii". "Prawda czasu, prawda ekranu" - Miś Ekumeniczny.

Czy to dziwne, że po niezaspokojonych potrzebach, których ciało zaspokoić nie może ("Ostatnie tango w Paryżu") przyszedł czas na wyprawę w krainę ducha? Czy tym razem będzie zaspokojenie?  

Przedmowę napisał C. G. Jung

Płyta winylowa w wydaniu jubileuszowym "Island Life Collection 25 Years".

Podstawowe założenia taoizmu wysnute z historii „Kubusia Puchatka”.

Książka przedstawia buddyzm, chrześcijaństwo, hinduizm, islam i judaizm. Zawiera również zapisy dyskusji, jakie toczyły się, po omówieniu każdej z religii, między osobami, które przygotowały prezentacje. Dodatkowo porównawcze tablice chronologiczne i słowniczki ważniejszych terminów.

Mała Biblioteka "Uczonych W Piśmie". Z książkami tej serii jest pewien problem: otóż wszystkie muszą być zgodne z posoborową ideologią (tzn. ideologią Soboru Watykańskiego II: trwa usilna praca, by narzucić przekonanie, że inne sobory są martwą przeszłością, podobnie jak dwa tysiące lat tradycji Kościoła), a zwłaszcza z doktryną o wielości i równoważności religii ("wszystkie religie są równe, ale niektóre równiejsze" - najmniej równy jest oczywiście katolicyzm), muszą dowodzić rzekomej jedności chrześcijaństwa, a przede wszystkim muszą unikać jak ognia tradycyjnego, zgodnego z nauką Jezusa Chrystusa, katolickiego stosunku do pogaństwa, bałwochwalstwa i bluźnierstwa. Ach, jakie nieekumeniczne pojęcia - jak tak można w ogóle pisać o naszych "braciach z ludu bożego"! A już niech Bóg broni przed używaniem słowa "herezja"! Zdecydowany nakaz Jezusa Chrystusa, by jego uczniowie szli "na cały świat i nauczali inne narody" został zastąpiony przez ideologiczne polecenie "nowej ewangelizacji": "idźcie na cały świat i przepraszajcie wszystkie narody". Doktrynalna, sekciarska, posoborowa ideologia rodzi w związku z tym przedziwne, schizofreniczne wręcz postawy badawcze, charakterystyczne dla zideologizowanej "nauki": otóż badacz tak musi manipulować danymi historycznymi i ich interpretacjami (bywa, że wbrew wewnętrznemu przekonaniu i sumieniu - co bardzo smutne), by pasowały do wytycznych obowiązujących na danym etapie posoborowej walki ideologicznej, w tym wypadku do "ekumenicznego" dyktatu "szacunku do innych religii" wspartego obowiązkowym oczernianiem katolicyzmu (co zdaje się być głównym "nauczaniem" posoborowych "hierarchów"). Zawsze zgodnie z "prawdą etapu". "Prawda czasu, prawda ekranu" - Miś Ekumeniczny.

Wstrząsająca relacja o zniszczeniu duchowym i fizycznym, jakie niesie ze sobą scjentologia. Czyste szataństwo. Wiara katolicka jest wiarą rozumną, a walka z wiarą prawdziwą była zawsze odwróceniem się od rozumu w stronę uczuć i emocji. Czy to będzie protestantyzm, czy inna herezja. Wszystkie sekty bałwochwalcze, bluźniercze i heretyckie budowały swój kult na emocjach, uczuciach, na irracjonalnych popędach, na "przeżyciach". Taki kurs przyjęła też posoborowa sekta, która wszystkimi siłami dąży do protestantyzacji religii katolickiej, do zniszczenia jej racjonalnego charakteru, do jej "poganizacji". Według posoborowej ideologii budowania "ogólnoświatowej ekumenicznej religii jednego boga wszystkich ludzi-braci" rozum ma ustąpić subiektywnym uczuciom, wrażeniom, emocjom. W miejsce racjonalnej wiary prowadzącej do zbawienia duszy próbuje się, stosując wszelkie socjotechniczne środki manipulacji, wstawić religię pogańską, której celem będzie zastąpienie pełnienia woli Bożej "niosącą samozadowolenie osobistą relacją z Bogiem", czyli zamiana racjonalnej wiary w irracjonalną, emocjonalną i histeryczną "relację osobistą" bezgranicznej tolerancji, czyli pobłażliwości dla zła. Tymczasem Bóg obdarzył człowieka rozumem nie dla ozdoby, ale by robił z rozumu użytek. Homo sapiens to stworzenie, które nie działa pod wpływem instynktów, impulsów, emocji, ale stara się poddać je kontrolnej władzy rozumu. Człowiek rozumny nigdy nie będzie niewolnikiem, tymczasem człowiek uczuciowy, emocjonalny jest nieustannie poddawany różnym zniewalającym manipulacjom. Niewolnik doskonały to niewolnik instynktów i emocji. Idealny obywatel nowego porządku świata, w którym masy, oddzielone od elity i poddane totalnej kontroli "sztucznej inteligencji", będą sterowane strachem i pożądaniem. Wiara katolicka jest oczywiście główną przeszkodą takiego pan-zniewolenia. Nic dziwnego, że posoborowa sekta z ataku na racjonalność wiary katolickiej, a więc z ataku na tradycję, uczyniła główny cel swojej "reformy liturgicznej" i "ekumenizmu". Czym się różni posoborowy ekumenizm od różnych sekt? Na stronie 110 czytamy: W oferowanych praktykach 'religijnych' nie chodzi już o wiarę, lecz o przeżycie. Duchowość staje się poszukiwaniem doświadczeń ulepszających i zmieniających życie. (...) 'Kultura konsumpcyjna nadaje priorytet wartości przeżywania - nowego i przyjemnego - i to dotyczy także religii. Dlatego ludzie będą mówić, że to nie ma znaczenia, czy wierzy się w Boga, ważne jest to, czy doświadcza się wewnętrznego spokoju. Kryterium stanowi jakość doświadczenia, a nie prawdziwość doktryny'. I to, żeby być "dobrym człowiekiem". Oto jedna z cech religijności sekciarskiej, "religii z supermarketu" - ciekawe, że opis jak ulał pasuje również do posoborowego "dostosowania wiary do potrzeb współczesnego człowieka". Czyż nie taka jest koncepcja ekumenicznej religii, oferowana w ramach "synodalnego modernizowania i unowocześniania kościoła"? Bezstresowa religia dla bezstresowo wychowanych konsumentów?  Każdy człowiek jest dobry (bez względu na to, co robi), piekła nie ma (nawet nie należy wymawiać tego słowa!), a "zdrówko jest najważniejsze".  Ale jeśli tak, to dlaczego w ogóle zajmować się "chodzeniem do kościoła"? Może scjentologia jest "fajniejsza"? Dla władców marionetek nie ma znaczenia do jakiej sekty należy niewolnik. Byle tylko nie przyjął nauki Jezusa Chrystusa, przekazywanej przez Kościół od dwóch tysięcy lat (sól w oku reformatorów ekumenicznych), bowiem jest to jedyna wyzwalająca religia, której tak, jak nie oparło się Cesarstwo Rzymskie, tak i nie oprze się żadne inne imperium niewolnicze, nawet najbardziej technologicznie zaawansowane. Reszta to tylko sekty dla histeryków - niewolników doskonałych.

Kwintesencja "dialogu międzyreligijnego": całkowity chaos aksjologiczny i poznawczy. Książka infantylna, głupia i zła. Autorzy, napuszeni jak licealiści, którzy są przekonani o swej absolutnej wszechwiedzy i wszechogarniającej  mądrości, jednocześnie żenująco nielogiczni, traktują temat jako sferę bajkowo - baśniową, albo jako zabawową sferę pop kultury. Szczególnie porażający jest ich opis satanizmu. Temu szaleństwu, które z mordowania bezbronnych i nienarodzonych uczyniło swój główny rytuał i które jawnie głosi pochwałę wszelkiej zbrodni i dewiacji autorzy przyglądają się jak niegroźnym igraszkom rozwydrzonych, ale w sumie rozkosznych dzieci. Że autorzy są przygnębiającym przykładem współczesnego regresu, zatracenia i zagubienia duchowego, mentalnego i edukacyjnego to smutne, ale fakt, że książkę wydali jezuici jest już przerażający. Tym bardziej, że książka jest opatrzona Nihil Obstat, co dowodzi jedynie, że zakon ten w XXI wieku idzie prosto do piekła (choć w nie - w swej wołającej o pomstę do nieba pysze - oczywiście nie wierzy).